COMMUNISM: INTERNATIONAL MARXIST-LENINIST-MAOIST JOURNAL
دسته: تازه ها
تازه ها
Joint declaration : Learning from Lenin Guiding Thought
Joint declaration : Learning from Lenin Guiding Thought
Next year, all the genuine revolutionaries in the world shall hail the October Revolution, the seizure of power in Russia in 1917. With the great Lenin at the head of the “Bolsheviks” forming the majority of the Russian Social Democratic Labour Party, the revolutionaries were able to overthrow the reactionary state and establish Socialism.
As Communists following the path of 1917, we want to profit from this hundred anniversary coming to point out a very important aspect of the October Revolution : the question of the direction, i.e. the importance of Lenin.
If we want to understand historically the October Revolution and if we want to stress next year its importance, then we will have to present it with all his content and therefore also to express the signification of Leninism.
The October Revolution was not a coup d’etat, but a leap in the revolutionary process led by Lenin. We call here to study two documents of importance and written by Lenin during the year 1906.
Both the “Lessons of the Moscow Uprising” and “Guerrilla Warfare” give very important lessons to revolutionaries on the spirit necessary to go in the direction of the general insurrection.
When we speak of People’s War as universal military theory of the proletariat, we don’t mean by that that the 1917 revolution is in contradiction with this theory elaborated by Mao Zedong and explained by Gonzalo.
On the contrary, Lenin went in the sense of People’s War, because he was a genuine revolutionary, understanding that Political power grows out of the barrel of a gun. As Lenin points it out :
“A Marxist bases himself on the class struggle, and not social peace.
In certain periods of acute economic and political crises the class struggle ripens into a direct civil war, i.e., into an armed struggle between two sections of the people. In such periods a Marxist is obliged to take the stand of civil war.
Any moral condemnation of civil war would be absolutely impermissible from the standpoint of Marxism.”
The October Revolution couldn’t happen without this scientific approach of Lenin, which lacked for example people knowing as well Marxism as Georgi Plekhanov and Karl Kautsky. Both played historically an important role, but were not able to understand imperialism and the question of the state, and therefore of revolution.
That’s why finally, Lenin opposed them. Already in 1906, Lenin presented the situation which was coming, where armed struggle would be unavoidable and the key in the battle for power. He said, then :
“Let us remember that a great mass struggle is approaching. It will be an armed uprising. It must, as far as possible, be simultaneous.
The masses must know that they are entering upon an armed, bloody and desperate struggle.
Contempt for death must become widespread among them and will ensure victory.
The onslaught on the enemy must be pressed with the greatest vigour ; attack, not defence, must be the slogan of the masses ; the ruthless extermination of the enemy will be their task ; the organisation of the struggle will become mobile and flexible ; the wavering elements among the troops will be drawn into active participation.
And in this momentous struggle, the party of the class-conscious proletariat must discharge its duty to the full.”
The revolutionary Party knows that the reactionary state has to be destroyed ; the destruction of the state apparatus is the very strategical aim.
The revolutionary process consists precisely in this destruction, with the construction of New State through the Red Army, in a non-linear process where the People’s War progress can not be historically stopped by the reaction, because it carries the New against the Ancient.
And this is true also for the World Revolution, as World People’s War. The October Revolution was the first component of the first wave of it, followed by the Chinese Revolution of 1949 and The Great Cultural Proletarian Revolution beginning in 1966.
Now, we follow this path, opened by Lenin, working to be a part of the second wave of the World Revolution.
For this reason, we want to call to use a new concept : the one of Lenin Thought. The concept of Guiding Thought of revolution is the heart of Maoism ; it explains that a Leadership is generated in the revolutionary process, that a person synthesizes in a Dialectical Materialist way the understanding of the situation, showing the path to follow.
In the case of Russia, two works particularly show the ability of Lenin to understand the society, its history, its culture, its development. Published in 1899, «The Development of Capitalism in Russia» is a work explaining how capitalism has developed itself in the countryside and why therefore the populist ideology of the “Narodniks” is wrong.
Published in 1908, “Leo Tolstoy as the Mirror of the Russian Revolution” give very important indications on the evolution of the mentality of Russian society, seen through the works of a great artist.
It is obvious that Lenin was a great Leader who, like Mao, understood the historical situation, and therefore, in the same way that there was a Mao Zedong Thought, there was a Lenin Thought, carrying both an aspect particular to the Russian Revolution and another being universal.
We think also that the use of this concept will help to understand the role of Stalin in a proper way. Stalin understood the importance of Lenin and developed Leninism as the second stage of Marxism.
Stalin said, in the The Foundations of Leninism :
“Some say that Leninism is the application of Marxism to the conditions that are peculiar to the situation in Russia.
This definition contains a particle of truth, but not the whole truth by any means. Lenin, indeed, applied Marxism to Russian conditions, and applied it in a masterly way.
But if Leninism were only the application of Marxism to the conditions that are peculiar to Russia it would be a purely national and only a national, a purely Russian and only a Russian, phenomenon.
We know, however, that Leninism is not merely a Russian, but an international phenomenon rooted in the whole of international development. That is why I think this definition suffers from one-sidedness (…).
Leninism is Marxism of the era of imperialism and the proletarian revolution. To be more exact, Leninism is the theory and tactics of the proletarian revolution in general, the theory and tactics of the dictatorship of the proletariat in particular.
Marx and Engels pursued their activities in the pre-revolutionary period, (we have the proletarian revolution in mind), when developed imperialism did not yet exist, in the period of the proletarians’ preparation for revolution, in the period when the proletarian revolution was not yet an immediate practical inevitability.
But Lenin, the disciple of Marx and Engels, pursued his activities in the period of developed imperialism, in the period of the unfolding proletarian revolution, when the proletarian revolution had already triumphed in one country, had smashed bourgeois democracy and had ushered in the era of proletarian democracy, the era of the Soviets.
That is why Leninism is the further development of Marxism.”
Stalin did nearly understood the Lenin Thought. He always put himself in the propaganda as Lenin’s best disciple ; Stalin’s Party Card from the Communist Party of the Soviet Union (bolshevik) was only the number two, the honour of the number one being given to Lenin, who was already dead.
Nevertheless, Stalin didn’t know the concept of Thought and of course, this brought problems in the understanding of what is universal and what is particular in Leninism. As the Communist International was for example based on Leninism without any distinction of the difference of it with Lenin Thought, it brought some errors, producing an administrative way of understanding.
In the same way, the History of the All-Union Communist Party (Bolsheviks) : Short Course was certainly a valuable book for all the communists in the world. But it was not possible to understand the situation in its own country only with this book – and it was the most printed book by the International Communist Movement, until the “little red book” published in China.
It shows how rich historically Leninism was, with a dialectical character : a particular and an universal one. Of course, here a great attention must be given to the attempt made by the Revisionists to pretend that the universal aspect was in fact a particular one : this is how the Khrushevists deformed Marxism-Leninism.
In hailing the October Revolution next year, we will so to be very careful to protect the content of Leninism, explain its universal and its particular aspects, condemning the Leftists the attempts to negate the Leninist stage, without falling into the trap of Revisionism who will try to deform it.
Without that, we won’t be able next year to call to understand the meaning of the October Revolution for today’s world, to study Maoism as third stage of Marxism, to practice People’s War as universal revolutionary way.
November 2016
Organization of the workers of Afghanistan (Marxist-Leninist-Maoist, principally Maoist)
Marxist Leninist Maoist Center of Belgium
Communist Party of France (marxist leninist maoist)
در دفاع از تظاهرات دادخواهانه ء پنجصد کارگر برکنار شده ء معادن زغال سنگ بغلان!
رژیم پوشالی کرزی با واگذار کردن «مقدرات» معادن زغال سنگ بغلان به دست گرگهای سکتور خصوصی، سنگ بنای یک خیانت ملی دیگر را گذاشته بود.
رژیم پوشالی شاه شجاع چهارم، ادامه ء همان خیانتکاری ها، و نماد رسیدن کارد استثمار وحشیانه به استخوان توده های فقیر و مستمندانی است که جزء نیروی کار خویش، چیزی برای فروش ندارند تا لقمه نانی بخور نمیر به چنگ آورند.
از زمانی که تصدی زغال سنگ شمال به سکتور خصوصی واگذار شده است، صد ها کارگر به خاک سیاه نشستند. از سویی معاشات سابقه ء شان، هنوز در حلقوم اهریمنان سودخوار است، و از تادیه ء آن برای کارگران استنکاف ورزیده اند، واز دیگر سو، صد ها کارگر روانه ء ارتش ذخیره ء کار شده، و به صفوف بیکاران طرد گردیده اند. اما، کارگران دلیر و دادخواه ء ما، هیچگاه همانند روشنفکران بی عمل و کاسه لیس عمل نکرده اند، و در برابر مظالم رژیم پوشالی کرنش نورزیده، وحق خویش را از دهان «شیران» پوشالی خواهان اند. نمونه ء برجسته و اخیر خیزش افتخارآفرین کارگران، تظاهرات صد ها کارگر برکنار شده ء معادن زغال سنگ بغلان است!
یکی از رسانه های خصوصی محلی بغلان، جریان تظاهرات دادخواهانه ء کارگران را چنین منعکس نموده است:
» راه پیمایی کارگران برکنار شده معادن ذغال سنگ بغلان به خشونت گرایید و کارگران معترض پس از هجوم بردن به ریاست افغان سمنت از سوی پولیس مورد لت و کوب قرار گرفتند.
گفته شده که یکتن از راه پیمایی کننده گان از اثر شدت لت و کوب ضعف کرده است.
در یک هفته گذشته این دومین راه پیمایی صدها کارگر برکنار شده معادن ذغال سنگ بغلان است که مبنی بر برکناری شان و توقف فعالیت این معادن از سوی کمپنی افغان کول دست به راه پیمایی میزنند.
در راه پیمایی قبلی این کارگران مقامات محلی بغلان و افغان کول وعده حل شدن مشکل این کارگران داده بودند اما این کارگران امروز یکبار دیگر دست به راه پیمایی زدند و با هجوم بردن به فابریکه افغان سمنت خواستار رسیدگی جدی به خواستهای شان شدند.
امر امنیت پولیس بغلان به این کارگران تعهد کرده است که به مشکل شان رسیدگی خواهد شد.25.6.201″[1]
یک تن از تظاهر کننده گان معترض، به اسم انجنیر کمال امین، به رسانه ها چنین گفت:
» ما خواستار لغو قرار داد وزارت معادن و پترولیم باکمپنی افغان کول ورسیدگی به مشکلات وبی سرنوشتی پنجصد وبیست کارگر و کارمند معادن از جمله «معدن زغال سنگ و باغ معدن پلخمری» که فعلاً مورد تاراج مردم قراردارند می باشیم .
وی افزود درصورت عدم رسیدگی به خواست های ما کارگران جاده شاهراه پلخمری – کندز و پلخمری- مزار را بروی ترافیک خواهیم بست .
سیدکمال الدین ازکمپنی افغان کول به حیث یک کمپنی تخصصی و قانون گریزیادشده خاطر نشان ساخت این کمپنی مطابق موادات پروتوکول با وزارت معادن مکلف میباشد که با تثبیت ذخایر زغال سنگ و سرمایه گذاری چهل و پنج ملیون دالر در بخش استخراج زغال سنگ سالانه به یک ملیون تن افزایش بدهند.
اما پس از سال 1386 تااکنون که معادن زغال سنگ کرکر، دودکش و آهندره مربوط این کمپنی گردید،افزون براینکه یک افغانی سرمایه گذاری نشده سرانجام بابر کنار ساختن گروهی کارگران دروازه های صوف را به روی کارگران بسته واستخراج زغال سنگ را قطع کردند»[2]
کارگران معترض، با وحدت مبارزاتی، توانایی پیکار دادخواهانه ء خویش را به نمایش گذاشته، و تصدی زغال سنگ شمال را بستند. سپس بالای فابریکه ء سمنت غوری که از سوی رژیم پوشالی به کمپنی افغان کول واگذار گردیده است، هجوم قهرمانانه بردند. رژیم پوشالی نیروهای سرکوبگر پولیس مربوط قوماندانی امنیه ولایت بغلان را مامور سرکوب خیزش کارگران نموده، و درگیری شدید میان کارگران و نیروی سرکوب رخ داد. طی این درگیری دست کم شش تن ازکارگران دلیر و قهرمان شدیدا زخم برداشتند. اما اعمال قهر ارتجاعی از سوی پولیس نتوانست عزم راسخ و تصمیم دادخواهی کارگران را درهم شکند. رژیم دست به ترفند دیگری زد. با ارائه ء وعده و وعید، و تعین زمان مبهم برای حل معضل بیکاری آنها، کارگران را به دست کشیدن از ادامه ء تظاهرات که در دو مرحله در روز های جداگانه برگزار گردیده بود، فراخواند. کارگران دادخواه، با خوانش قطع نامه، اعلام داشتند که منتظر اقدامات «مقامات» اند، و در صورتی که به خواست هایشان رسیدگی صورت نگیرد، به تظاهرات دادخواهانهء خویش ادامه خواهند بخشید.
انجنیر واسع، یک تن از کارگران معترض، که خود یکی از صد ها تن کارکن برکنار شده از شرکت افغان کول است، در مورد علت این خیزش دادخواهانه چنین گفت:
کمپنی افغان کول تعهدات اش را نقض نموده و با وزارت معادن صادق نبوده و پنجصد و بیست کارگر وکارمند را بشکل گروهی از وظایف شان برکنار نموده و دروازه های صوف را پس از هفتاد و هشت سال فعالیت برروی کارگران بسته است.
قابل تذکر است که این کارگران پس از آن تظاهرات نمودند که برق منازل مسکونی شان نیز ازسوی این کمپنی قطع گردید»[3]
کارگران معترض، پس از خوانش قطعنامه ء هشت ماده ایی، همچنان افزودند که در صورتی که به خواست هایشان رسیدگی صورت نگیرد، شاهراه ء پلخمری-کندز و پلخمری-سمنگان را بروی ترافیک مسدود خواهند نمود.
بدین ترتیب می بینیم که کارگران بیدار و دادخواه، ضرب شست محکمی به رژیم پوشالی و گرگان سکتور خصوصی نشان داده اند، و برای طبقه ء کارگر سایر ولایات کشور نیز درسی بزرگ دادند:
«حق گرفته میشود، نه داده!»
کارگران معترض، شماره وار جنایاتی را که سکتور خصوصی در معادن زغال سنگ شمال مرتکب شده اند، بیان داشتند. قرار گرفته ء معترضان: افراد زورمند دَر معدن ذغال سنگ جا گرفته وَ می خواهند کِه اَز این معدن، ذغال را بِه قیمت دلخواه شان بِه فروش برساند.
جالب آنست که حفیظ الله اخلاص نام، گزارشگر آژانس اطلاعاتی باختر که میخواست از رخداد تظاهرات کارگران گزارش تهیه کند، نیز از ضرب شست پولیس سرکوب در امان نمانده، و مشمول فهرست مجروحین گردیده است![4]
در همین حال گفته می شوَد کِه افرادیکه بِه تازگی دَر این فابریکه آمدند قسمتی اَز فابریکه را ویران کرده اند. به این ترتیب می بینیم که سکتور خصوصی که بر این بخش از معادن کشور مسلط است، نه تنها اقدام به اتلاف حقوق کارگران نموده، و آنها را از کار برکنار نموده است، بلکه دزدی سازماندهی شده در روز روشن را در پیش گرفته، و علاوه بر غارتگری و فروش محصولات «به قیمت دلخواه» و بدون نورم معین، با بی مبالاتی تام، مسبب ویرانه شدن بخشی از فابریکه نیز گردیده است.
رژیم پوشالی، جز سرکوب وحشیانه ء این خیزش کارگری، که در آغاز شکل مسالمت آمیز داشته، و پس از آنکه با ندانم کاری ها و بی مبالاتی «مقامات ولایتی» مواجه شده، جنبه حاد و قهرآمیز به خود گرفته است، چاره ای نداشته است. آیا ممکن بود که رژیم در برابر خواست کارگران دادخواه سکوت اختیار کند؟ آیا رژیمی که خود کارگران را به بیکاری سوق داده و برق منازل شانرا قطع نموده است، جز سرکوب وحشیانه، «ارمغانی» دیگر میتوانست به کارگران به پا خاسته بدهد؟ معترضان مانع ورود کارکنان و هیئت رهبری فابریکه به دفاتر کار شان شده بودند. این عمل، به معنای آن بود که کارگران میخواستند، (مصادره کننده گان) را بر حقانه، مورد مصادره قرار دهند. رادیکالیسم این تظاهرات، درسی است درخشان برای طبقه ء کارگر تمام کشور. جای تاسف آنست که این تظاهرات، جنبه ء خود جوش داشته، و از سازماندهی یک نیروی پیشاهنگ که بتواند آنرا بسوی یک رادیکالیسم پیگیر و انقلابی سوق دهد محروم است. سازمان کارگران افغانستان، در دفاع از این تظاهرات، کارگران دلیر را به ایستادگی هر چی بیشتر در احقاق حقوق شان فراخوانده، و اعلام میدارد که وحدت مبارزاتی کارگران، کلید پیروزی های هر چی بیشتر شان است. کارگران ما، با پیوند زدن مبارزات اقتصادی خویش با جنبش دادخواهی سترگ سیاسی، با راه اندازی یک مبارزه ء طبقاتی با شکوه، به سوی آینده ء همیشه درخشان رهسپار خواهند شد. رژیم پوشالی، نه تنها به خواستهایشان به گونه ء اصولی و راستین وقعی نخواهد نهاد، بلکه همانگونه که شدیدا خیزش شانرا سرکوب نموده است، هر گونه زمینه ء تبارز مبارزاتی کارگران را با خشونت های هر چه بیشتر پاسخ خواهد گفت. پس، تنها راه ء مطمین برای رسیدن به قله ء شامخ پیروزی، وحدت مبارزاتی صفوف کارگران دادخواه، و رشد آگاهی سیاسی انقلابی در میان شان است.
انقلاب زنده باد!
واژگون باد بساط رژیم خون و خیانت «وحشت ملی»!
سازمان کارگران افغانستان
سرطان 1395 خورشیدی
یادداشت:
منابع زیر مورد استفاده بوده است:
بیکرانه مجید !
از سپیدار تا سپیده اگر
ژرف بینی همه ترانهء اوست
هر کجا آتشی ست گرمی بخش
شاخ و برگش همه زبانهء اوست
باز دریا به لب کلام مجید
میخروشد، عیار وار، بلند
می سراید: خهی نبرده سوار
با سردار سوگوار بلند!
نازم آن سرفراز کوخ نشین
که سر کاخ را نگون می خواست
مرگ بر ارگ و شه شجاعان گفت
دشمن خاک را زبون میخواست
فاتح قلب داغدار زمان
کید شغاد را نشانه مجید
اوقیانوس را کرانه پدید
ای تو پیوسته بی کرانه مجید!
ای کران ناپذیرتر ز بهار
در تری، تازگی و سرشاری
در نگاهت شط سحر جاریست
شط افکار اکرم یاری!
«خط سرخی کشید سوی شفق»
خون پاک تو آسمان پیماست
ای زمینی که آسمان پیشت
در شهامت خمیده، پشت دوتا ست
کی رود مان ز یاد «عهد الست»
با مجیدیم و با مجید رویم
هر طرف رو کنیم، قبله ء ماست
نو به نو، لشکر جهان نویم
«هوشیدر»
متن سخنان رفیق «محفوظ» در همایش به مناسبت هجدهم جوزای 1395 خورشیدی، سی و ششمین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی
باند خلق و پرچم این ددان بی خرد که افسار شان در دست سوسیال امپریالیسم روس اشغالگر بود ،در هجدهم جوزای 1359 مجید کلکانی رهبر سازمان آزادیبخش مردم افغانستان را شهید کردند.این خفاشان مزدور روس فکرکردند که با آتش گشودن به خورشید میتوانند او را نابود کنند.غافل از آنکه خورشید نمی میرد .رفیق مجید یک انسان عادی ومعمولی نبود که با نابود کردن جسم مادی او، نابود گردد.مجید، دارای ایدیولوژی وفکر عالی انسانی بود و اندیشه او اندیشه رهنما وپیروان زیادی دارد.
حالا 36سال از شهادت او میگذرد ،اما هنوز درفکر ودل های مردم اش جا دارد وهنوز چشمان زیادی بیاد او اشک می ریزند.مردم ما به گفته ها، عملکرد وپیشبنی های اش در مورد ،امپریالیسم وارتجاع صحه میگذارند .و از تاریخ انتظار دارند که مجید دیگری برای
سکانداری کشتی نجات مردم و جامعه ما از چنگال امپریالیسم وارتجاع بیرون بدهد.من باورمندم که تاریخ در این مورد عقیم نیست و دیر یا زود این خلای ناشی از شخصیت های تأثیر گذار را پر خواهند کرد.
همه باورمندیم که در انقلاب ها و تحولات عظیم اجتماعی نقش اساسی و تعیین کننده را مردم دارند ،اما تاریخ این واقعیت را هم در خود ثبت کرده است که شخصیت های از لحاظ فکر و اندیشه توانمند در سازمان دهی مردم در جهت دگرگونی های اجتماعی و انقلابات تأثیر وجایگاه خود را داشته است.
این حقیقت بشکل بسیار ملموس آن در بسیاری از کشور ها و بویژه درکشور ما قابل درک است.امروز اکثریت مردم ما از ارتجاع و حضور استعمار بستوه آمده و از آنها منزجر ومتنفر اند ودرهر جایی از این مسله حتی در نهاد های بزرگ دولتی (پارلمان )این واقعیت را ابراز می کنند،اما راه خروج از این وضعیت را نمی بینند.بسیج این افکار ضد استعمار وارتجاع کار یک سازمان انقلابی و مجید هاست .سازمان های انقلابی کشور ما درپراکندگی وخود خوری بسر می برند.هرچند عوامل زیادی در نابسامانی های سیاسی کنونی در سازمان های انقلابی دخیل وتأثیر گذار بوده است،اما شهادت رهبران جنبش انقلابی افغانستان از رفیق اکرم یاری تا رفیق مجید باعث بی حالی وپراکندگی این جنبش شده است.امروز سازمان ها و گروه های زیادی است که ادعای مبارزه و انقلاب را دارند،اما بعلت نبود یک شخصیت تأثیرگذار در پراکندگی بسر می برند.مجید کسی بود که در زمان خودش علیه این پراکندگی مبارزه کرد و از وحدت چندین گروه سازمان آزادیبخش مردم افغانستان را تشکیل و ایجاد کرد وبه مبارزه علیه استعمار و ارتجاع پرداخت.حالا هم اگر چنین شخصیت تأثیرگذار و صادق پا به عرصه بگذارد یقینا» که بسا بهانه های که بسیاری ها، آنرا تضاد و حتی تضاد عمده و یا اساسی شان با دیگران عنوان می کنند مانند یخ در مقابل آفتاب صداقت آب میگردد واز این اجزای پراکنده یک کل نیرومند تشکیل خواهند کرد.چه خوب است که گروه ها و سازمان های انقلابی مترقی به استثنای 2سازمانی که اشغال افغانستان را،توجه جامعه جهانی به افغانستان عنوان کرده اند واز امپریالیسم پول گرفتند حزب را جستر شده ساختند وبگفته ای خود شان ضد امپریالیسم مبارزه می کنند.!!!دیگران با هم نشست وتضاد های شان را بیان دارند تا تفاوت میان تضاد واقعی وبهانه گیری روشنفکرانه معلوم گردد.
بنظر من یک مرض مزمن که از گذ شته در جنبش چپ باقی مانده است خود خواهی است. وآن این که بسیاری ها در یک جا شدن وو حدت با دیگران موقف رهبری خود را از دست میدهند.از این جهت تضاد سازی میکنند که بادیگران تضاد شان اساسی و یا عمده است و راه نزدیکی وجود ندارد.درحالی که اگر مسله هراس از دست دادن موقف رهبری شان نباشد هیچ تضاد اساسی و عمده ای در میان شان وجود ندارد.
این مرض مزمن از دیر زمانی است که دامن جنبش انقلابی افغانستان را گرفته است وزیانبار تر از تلفات درجنگ با دشمن بوده است.باید به این مهم توجه گردد و صادقانه به آن برخورد اصولی صورت گیرد،زیرا همه از آن ضرر می بینند و بسود انقلاب ومردم ما نیست.
کار مبارزه وانقلاب کار چند آدم نیست و این بار سنگین کمر های نحیف را بزودی خم می کند.باید محور های نیرومند ی ایجاد کرد و به این پراگندگی ها چون مجید خاتمه داد و همه چیز را در پراتیک برد وتثبیت کرد.زیرا مبارزه ای جدا از پراتیک ممکن نیست که صحت خود را اثبات نماید.
بیایید مجید گونه مبارزه و عمل نماییم تا بعد از مرگ ما برقلب های مبارزان این سر زمین حکومت کنیم و الگوی نسل های بعدی شویم.
نسل های مابعد ما بر عملکرد های ما قضاوت می کنند نه به نیت های ما که قابل دید برای شان نمی باشد.
مبارزه سایه ،آفتاب (یک روز گرم یک روزسرد)را ترک کنیم .جدی وپیگیر باشیم و به دلمرده گان گرمی ببخشیم.
تجلیل از روز شهدا یکی از وظایف ماست و یک سنت خوب است ،اما در این تجلیل ها برعلاوه مرثیه خوانی از پیشرفت ها وضعف ها نیز حساب دهیم تا رفقا از گسترش کار ها،دستاورد ها ومحدودیت ها آگاه شوند و در راه بیرون رفت آن توجه وکمک نمایند.
تنها به تجلیل وگرامیداشت ها حق شهدا،ادا نمیگردد.حالا تجلیل از روز شهدای انقلابی افغانستان به یک مد مبدل شده است که حتی منحرفان چپ نیز بخاطر رونق بازار شان از آن در سالون های مفشن سرکاری یا کرایی با حضور صد هاتن تجلیل بعمل می آورند واز رسانه های مزدور نیز آنرا بازتاب میدهند.یک قدم استوار وپاک گذاشتن در راه آرمان شهدا
از هزاران تجلیل دکاندارانه بهتر است.
تجلیل ها باید شور آفرین وبرای اشتراک کنندگان جهت دهنده باشد واز این جاست که با تجلیل های نمایشی وطن فروشان معنای ژرف پیدا می کند .باید زیر نام تجلیل ها تحلیل ها نیز ارایه گردد.تامرز دوستان و دشمنان انقلاب روشنتر شود.
خاکستری رنگ شدن مرز دوستان حقیقی ودشمنان واقعی در نزد بعضی از عناصر انقلابی تا آن حد رسیده است که بجای خط انقلاب در خط قومی راه افتاده اند ونمی دانند که به ترکستان میروند.
این اختلاط مرز ها، بعلت عدم آگاهی در نزد اشخاص، بجای رسیده است که این اشخاص درمیان انقلابیون خود را انقلابی جلوه میدهند ولی کار اساسی شان در جهت برتری خواهی قومی است وحتی از مرتجعین اخوانی نیز سبقت می جویند. باید در جهت ذ دودن این انحرافات هلاکتبار جدی کار کرد،تا این مریضان نجات یا بند.
نباشد در جهان سی مرغی
سفر سازد سی بی شماره
استواری و سخت کوشی مجید ها می آفریند ،اما دست روی دست گذاشتن وبسوی آسمان خیره ماندن بازمانده های آنرا نیز منفعل وسر انجام نابود خواهند کرد.
فشرده و آهنین باد صفوف انقلابیون در راه شهدای انقلابی کشور ما!
«محفوظ»
متن سخنان رفیق «عمار»- مجید آموزگار بزرگ آزادی
امروز،سی وششمین بهار بی گل سرخ را به سوگ نشسته ایم.سی وشش بهار قبل از امروز درهجدهم جوزای سال 1359ه ،ش ،پیش قراولان استعمار روسی باند وطن فروش (خلق وپرچم )که از سال ها قبل، قلاده بردگی سوسیال امپریالیسم روس را با خفت تمام پذیرفته بودند، ددمنشانه و بی مهابا مجید کلکانی ،رهبر سازمان آزادیبخش مردم افغانستان (ساما) ورهبر جبهه متحد ملی را شهید کردند. مجید سازمانی را بنیاد گذاشته بود که در جهت آزادی افغانستان می رزمید وراه رهایی از اشغال استعمار،استبداد و رسیدن به یک جامعه انسانی که همه با شرافت وحیثیت زندگانی برابرداشته باشند را برنامه ریزی کرده بود .سوسیال امپریالیسم روس وپادوان بومی آن استراتیژی و دور نمای کار مبارزاتی مجید را درک می کردند و به این اساس همه امکانات شان را بخرج دادند تا با شهادت مجید مردم ما را ،از چنین پیشوایی محروم نمودند ودر غیاب او ودیگر فرزندان اصیل سرزمین ما مبارزات رهایی بخش خلق به پاخاسته ای ما را به بی راهه کشانیدند.استعمار وامپریالیسم نه تنها در افغانستان بلکه درجهان به چنین اعمال رزیلانه دست زده ومی زنند،تا در نبود انسان های بزرگ و اندیشمند ،بردگان خود را بر سرنوشت مردم حاکم سازند واهداف استعماری شان را بدست آورند.
اگر از مشروطیت اول ودوم یاد نکنیم تجارب تلخ ،حد اقل نزدیک به چهار دهه اخیر کشور ما حاکی از همین حقیقت آفتابی است که ،استعمار این روش را دنبال کرده است ومی کند .هم اکنون امپریالیست ها با بهره گیری از پراگندگی نیروهای مترقی وانقلابی که نتوانسته اند مبارزات مسلحانه ای خلق را علیه اشغالگران سازماندهی کنند،بردگانی را که از سال ها در دامان کثیف شان پرورانده اند باحمایت نیرو های ارتجاعی یکی پی دیگر بر سرنوشت مردم ما حاکم می کنند واین سیاست استعماری هر روز به پریشانی و در بدری مردم ما می افزاید وامپریالیسم برنامه های شوم استعماری اش را با خیال آرام تطبیق می نماید. مجید ،آموزگاربزرگ آزادی بود، درسرزمینی که مردمانش در درازای تاریخ ،بردگی وغلامی دیگران را به هیچ قیمتی نپذیرفته اند.او در حقیقت تجسم واقعی روح یک ملت آزادیخواه وسربلندی بود که تاریخ اش مشحون از فداکاری ها وجان نثاری در راه آزادی بوده است.
تاریخ سر زمین ما گواه صادق این حقیقت است.رفیق مجید شناخت و درک عمیقی از تاریخ
وجامعه خود داشت و از این رهتوشۀ خود، درکار مبارزه تا زمان حیات اش استفاده خوبی کرد .انتخاب شعار( یا مرگ یا آزادی) تو سط اودرجنگ ومبارزه مسلحانه علیه امپریالیسم متجاوز، اوج ایمان او را به آزادگی نشان وبازتاب میدهد.
مجید، آزادی را توام با دموکراسی واقعی ،عدالت اجتماعی وگرایش مترقی می خواست وهمۀ این ها را پله های نردبان رسیدن به جامعه ای میدانست که همه باهم در آن برابر اند وبخاطر رسیدن مردمش به چنان یک مرحلۀ تاریخی،با ایجاد ساما اساسات راه رسیدن به چنان جامعه ای را گذاشت ودر راه رسیدن به این آرمان بزرگ انسانی از هیچ گونه سعی دریغ نکرد وحتی جانش را بخاطر این آرمان فدا کرد.تاریخ گواهی میدهد که از جان گذشتن بخاطر بهزیستی دیگران کار انسان های ساده و معمولی نبوده است.
در زمان تجاوز سوسیال امپریالیسم روس به کشور ما ،همه احزاب اخوانی از امریکا وسایر کشور های غربی وارتجاع منطقه پول وجنگ افزار وسایر لازمات جنگی را توأم با مشاوران دریافت میکردند وبدستور آنها می جنگیدند.مجید در همان وقت دورنمای این گدایی بردگان اجانب را درک کرده گفت:«مرگ به سوسیال امپریالیسم روس،مرگ به امپریالیسم امریکا،مرگ به چین،مرگ به عربستان سعودی ،مرگ به ایران ومرگ به پاکستان،هیچ کسی بدون در نظر داشت سود وزیان خود با کسی دوستی ویا دشمنی نمی کند.» او هیچ کمکی از هیچ کشوری تقاضا نکرد و سرلوحه کار مبارزاتی خود اتکا به مردم را قرار داد.هرچند این کار او پیامد های سختی را به همراه داشت که مجید آنرا میدانست ،اما همۀ قربان شدن ها را پذیرفت ولی سر سودن به آستان ارتجاع و امپریالیسم ووطن فروشی را نپذیرفت.زیرا ،او پیا مد آنرا میدانست و نمی خواست کشورش را از چنگال یک امپریالست نجات وبه امپریالست های دیگر تسلیم دهد.کاری که اخوانی های بی غیرت و بی آزرم کردند وامروز سرنوشت کشور ما بدست امپریالیسم امریکا وشرکایش قرار گرفته است .مردم ما حالا از این وطن فروشان اخوانی می پرسند که فرق میان اشغال روس ها و امریکایی ها درچیست؟اگر خلقی ها وپرچمی ها وطن فروش بودند که روس ها را به افغانستان آورده بودند شما ها امریکایی ها را آورده اید.شاید اخوانی ها در پاسخ مردم بگویند که این وطن فروشی اسلامیست واز خلقی پرچمی ها نوع کفری آن بود وما تلاش کردیم آنرا اسلامی کردیم.!!!
مجید در بعد ایدیولوژیک نیز انحرافات بین المللی را ما نند بعضی از سازمان ها بخاطر بدست آوردن امکانات مادی نپذیرفت وتا آخرین رمق در پیروی از خط اصولی استوار ماند وبه هیچ قیمتی منافع ملی وارزش های که به آن معتقد بود آنرا بخاطر بقای خود ویا گسترش سازمانش معامله نکرد.به این اساس است که ما مجید بزرگ را گرامی میداریم و راهش را ،راه نجات خلق ها دربند می دانیم.
رفیق مجید کلکانی درس های ارزشمندی را برای ما وجامعه ما در تاریخ معاصرکشور ما بمثابه فانوس بزرگ درمسیرمبارزات رهایبخش خلق ما بیاد گار مانده است که اگر ما آنرا درست درک وسرمشق کارمبارزاتی خود قرار دهیم ، تا رهایی از استعمار،استبداد وارتجاع ورسیدن به جامعه بدون طبقه، ما را کمک ورهنمایی می کند.
مجید، قهرمان واقعی سر زمین ماست،زیرا این مقام رفیع را توده ها ومردم به او داده است نه استعمار گران .قهرمانان ساخته ای استعمار، قهرمانان رسمی وسرکاری اند که باتغیر اوضاع حاکم سیاسی در هر زمانی، تندیس مسخره آنان به زیر کشیده میشود.اما قهرمانان واقعی تاریخ در قلب های مردم جاه میگیرند وجاودانه می مانند.
هرچند تاریخ شور انگیز کشور ما مبین این حقیقت است که این سر زمین ، زادگاه قهرمانان اسطوره ای زیادی بوده است،اما مجید باقهرمانان ماقبل اش تفاوت پذیرفتنی دارد.مجید ،با یک جهان بینی مترقی مسلح بود وبرمبنای آن علیه استعمار،ارتجاع ،استبداد وکلیه مظالم اجتماعی ،سیاسی،اقتصادی وفرهنگی مبارزه کرد وبرای رسیدن به جامعه بدون طبقه طرح وبرنامه داشت و درجهت رسیدن به آن با اتکا به مرد مش می رزمید و دراین نبرد نقش توده ها را تعیین کننده و اساسی میدانست.
سازمان او بعد از شهادتش نیز برتداوم جنگ مسلحانه عیله استعمار وارتجاع تا آزادی از اشغال ورسیدن به جامعه بدون طبقه تأکید کرد،اما شهادت مجید وهفت تن دیگر از اعضای رهبری این سازمان در حادثه چهلستون کابل در سال 1358 قبل از شهادت مجید، تأثیرات سنگینی بر ادامه کاراین سازمان نوبنیاد گذاشت .این درحالی بودکه کلیه نیروهای مزدور سوسیال امپریالسم روس ونیرو های ارتجاعی احزاب اخوانی وابسته به امپریالیسم غرب وارتجاع منطقه، مقدم برهرکاری نابودی ساما را بدستور باداران شان درصدر برنامه جنگی شان قرار داده بودند.درچنین وضعیت رقتبارجبهات ساما که با امکانات مادی تخنیکی ملی وخودی می جنگیدند و دراین بخش هیچ حمایت بین المللی را نسبت بخود نداشتند
یکی پی دیگری با شکست مواجه شد ورهبری بعد از مجید، نتوانست راه حل اساسی به این فشارسنگین که از سوی شرق وغرب ومزدوران شان بر ساما ونیروهای آن وارد میشد پیدا کند،از این جهت نه تنها که تلفات سنگینی برسازمان وارد آمد بلکه دچاربعضی از انحرافات و اشتبهات نیز گردید و به اساس این اشتباهات و انحرافات وحملات ارتجاع هار از متن جنگ آزدیبخش که این سازمان افتخار آغاز گری آنرا داشت به حاشیه رانده شد وبا تمام آرزو وتقلای که برای بدست آوردن جایگاه اولی خود تا مدت ها کرد موثر واقع نگردید.
با دور شدن این سازمان از متن جنگ ضد تجاوز و اشغال، نیروهای ارتجاعی حماسه بی نظیر مردم ما را به یک فاجعه کشانیدند.مردم با روس ها قهرمانانه جنگیدند و آنها را از کشور شان راندند، به آرزوی آنکه آزاد زندگی کنند وصاحب وطن وسرنوشت خود باشند ،اما احزاب وطن فروش اخوانی بر خون های ریخته شده پا گذاشته بعد از خروج شرمسارانه ای سوسیال امپریالیسم روس ، استعمار گران غربی را به این سرزمین بحیث با داران شان آوردند.
نیروهای ارتجاعی درقالب احزاب اسلامی مانند حزب اسلامی ،جمعیت اسلامی،وحدت اسلامی ودیگران که ، امپریالیسم در حقیقت تکیه گاه بین المللی آنها است در تطبیق برنامه های استعماری در کشور ما باامپریالیسم تبانی دارند وحتی در وطن فروشی در بدل امتیازات، این احزاب باهم در ،رقابت اند.حزب اسلامی گلبدین حکمتیار،که از همه در وطن فروشی بی آزرمتر ووطن فروش تر است،به اشاره بادار امریکایی اش از جرگه وطن فروشان مدتی دور نگهداشته شده بود وافغانستان را کشور اشغال شده میگفت ،حالابدون هیچ تغیری در اشغال افغانستان توسطه امپریالیسم امریکا وشرکای آن ،این حزب می خواهد در بدل بدست آوردن سالانه 12میلیون دالر امریکایی ها وبعضی امتیازات دیگربه این جرگه بپیوندد و به اصطلاح مردم ما(تف)کرده گی اش را می لیسد.
نتنها حزب اسلامی حکمتیار ،بلکه تمام احزاب اسلامی و غیر اسلامی که اشغال را توجیه و پذیرایی کرده ومی کنند ماهیت یک سان دارند.مهم این نیست که به ظاهر شعار های اسلامی میدهند و یا مارکسیستی.مهم عملکرد وطن فروشانه آنها ست.
رفقا ،ما باید از تجارب خون بار وتلخ گذشته درس های ژرفی بگیریم و به کار های اساسی مجید گونه بپردازیم وازانجام کار های کوچک افتخار نکنیم .باور من این است که مبارزه (فصلی) ما را بجای نمی رساند.کارهای متداوم بی سرو صدای هرکدام ما در هرکجایی که هستیم سر انجام به بحر خروشان انقلاب تبدیل خواهند شد.اما ذوق زدگی های خورده بورژوازی که خود را به انظار تعدادی بزرگ نمایی کنیم ولی میان تهی باشیم ،روز ی که در کارهای عملی ناتوانی ما آشکار می گردد، ما را شرمسار میکند.بسیار اند سازمان ها ،احزاب واشخاصی که این مرض مهلک را با خود حمل می کنند و از گفتن واقعیت وجودی خود ویابساط ناچیز شان می شرمند.
اوضاع پیچده جهانی وکشور ما به مجید نه ،بلکه به مجید ها ضرورت دارد واین مجید ها فقط از طریق تلاش مداوم وپشتکار بوجود خواهند آمد تا این سکوت فضای قبرستانی جنبش چپ را برهم زنند.بسیاری از رفقا تا گلوغرق در لیبرلیسم اند.هرکسی که کار برای خانواد ای خود را عمده وکار برای انقلاب را فرعی فکر کند بنظر من صاف وساده آگاهانه یا غیر آگاهانه لیبرلیست ودرنهایت خادم درگاه امپریالیسم است.
اگر ما پیرو راه رفیق مجید هستیم وعمل کرد او را در جهت مبارزه و انقلاب تأیید می کنیم ،بسان او عمل نماییم،درغیر آن همه کار ما ضیاع وقت خود و دیگران وخود فریبی ای بیش نیست.
دوستان ،اگرمبارزه دهه های 60الی دهه 70شمسی با مبارزه روشنفکرانه ای دهه 40و50تفاوت زمین تا به آسمان داشت ،زیرا دیگر حرف ها عمل می خواست وشرکت در جنگ ضد تجاوز و اشغال محکی بود بر صداقت انقلابی ووطن پرستی وفدا شدن در راه وطن وآرمان های بزرگ،که شمار زیادی با از دست دادن جان های شان از این آزمون سخت از دهلیز تاریخ سربلند و موفق گذشتند وراه شان ادامه یافت،بنظر من بعد از دهه 80به این سو مبارزه دشوار تر از دهه های 60 و70 شده است .حالا امپریالیست ها و مزدوران شان از لحاظ فزیکی کمتر به کشتن عناصر انقلابی مبادرت می ورزند،زیرا شیوه های نوین را در مورد، بکار بسته اند که بسیاری از سازمان ها وعناصروابسته به جنبش چپ گذشته را بسادگی در خدمت گرفته اند وآنها را به منادیان امپریالیست ها مبدل کرده اند.
این احزاب و عناصر بتأسی از قانون اساسی پوشالی ساخته ای امپریالیسم ،احزاب علنی ساخته اند وبه گفته ای خود شان مصروف کار های دموکراتیک هستند،چیزی که امپریالیسم مبنی بر ایدیولوژی لیبرالیسم آنرا ،ایجاد کرده است تا از مبارزه قهری وسرنگونی حکومت های دست نشانده اش جلوگیری نماید.این احزاب در برابر بزرگترین جنایات دولت دست نشانده ،در نهایت دست به راهپیمایی ها وهمایش های مضحک می زنند که اکثر مصارفات این کارهای شان را نیز از مراجعه وابسته به امپریالیسم بدست مییاورند.بخاطر کشته شدن فرخنده یک فرد، دادخواهی می کنند ،اما درمورد کشته شدن روزانه صد ها انسان این سر زمین که عامل اصلی آن امپریالیسم امریکا و اشغال کشور است سر به زیر می اندازند. امپریالیسم با این شیوه به تخدیر وجدان ها پرداخته است وشور انقلابی را که میراث مردمان این خطه است در حال خنثی کردن است.
به اساس همین شیوه است که رستاخیزملی کبیرمیهنی ما را در برابر سوسیال امپریالیسم روس با جنایات احزاب وطن فروش اخوانی های دست پرورده ای خودش که انجام داده اند زیر نام جنگسالاری مورد تنفر قرار میدهد تا دیگر نسل جوان دست به انقلاب قهر آمیز بر علیه امپریالیسم نزنند وسلاح بدست نگیرند.از این جهت است که پول گزاف را صرف تشکیل نهاد های بظاهر مدنی می کنند .
امپریالیست ها در این کار شان دست آورد های دارند و شمار زیادی را تخدیر کرده اند که بجز یاوه گویی ها درسالون های بزرگ و انتقاد از دولت کار دیگر را نمی پذیرند.
بنا» مبارزه با امپریالیسم ، استعمار و ارتجاع دشوار تر از دیروز شده است .از این لحاظ به کار های پیگیر،متداوم وصادقانه لازم است تا ماهیت اصلی امپریالیسم و ارتجاع را افشا وتوده ها را علیه آن بسیج نماییم.
وضعیت حاکم موجود تردد و دو دلی را در روشن فکران افزایش داده است.باورمندی به انقلاب را ،از بسیاری ها گرفته است .تغیر این وضعیت به کار سختی نیاز دارد و باید به انجام آن خود را آماده نماییم.بسیاری ها دراین زمینه کار نکرده خواهان تغیر وضعیت وبدست آمدن موفقیت ها در این راستا هستند.این اشخاص مانند ایده لیست ها از ملایک می خواهند که شرایط را برای شان آماده نمایند تا این آقایان به راحتی زندگی کنند.
غرور وطن پرستی که میراث گرانبهای نیاکان ما ست ،هنوز در خون توده های این سرزمین جریان دارد،اما بعلت ضعف نیرو های انقلابی، از آن ارتجاع وامپریالسیم بنفع خود سود می برد.اکثرصفوف نیروی طالبان را فرزندان پا برهنه ای این سر زمین تشکیل میدهد که غافل از هدف رهبری شان زیر نام دفاع از وطن،دین وننگ وناموس می جنگند و امپریالیست ها در راس همه امپریالیسم امریکا از این نیرو در جهت تطبیق اهداف استعماری اش در افغانستان و منطقه کار میگیرد.
باید مجید گونه کار کرد واعتماد توده ها را بخود جلب و آنها را بدنبال خود کشاند و از طعمه گرگان درنده نجات داد واز نیرو شان در جهت رهایی خود شان استفاده کرد.
رفیق مجید ،به خون تو وسایر رفقای گرامی ما که در راه مبارزه بخاطر آزادی وعدالت بدست وطن فروشان شهید شده اند سوگند یاد میکنیم که درس های تو را هرگز فراموش نمی کنیم و تاآخرین رمق بخاطر تحقق آرمان عالی انسانی شما فکر وعمل می کنیم.
رفیق به خون تو سوگند یاد می کنیم راهی را که با خونت بسوی رهایی از تمام قیودات غیر انسانی نشانه گذاری کرده ای میرویم، با آنکه از خطر رفتن در این راه آگاه هستیم .
عمار
سازمان کارگران افغانستان (م.ل.م) از سی و ششمین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی محفل یاد بود در داخل کشور برگزار نمود.
سازمان کارگران افغانستان (م.ل.م) باری دیگر، در شرایط سیطره کامل اختناق و در وضعیتی که خصم تا دندان مسلح آنی از سرکوب انقلابیون غافل نیست، با افتخار و سربلندی، بار دیگر موفق به تدویر محفل وزین یاد بود از شهادت رفیق مجید کلکانی گردید. هجدهم جوزای امسال، مصادف است با سی وششمین سالروز شهادت رفیق مجید. تجلیل از خون سترگ وی، تعهد با خون کبیر وی و ایستایی در راستای انقلاب و آزادیخواهی است. هم از این رو، سنت مبارزاتی خجسته ء یاد بود از رفیق مجید کلکانی، ادای دین یاد بود از سایر رفقای جانباخته نیز هست. روی این ملحوظ، سازمان ما، همانند گذشته، علی الرغم تسلط جو ترور و وضعیت نظامی مسلط بر منطقه، در یکی از ولایات کشور، محفل یاد بود برگزار نمود. محفل با بیانیه ء افتتاحی گشایش یافته، سپس سرود انترناسیونال نواخته شد، و آجندای محفل از پی آن اعلام گردیده و سپس رفقا یکی پی دیگر، اقدام به خوانش مطالب، نبشته ها و سرودهای انقلابی نمودند. در اخیر، قطعنامه ء همایش، توسط یکی از رفقا، به خوانش گرفته شد، که مورد استقبال حاضران قرار گرفت. در این قطعنامه آمده است که نشریه/ جریده ای بنام (18) جوزا انتشار یابد. این جریده می باید فرا تشکیلاتی و متعلق به همه نیروهای سالم جنبش انقلابی خلق های افغانستان باشد، و حامل پیام و ارزش های جنبش انقلابی خلق های افغانستان بوده، وبه یاد و تجلیل از تاریخ جانبازی رفیق کبیر مجید کلکانی، نامبردار شود.
از ویژگی های دیگر برنامه ء یاد بود، یکی آن بود که همانند سال پیش، شماری از رفقای خارج از تشکیلات ما نیز در آن شرکت نموده بودند که از آن میانه، رفیقی با خوانش مطلبی ارزنده، سهم فعال خویش را در این یاد بود به جای آورد.
سازمان ما تاکید می ورزد که تدویر محافل یاد بود از شهدای انقلابی خلق های افغانستان در بیرون مرزی، کاریست سهل، هر چند پسندیده. اما، اگر قرار باشد سنگ تعهد انقلابی را با محک پراتیک بیازماییم، ادعا های طویل و بلند شماری از «تالیان» راه رفیق مجید کلکانی، زمانی رنگ می بازد و کذب خویش را برملا میدارد که می بینیم که عناصر و تشکیلاتی که چنان ادعا هایی را دارند، حتی نتواسته اند- و چه بسا که نخواسته اند- که از شهادت رهبر جانباخته ء «خویش» حتی محفل یاد بودی در داخل کشور برگزار کنند. این «نتوانستن» یا «نخواستن» یا ناشی از ضعف مفرط شان است، یا از سر بی انضباطی و بی مبالاتی و برخاسته از لیبرالیسم مسلط بر ذهنیت ها شان. سازمان ما، به دور از هر سکتاریسمی، با در نظر داشت این امر که رفیق مجید کلکانی مربوط به همه ستمدیدگان افغانستان و تناور یلی از گردان رزمنده ء پرولتاریای جهان است، و نیز بر این مبنا که این رفیق کبیر، پیشتاز راه اندازی رزم مسلحانه انقلابی در افغانستان است، خود را ملزم و مفتخر میداند که از شهادت وی و از کارنامه های سترگ و حماسه آجین وی نه تنها یاد بود به عمل آورد، بلکه تعهد خویش را به ادامه ء راه سرخ آن رفیق کبیر و سایر انقلابیون جانباخته اعلام دارد.
اهمیت تدویر محفل به یاد بود شهدای انقلابی در درون مرزی در آن است که نشان میدهد که راهیان راه سرخ رهایی خلق های در بند، به دور از ترس و رهیده از جبن خرده بورژوایی، با سپر کردن سینه ها، درفش سترگ و سرخ رهبران گلگون کفن جنبش را در اهتزاز و بر افراشته نگهمیدارند. بگذار حرافان به دور از گزند امپریالیسم و ارتجاع، صد سال آزگار، لاف و بلوف پراگنی کنند، و با عینک های دودی سکتاریسم، آن شهید کبیر را از آن خویش تصور کنند، ما را با چنان خزعبلات و زبان پریشی هایی سر و کار نیست. ما راه خویش را بلدیم و خویشتن را ملزم به تجلیل از خاطره و رزم هر انقلابی این سرزمین آزاده میدانیم.
سازمان کارگران افغانستان (م.ل.م)
هجدهم جوزا 1395
یادداشت: اسناد و مواد محفل یاد بود، متعاقب این اعلامیه، در وبسایت به نشر خواهد رسید
OWA (MLM-pM), MLM Center (B), CPF(mlm) : First of May 2016 Maoist Joint Declaration
Uphold the flag of New Democracy and Socialism !
Nothing can stop the movement of matter, the movement of change. And the task is to make this change real, developing itself correctly, to establish a better world, a pacified and unified humankind, a more developed society where culture, arts, science and ecology govern everyday life.
A society where robots help us to progress in production, where the global telecommunications networks permits to share all the knowledge in the best efficient way, where informatics facilitate all the calculations for planning and science, where intellectual and manual labour are combined, where medicine profits to all with the free sharing of knowledge, where man and woman are equal.
A society resolving the contradiction between the cities and the countryside, giving humankind its place in nature, respecting life as the most advanced development of matter, calling for space exploration and the spreading of life through space colonization.
But the ruling classes have others values. They have economic interests in the massive deforestation, in anarchic urbanization, in inter-imperialist concurrencies splitting countries like Ukraine or destroying others like Iraq.
They spend always more money for wars and are even not able to unite against a known threat like climate change, as the failure of the COP 21 has shown it recently. Their spirit of greed is so strong, that they are ready to accept phenomena like the rise of the “Islamic State” or the mass migrations of millions of people.
The reason is that the tendency of imperialist wars is ripening and everything new – in a bad sense – is a possible way for an imperialist power or an expansionist semi-colonial semi-feudal country to make a move against another.
Instability, insecurity, troubles… are the food of capitalism trying to always find new possibilities to make some better profits. This is also the sense of establishing ways of life which are full of alienation, corresponding to an irrational consumption of superficial things.
The dream of capitalism is to shape the masses so that they consume as much of commodities as they can, making a fetish of them, drinks full of sugars and always more meat permitting to increase the body weights and the profits.
Capitalism tries to mold everyone and everything so as to conform to the reign of the commodity, accumulation of capital.
Culturally, this means a deep decadence, as the natural program of capitalism in its imperialist stage is to produce an environment based on brainless movies about gangsters and superheroes, exacerbated fake relationships through social networks, fascination for elitist sports, rabid individualism, nationalism and a cult of warriors.
Everything in culture and science must be submitted to this ideology of “individuality”, “creation”, “uniqueness”, “competition”, quest for profit, etc.
This is the source of the general decay of societies on our planet, where the lack of responsibility becomes a norm, ultra-individualism the only apparent way to protect own-self, exploitation the sense of life itself.
When we compare where our world is going and where it could go if another direction is taken, things are obvious : we need to change things, we need the Socialist World Revolution !
Therefore, we call to uphold the flag of New Democracy and Socialism, to understand the science of Marx, Engels, Lenin, Stalin, Mao Zedong !
We need an avant-garde paving the way for the revolution, organizing the masses, spreading the revolutionary ideology as Guiding Thought transforming each country, leading the revolutionary process to form New Democratic and Socialist states, bringing all the countries to Socialism and to Communism, in a never ending process where matter always transforms itself to more complexity.
We need therefore to understand the very core of Marxism-Leninism-Maoism, Dialectical Materialism, which teaches us that :
“It is impossible to separate thought from matter that thinks.” (Karl Marx, The Holy Family)
“All nature, from the smallest thing to the biggest. from grains of sand to suns, from protista to man, has its existence in eternal coming into being and going out of being, in a ceaseless flux, in unresting motion and change.” (Friedrich Engels,Dialectics of Nature)
“Materialism in general recognises objectively real being (matter) as independent of consciousness, sensation, experience, etc., of humanity. Historical materialism recognises social being as independent of the social consciousness of humanity. In both cases consciousness is only the reflection of being, at best an approximately true (adequate, perfectly exact) reflection of it.” (Lenin, Materialism and empirio-criticism)
“Contrary to metaphysics, dialectics holds that internal contradictions are inherent in all things and phenomena of nature, for they all have their negative and positive sides, a past and a future, something dying away and something developing ; and that the struggle between these opposites, the struggle between the old and the new, between that which is dying away and that which is being born, between that which is disappearing and that which is developing, constitutes the internal content of the process of development, the internal content of the transformation of quantitative changes into qualitative changes.” (Stalin, Dialectical and Historical Materialism)
“The law of contradiction in things, that is, the law of the unity of opposites, is the fundamental law of nature and of society and therefore also the fundamental law of thought.” (Mao Zedong, On contradiction)
Our ideology is dialectical materialism developed through three stages – Marxism, Leninism, Maoism – giving us a better understanding of the world, its contradictions, its non-linear evolution in spiral through qualitative leaps.
Marxism-Leninism-Maoism is not a method, but a science, showing us the possibilities existing in the world today, through the understanding of matter and its movement.
Our ideology is the product of the Great Proletarian Cultural Revolution, launched in the People’s Republic of China in 1966, to mobilize the masses so that they dare to criticize the partisans of the past, dare to repudiate the past, dare to struggle, dare to master dialectical materialism.
The masses had to rush to break the old ideas, the old culture, the old customs, the old habits ; they had to prevent the reactionaries resurfacing through culture and ideology.
The Great Proletarian Cultural Revolution opened therefore a new era : one where the proletariat possesses all the ideological and cultural tools to triumph completely and absolutely. The question of the restoration of capitalism – marking the temporary defeat of the revolution – was masterfully understood.
Gonzalo, the great leader of the Communist Party of Peru, has masterfully synthesized the meaning of the Great Proletarian Cultural Revolution for our ideology :
“In perspective, in order to arrive at our final goal, Communism, Marxist-Leninist-Maoists must carry forward three types of revolutions :
1) democratic revolution, the bourgeois revolution of a new type led by the proletariat in the oppressed countries, which establishes the dictatorship of the proletariat, consisting also of the peasantry, the petty bourgeoisie, and in certain conditions the middle bourgeoisie, under the hegemony of the proletariat ;
2) socialist revolution, in the imperialist and capitalist countries, which establishes the dictatorship of the proletariat ;
3) cultural revolutions, which are made to continue the revolution under the dictatorship of the proletariat.
The latter is to suppress and eliminate the regeneration of capitalism and to wage armed combat against attempts at capitalist restoration, and which also serves to strengthen the dictatorship of the proletariat and to facilitate the march towards Communism.
Just as no class in the world was able to seize power all at once, but only through a process of restorations and counter-restorations, when the proletariat takes power and establishes its dictatorship, the eagerness of the bourgeoisie for restoring capitalism and to recover its power grows and opens up a historical process of struggle by the proletariat to maintain and defend its dictatorship and to combat the conspiracy of capitalist restoration.
This struggle between restoration and counter-restoration is an undeniable historical law, which is replayed under the dictatorship of the proletariat.
In world history, when the feudal class advanced in China, it was delayed 250 years while it crushed the restoration of slavery ; when the bourgeois class in the west struggled against feudalism to crush the attempts at restoration or the restorations of feudalism, it took 300 years to be definitively established in power.
And, addressing a revolution in which the proletariat is definitively established in power, the acute struggle between restoration and counter-restoration will last approximately 200 years, starting from the Paris Commune in 1871.
The experiences of capitalist restoration in the USSR and in China taught us great lessons, positive as well as negative ; especially emphasizing the gigantic steps forward in the formation of the new State and how the Great Proletarian Cultural Revolution is the solution to avert restoration.
We, who follow Marxism-Leninism-Maoism, Gonzalo Thought, reaffirm ourselves in revolutionary violence as the universal law to conquer power, and to do so it is crucial to substitute one class by another.
The democratic revolutions are carried out with revolutionary violence. Socialist revolutions are carried out with revolutionary violence and, since they are faced with restorations, power will be recovered through revolutionary violence.
We will maintain the continuation of the revolution under the dictatorship of the proletariat with revolutionary violence through cultural revolutions and we will only reach Communism through revolutionary violence.”
The cultural revolution prevents the old to triumph over the new, in developing a deeper understanding of dialectical materialism by the masses. The principle of Guide Thought precisely emphasizes the need for an ideological and cultural direction in the necessary overcoming of the particular historical contradictions in a given country.
The ideological and cultural question is thereby inseparable from the triumph of the revolution ; it is the sense of the slogan which is ours : “People’s War until Communism !”
This is especially true in the heart of the imperialist metropoles, where the bourgeoisie has firmly advanced, having an effective state apparatus, a high level of training and experience of its executives, a very important ability for corruption.
The ability of the bourgeoisie to lead the integration of antagonisms into the institutions as the spontaneists currents are strong and denying the centrality of the ideology, of the clash with the bourgeois ideas and conceptions.
The praise of individualism and existentialism, the cult of the inspiration of the “genius”, the celebration of contemporary art and subjectivism … All this is combined to reactionary ideologies of the extreme right, with the goal to disorient the masses, wedged between the post-modern ideologies and romantic nationalism.
That’s why we say, strongly based in the Marxist-Leninist-Maoist historical experience, that the central issue is that of power and, therefore, of the ideological and cultural battle to scientifically organize the exploited and oppressed masses.
Without revolutionary theory, there is no revolutionary movement : this fundamental lesson of Lenin must be understood in its deepest sense. The Great Proletarian Cultural Revolution was a major development extending this understanding and giving it its fullest sense.
The world masses possess now have all the science permitting them to take power and keep it.
Our epoch is the one of the general offensive of the World Socialist Revolution and its wave is already launched, it has begun with the Chinese Great Proletarian Cultural Revolution, giving us a general overview of the process of struggle between the ancient, reactionary state and the new state forged in the People’s War, of the process of revolution and restoration, and counter-restoration through Cultural Revolutions.
In 1962, Mao Zedong explained :
“The next 50 to 100 years or so, beginning from now, will be a great era of radical change in the social system throughout the world, an earth-shaking era without equal in any previous historical period. Living in such an era, we must be prepared to engage in great struggles which will have many features different in form from those of the past.”
The setbacks are only a bend in the revolutionary road ; we express here our total confidence in the victory of the World Socialist Revolution, in the triumph of the proletariat against the bourgeoisie, on the total defeat of capitalism and imperialism, bureaucratic capitalism and feudalism.
Organization of the workers of Afghanistan (MLM-p-Maoist)
Marxist Leninist Maoist Center [Belgium]
Communist Party of France (marxist leninist maoist)
May 1, 2016.
LETTER TO CENTRE MLM BELGIUM
دو انحراف در یک مسیر
صدر اکرم یاری در نظر مارکسیست-لنینیست-مائوئیست های دنیا
حزب همبستگی افغانستان ملوث با عفونت لابیگری و دریوزگی بر آستان امپریالیست های اشغالگر
سند به فارمت «پی.دی.اف»
حزب همبستگی افغانستان ملوث با عفونت لابیگری و دریوزگی بر آستان امپریالیست های اشغالگر
سند به فارمت «ورد»
حزب همبستگی افغانستان ملوث با عفونت لابیگری و دریوزگی بر آستان امپریالیست های اشغالگر
افغانستان از همه مهمترضرورت به رهبران انقلابی و وطن پرست دارد
خلق آزادیخواه و وطن پرست ما برای رسیدن به آزادی وخواسته های دیگر شان درکنار سایر لازمه ها ،نیاز به رهبران انقلابی،آزادیخواه ووطن پرست دارند.هرگاهی که چنین شرایط برای شان مساعد گردیده زنجیر اسارت استعمار را به سادگی گسسته اند.
روزبیست وهشتم اسد ،روز استرداد استقال کشور ما از چنگال بریتانیا، نمود ومظهراین حقیقت در تاریخ آزادی خواهی کشور ماست که خلقی ستمدیده با دستان تهی و پای برهنه ، اما سرشار از روحیه ء میهن پرستی و آزادیخواهی ، در برابر یک امپراتوری جهانی به پیروزی رسیدند.با آنکه سازنده تاریخ خلق است ولی در این پیروزی از نقش و رهبری شاه امان اله وطن پرست که در دامان مشروط خواهان پرورش یافته بود نمیتوان چشم پوشید.
این تجربه ثبت تاریخ حماسی کشور ما گردیده است که این خلق کبیر، ظرفیت شگفت انگیز آزادی خواهی و مبارزه با استعمار را دارد.
حکومت شاه امان اله ،بعلت تبانی ارتجاع داخلی با استعمار عمر زیادی نکرد وبعد از سقوط حکومت او استقلال کشور تا امروز زیر سوال قرار دارد،یعنی اینکه بعد از حکومت شاه امان اله افغانستان گاهی نیمه مستعمره وگاهی در حالت مستعمره قرار داشته است.
با کودتای سیاه و بد فرجام 7ثور 1357ومتعاقب آن حملۀ نظامی سوسیال امپریالیسم روس به افغانستان این کشور باردیگر اشغال گردید .این بار نیز مردم ما حماسه های ماندگاری ثبت تاریخ شورانگیز شان کردند و به قیمت خون میلیون ها انسان مبارز وزحمتکش ،روس ها رااز وطن شان بیرون کردند،اما آزادی واقعی را تجربه نکردند. زیرا رهبران وابسته به امپریالیسم امریکا و سایر کشور ها در رأس مقاومت مردم از سوی استعمارگران غربی قرار داده شده بودند و سازمان های انقلابی که در مقاوت علیه سوسیال امپریالیسم می رزمیدند بدستور استعمارگران از سوی احزاب وطن فروش اخوانی آماج قرار گرفتند وسر انجام از مقامت دور ساخته شدند.
احزاب وطن فروش اخوانی که ریسمان شان به میخ کشور های امپریالستی ومنطقه بسته است بعد از خروج قوای شوری از افغانستان برای تجاوز امریکا به افغانستان، بستر سازی کردند وامپریالیسم امریکا وشرکا درسال 2001 میلادی به یک بهانۀ مضحک وشرم آور افغانستان را اشغال کردند.
امروزه همان استعمارگرانی را که نیاکان با شهامت ما درسال 1298هجری از این خاک بیرون کرده بودند ،اخوانی ها آنها را به افغانستان آورده اند وبقیمت حمایت ازحکومت ساختۀ خود شان بر گورهای نیاکان ما قدم میزنند .
اخوانی ها با این عملکرد شان ننگ و نفرین ابدی مردم وتاریخ را کمایی کرده اند.
امریکا اخوانی های بر سرقدرت را در وضعیتی قرار داده است که با دو دست به پا های او چسپیده اند و باور ندارند که یک روز بی حضور امریکا حکومت بتوانند.آنها میدانند که طالبان برادران نا تنی آنها است و از سوی امریکا حمایت و تمویل میشوند ولی هیچگاهی جسارت بیان این حقیقت را بروی امریکا ندارند و برای مشروع جلوه دادن تجاوز امریکا به افغانستان آیت تفسیر می کنند.
افغانستان به بیست وهشت اسد دیگری که پوزۀ استعمار امریکا را بخاک بمالد نیاز دارد ،تا انسان این سر زمین نسیم آزادی واقعی را حس کند واین کار بدون وحدت وتلاش متداوم انقلابیون واقعی این کشور ممکن نیست.
کسانی که به بهانه های مختلف از این نیاز وامر ضروری درشرایط موجود کناره میگیرند و برای نجات میهن از چنگال های خون چکان استعمار جهانی تلاش وبسیج نمی شوند ،گناه شان کمتر از اخوانی های وطن فروش که از امریکا حمایت می کنند نیست واین یقینا» قضاوت تاریخ در مورد شان خواهند شد.
در شرایط موجود جای خالی نظیر مبارزان وطن پرستی را که در برابر استعمار مانند زمان اشغال افغانستان تو سط برتانیا رزمیدند و علیه روس ها رزمیدند ، نیرو های مزدور و دشمن بشریت نظیر القاعده (و چوچه سگان طالبی اش) و اخیرا داعش و سایر نیرو های وابسته به استعمار «پر» کرده است .باید قبول کرد که هیچ جایی خالی نمی ماند ووقتی ما جای خود را نگیریم دیگران آنرا می گیرند واین مردم بیچاره را برای صدمین بار به سراب می کشانند.در آن صورت تمام ادعا ها و آینده مبارزه زیر سوال قرار خواهند رفت. تنها با رهسپار شدن بسوی بیشه های سرخ جنگ خلق است که میتوان اطمینان حاصل کرد که ناقوس مرگ اشغالگران امپریالیست، بورژوازی بروکرات کمپرادور و وبقایای فئودالیته نواخته شده و بساط اشغال و استعمار بر چیده خواهد گردید. آنگاه است که استقلال ما در حرف و عمل تامین گردیده و ما دیگر از لوث شرمساری های نیمه مستعمراتی و مستعمراتی برای همیشه پاک خواهیم گردید.
انقلاب زنده باد!
بسوی جنگ خلق، بسوی کمونیسم!
واژگون باد بساط امپریالیسم، فئودالیسم و کاپیتالیسم بروکراتیک!
28 اسد 1394 خورشیدی
عمار
حرکت بیان زندگیست
آنچه در زیر میخوانید، متن سخنرانی یک تن از رفقای مهمان (خارج از تشکیلات سازمان کارگران افغانستان) در محفل به مناسبت 35 مین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی میباشد. رفیق مذکور متن زیر را در محفلی که سازمان ما به مناسبت 35 مین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی برگزار نموده بود، ارائه نمود.
حرکت بیان زندگیست
زندگی در حرکت معنا میگردد وحرکت بدون شک بازتاب بودن وزندگیست.بودن وحرکت نکردن اعلام جنازه است.
دراین بحث کوتاه ومجمل سخن ما برسرحرکت ساده ویا کلیت آن نیست،زیرا بحث وبیان در رابطه به حرکت یک کار اکا دمیک وتخصصی است.نقطه عطف ما دراین بحث روی حرکت سیاسی است که انسان بمثابه عالی ترین موجود محصول تکامل طبعیت دربرابر ناهنجاری های سیاسی واجتماعی از سپیده دمان جامعه انسانی برای تغیر ودگر گونی ها حرکت ومبارزه کرده است .با این هم هنوز قامت بشریت در زیر مظالم مختلف خم است ،یعنی انسان هنوز در قلمرو جبر زندگی دارد ،نه درقلمروی اختیار واین وضعیت نشان میدهد که تا انسان شدن هنوزراه دراز ومبارزه سنگینی درپیش است .با این هم در موقعیت کنونی که ما قرار داریم وتا اینجا رسیده ایم ،این محصول مبارزه وتلاش انسان است و چه انسان های که تا رسیدن به این جا فدا شده اند.فرماسیون های تاریخی تا این جا که بشریت رسیده است به خودی خود بدون حرکت وقربانی تعویض و تبدیل نشده اند.این همه به بهای خون وجان انسان ها بدست آمده است که به هیچ وجه هنوز انسانی وقانع کننده نیست،اما نسبت به مراحل ماقبل خود مترقی تر است.هنوز که هنوز است بی عدالتی در نهایت آن جریان دارد .این نشان میدهد که رسالت انسان ناتمام است و تا محو بی عدالتی ها نسل به نسل باید ادامه یابد تا به جامعه واقعا» انسانی برسیم. در فرماسیون های تاریخی که انسان تا کنون پشت سرگذاشته است اگر به ماهیت آن عمیق شویم فقط درتبدیل هرفاز تاریخی زنجیر ها ورنگ آن تعویض شده است .با این هم مبارزه انسان ها خالی از دستاورد نبوده است.در مبارزه طبقات استثمارگرناگزیر شده ، از اندک امتیازات طبقاتی خود اغماض کرده اند و این یک گام به پیش بوده است.مارکس ویا دیگر پیشوایان کاروان مبارزه بر ضد ظلم ،استعمار واستثمار گفته اند که انسان با ساختن نخستین ابزار تولید از دنیای حیوانی جداگردید ،اگر جسارت کودکانه پنداشته نشود میتوانیم علاوه نماییم که انسان بعد از آنکه در برابر بی عدالتی استاد و نه گفت دنیایی حیوانی وروش حیوانی را نپذیرفت.زیرا که حیوانات تا هنوز قادر به چنین واکنش آگاهانه نشده اند.انسان های که وضعیت غیر انسانی حاکم بر جامعه شان را نمی پذیرند و در برابر آن بخاطر تغیر حرکت می کنند پیشکسوتان اند که سزاوار تحسین اند وحرکت شان در تأریخ ثبت وهزاران دیگر را مسیر می بخشد.
در کشور ما چنین انسانهای برازندۀ در مقاطع معین تاریخی برای سکانداری کشتی مردم و حرکت در پیشا پیش آنها ظهور کرده اند ونقش ارزندۀ خود شان را در رهنمونی مردم بسوی روشنایی وزندگی ایفاکرده اند،اما تکامل عالی این پیش کسوتی درحرکت های سیاسی ،فکری رفیق مجید کلکانی، رهبر سازمان آزادیبخش مردم افغانستان (ساما)برمبنای نا موس تکامل بسیار برازنده ومطابق نیاز ،زمان بوده است. او برای مبارزه برعلیه سوسیال امپریالیسم روس ونوکران بومی اش گردان پیش آهنگی را تشکیل داد ونبرد رهایی بخش را آگاهانه برمبنای علم انقلاب بسیار دقیق آغاز کرد که در تاریخ مبارزات خلق کشور ما بی نظیر و بی پیشینه بوده است.مجید با چنان تهور انقلابی پا به عرصه کار زار آزادی میهن گذاشت وبه عالی ترین شکل مبارزه که همان جنگ مسلحانه است دست زد که بسیاری از مبارزان به ظاهر انقلابی از نام جنگ فرار کردند،اما او توفان سواری کرد.مجید نه تنها که در راستای مبارزه مسلحانه بخاطر نجات میهن پیشگام گردید بلکه در عرصه تیوری نیز خلاقیت خود را در تلفیق علم انقلاب باتحلیل درست از شرایط خاص جامعه خودی بطور بینظیری در عمل نشان داد که این خدمت اش بنظر ما بمرات با اهمیت از جنگ مسلحانۀ اوست.مجید برای اولین بار،راه انقلاب مردم افغانستان را به روشنفکران دگم اندیش نشان داد که انقلاب از کدام مسیر میگذرد وافغانستان ،افغانستان است وباید مطابق واقعیت های موجود برخورد صورت گیرد وواقعیت های سرسختی که در ان وجود دارند باید به آنها توجه کرد وهنرعبور از این دشوار گذر را آموخت.فهم و درک این واقعیت بسیار مهم است.اگر حزب یا سازمانی آنرا رعایت نکند راهش به باتلاقیست و برامدن از آن ناممکن .
راهکار تیوری مشی مستقل ملی مجید درمورد انقلاب افغانستان بینش عمیق او را درمورد جامعه شناسی وروان شناسی کشورش برازنده می کند که با چه ژرف بینی به مراحل انقلاب توجه کرده است.
کسانی که به انقلاب با ورندارند وهیچگا هی رسک آنرا هم نمی کنند و همواره دگم های خود را جدا ،از وقعیت نشخوار می کنند ،مشی مستقل ملی را یک تافتۀ جدا بافته از علم انقلاب میدانند.آنها برحق اند بخاطری که قصد انقلاب کردن راندارند از این جهت با هیچ مشکلی هم مواجه نیستند.چون که از توده ها دور اند وبا آنها کاری ندارند،اما کسانی که می خواهند انقلاب کنند وبخاطر آن مبارزه می کنند باید تیوری انطباقی را بدانند.به باور من مشی مستقل ملی که مجید آنرا مطرح کرده است همان تیوری انطباقی است .مجید غواص بحر انقلاب و اندیشه بود که از اعماق صدف صید میکرد.
مجید را اگرچه وطن فروشان از ما گرفتند ،اما راه واندیشه اودرتاریخ مبارزات آزادیخواهانه کشور ما چون رود بار خروشان تداوم یافته است وتا بیکرانه های زمان جاریست.همین اکنون که دقیق 35سال از شهادت او میگذرد ،ما از آن یاد میکنیم و بخون او بار دیگر تجدید تعهد می کنیم که در راهش تا محو کامل بی عدالتی مبارزه می کنیم.
فکر واندیشه مجید فانوس بزرگیست فرا راه مبارزان راستین خلق ستم کشیده ما.تجاوز امپریالست ها در رأس همه ایالات متحدۀ امریکا به کشور ما، یک بار دیگر ضرورت انسجام ،یکپارچگی ووحدت رزمنده را برازنده کرده است وما باید صفوف خود را فشرده تر سازیم و به پراگندگی ها پایان دهیم.
از مجید یاد کردن ولی راه او را ترک کردن کار را بجایی نمی برد.دشمنان خلق ما به نیرنگ های مختلف کشور ومردم ما را به تباهی می کشانند،با این همه داشته های بزرگ که ما از پسشکسوتان ما به ارث گرفته ایم ،دربرابر این ستم بزرگ که همه را متأثر کرده ومیکند حرکت نکردن وبهانه های مختلف آوردن کار نادرست ودر حقیقت بنحوی رضایت نشان دادن به وضعیت جاریست واستعمار جهانی وپادوان بومی اش از آن بهره گیری می کنند وبر ستمگری شان علیه کشور ما می افزایند.
درفش پر افتخار مجید تا کنون بر زمین نیفتاده است ونسل به نسل تا به این جا ،رسیده است .ما رسالت دار وامانت دار آن هستیم وباید آنرا در حال اهتزاز به نسل های مابعد خویش سالم تسلیم نماییم تا وجدان راحت بعد مرگ به گور خود آرام بگیریم.
کسانی هستند که از نام مجید استفاده می کنند ،اما سخن ما متفاوت از آنها است.ما مجید را فکر واندیشه انقلاب افغانستان می شناسیم و به این اساس است که او را گرامی میداریم.
راه ما ،دید ما ،متفاوت از دکانداران سیاسی است واین حقیقت روز به روز روشنتر میگردد.
با سرود جاودان مجید که :یا مرگ یا آزادی ، سخنانم را دراین جا خاتمه میدهم.
رفیق مجید کلکانی، بر تارک آینده می درخشد!
آنچه در زیر میخوانید سند پایه به مناسبت هجدهم جوزای 1394 یعنی 35 مین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی میباشد. این سند پایه ء سازمان کارگران افغانستان برای این مناسبت،توسط یکتن از رفقای کمیته مرکزی سازمان، در محفلی که بوسیله سازمان ما، به مناسبت 35 سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی برگزار گردیده بود،توسط یکتن از رفقای کمیته مرکزی سازمان به خوانش گرفته شد.
رفیق مجید کلکانی، بر تارک آینده می درخشد!
قسمی که میدانید جنایتکاران و وطن فروشان مزدور سوسیال امپریالیسم روس، به تاریخ هجدهم جوزای 1359 خورشیدی،سینه ءستبر و با فراخنای همه کهکشانهای سپهبد رزم مسلحانه، سرباز و رهبر جنبش مبارزات رهایی بخش خلق های افغانستان رفیق مجید کلکانی را شکافتند. در این تاریخ، سدری تناور ظاهرا از پا افتاد،اما از این تاریخ به بعد است که انقلاب با خون سالار شهیدان جنبش دموکراتیک نوین افغانستان آبیاری میشود،و این «از پا افتادن»قیام و رستاخیز را الگو میسازد. با این «افتادن»است که معنای برپا خاستن برای ما تداعی میشود. خصم دون و وطن فروش که یارای ایستادگی در برابر اندیشه ءگشن و درست رفیق مجید را نداشت و خویشتن را عاجز از ایستادگی در برابر گردان ساما میدید به «امید «واهی درهم شکستن مقاومت انقلابی خلق ها،رفیق مجید را اعدام نمودند. غافل از این که اندیشه ءوی و راه وی که ملهم از مارکسیسم-لنینیسم اندیشه مائوتسه دون بود(اینک مائوئیسم) آن سلاحی است که هرگز هیچ ابرقدرتی در برابر آن یارای ایستادگی ندارد. رفیق مجید در رزمهای ما،در صداقت انقلابی ما و در غرش توپ های انقلاب جهانی پرولتاریایی زنده است و سرمشق ما است از برای از خود گذری در راستای دفاع از نوامیس ملی و آرمان های انقلاب. سرمشق ما است در راه جان سپردن برای انقلاب دموکراتیک نوین و نترسیدن از غول های جهانخوار استعمارگر. سرمشق ما است از برای رفتن تا آخرین قطره خون در راه ءرهایی پرولتاریا. رفیق مجید رهبر گرانمایه ء سازمان کارگران افغانستان است. اگر سازمان ما اندیشه صدر اکرم یاری را اندیشه راهنمای خویش اعلام نموده است،این اندیشه را در کارنامه ءمبارزه مسلحانه ء انقلابی رفیق مجید کلکانی یافته است. از همین رو است که برای ما،مجید کلکانی همان رفیق اکرم یاری است که درفش دار مبارزات مسلحانه ءخلق های افغانستان شده است. ما راه خارائین انقلاب سرخ خویش را با درفش سرخ رفیق مجید کلکانی به پیش میرویم. در این راستا، مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم را راهنمای عمل خویش قرار میدهیم، و تطبیق خلاق حقیقت جهانشمول مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم در شرایط خاص کشور خویش، را به کار می بندیم. این تطبیق خلاق که همان تیوری انطباقی است، همانا مارکیسسم-لنینیسم-مائوئیسم اندیشه ءاکرم یاری میباشد.
در سندی از حزب کمونیست پیرو ، از نخستین مکتب نظامی اش، مورخه ء 19 ماهءاپریل 1980 میلادی، این جمله ء درخشان آمده است:
«آینده در میله ءتفنگ ها است.»[i]
جملهءفوق، تفسیر و بسط تز صدر مائوتسه دون میباشد: «قدرت سیاسی از میله ء تفنگ می برآید.»
تفنگ رفیق مجید و تفنگ یاران و رفقای مجید، همان چکامه ء آینده بود. هم از این رو،اندیشهءمجید و راه ءوی آبستن آینده بود. آینده در میلهء تفنگ وی بود. هم از این رو است که مجید پاری و پیراری ندارد. همان حالی بود که آینده در وی رقم می خورد. اما آینده ای که رفیق مجید آبستن اش بود،آینده ای که وی وخشوری اش را کمر بسته بود،از قماش «آینده های در گذشته» روشنفکران خرده بورژوایی نبود که می سرودند:
«و فردا ها
سواران نجیب جاودان در راه»[ii]
آینده ای که مجید اش رهنورد و رهبر بود، آینده ای است که با مصراعهای شکلیک های آزادیبخش و با هجاهای پیاپی صفیر سرخ گلوله های پیشواز انقلاب، از حال فعلیت خویش را فرا می گرفت،و با ریتم خون و قافیه ء شهادت و فرم آزادی شکل می گرفت. چنین آینده ای، چنین چکامه ای، راه است و نه سوارانی «نجیب» از قماش «شوالیه»های مخیله های بیمار خط بینی کشیده گانی که جاودانه شان «در راه» محبوس داشته باشند.
میله ءتفنگ رفیق مجید، کجای ما را می شناساند و می نمایاند. برای ما مشخص می نماید «که در کجای قله ایستاده ایم»[iii] باشد که به پوچی پرسش هایی از این قبیل که «تو از آن ناکجا آباد می آیی» بدر شویم. باشد که توهم و عطای «سواران نجیب جاودان در راه» سوی «ناکجاآباد» را به خط بینی کشیدگان وانهیم و با تحکیم تعهد خویش «به نام گل سرخ در صحاری شب»[iv] نوید «سرشاری و باروری»[v] باغ آینده را با خون سرخ خویش آبیاری کنیم.
هجدهم جوزا، روز شهادت رفیق مجید کلکانی یک تضاد است. برای برخی ها، این روز، یک تاریخ است، یک «گذشته» است، یک «نقطه ء ختم»است برای زنده گی «یک فرد». اما برای کسانی که نیک میدانند که «آینده در میله ء تفنگ است»، شهادت چیزی شبیه و با اتوریته چون غرش توپ های ظفر نمون انقلاب است. این «نقطه ء ختم»، فریبندگی نمودی است که «گذشته»می نماید، اما بود آن و بودش آن، آغاز است و نقطه ء عزیمت است از برای کسانی که «بنام گل سرخ در صحاری شب» عاشقانه میخوانند.
هجدهم جوزا،برای ذهنیت های مسموم عادات خرده بورژوایی،یک ختم است، و اما برای اندیشه ءفرهیخته ء پرولتری، یک آغاز. برای برداشت های نمود زده ءخرده بورژوازی، یک «گذشته»است،اما برای انقلابیون پرولتری، یک آینده! آینده ای که از هجدهم جوزا،با صلابتی تام هستی خویش را برای انقلاب افغانستان و انقلاب جهانی پرولتری اعلام میدارد. اگر تفنگ مجید و یاران مجید،بذر آینده را کاشت، باغ آینده از خون وی سیراب میشود. خون وی ، مایهء رویش و بالش سدر های تناور انقلاب است،و پروازگاه ء عقابان مغرور رهایی. هجدهم جوزا قباله ء صیانت روحیه ءآزادگی یک خلق کبیر است. این «تاریخ»، بستری است از برای رویش جوانه های امید و شگوفه های بیداری. این «تاریخ»، ضرورتی است که مجید اش «اختیار» کرد، تا آزادگی را تفسیر کند و آزاد بودن را تعمیر. این «تاریخ»، اختیاری است که زنجیر های «جبر» جبروت سوسیال امپریالیسم را زبون ساخت تا رهایی را تا چشم انداز های جامعه ءبی طبقه،پاس دارد. این تاریخ، حقانیت سربداران همه اعصار و همه جایها را یک بار دیگر تثبیت نمود تا حقیقت آزاد زیستن را در واقعیت تلخ در بند بودن فعلیت بخشد. این تاریخ،نفی تایید وضعیت موجود و تایید نفی حالت موجود زمان خویش بود،باشد که زمان خویش را در «سفر حجمی در خط زمان»[vi]، از خجلت بیرون کشد. آنانیکه که تفنگ شان بذر زندگی می کارد، آنانیکه با تفنگ خویش، حال را آبرو و آینده را معنا و هستی میبخشند،مرگ شان نیز شکلی از زندگی است. مرگ شان، زندگی برتر است، زندگی استعلایی است. پدیدار شناسی مرگ آنان، همان زندگی استعلایی است که از «قید و بند» دم و باز دم[vii] آزاد است، با این رهایی و بی نیازی از «زندگی جسمی» است که جسم من و ترا،جسم ما و «ما» های آینده را از زندان «اسیر زیستن و حقیر زیستن»از «قید و بند» شهیق و ذفیر بزدلانه رهایی می بخشد و برای مان حالی میکند که «بندگی گر شرط باشد،زندگی در کار نیست!»[viii]
مجید تفنگ زد تا بدانیم که شانه های ما برای کشیدن وزن یوغ نیست. تا مسجل دارد که آیندگان نباید یوغ بردگی و اسارت بر دوش کشند. مجید تفنگ زد تا بدانیم که سینه ءسیاهی را سرود سرخ گلوله خواهد شکافت. مجید تفنگ زد تا بدانیم که آینده هیچگاهی بن بست نیست. مجید تفنگ زد تا بدانیم که نسل کاوه ها منقطع نگشته است و ضحاک سوسیال امپریالیسم را یارای سد نمودن پویه ء تاریخ نیست. مجید تفنگ زد تا هستی ء»امید» را در «جعبهءپاندوراس» به اثبات برساند، و با «امید» آینده را تفسیر کند. مجید تفنگ زد تا مشعل پرومته را جاودانگی بخشد، تا شعلهءجاوید رزم را بر زمین ننهیم، تا امید خویش را از آینده قطع نکنیم،یعنی در ورطهءانقیاد طلبی غرق نگردیم.
شعر انقلاب، با دو سلاح سروده میشود: خون و خامه
اگر شاندور پتوفی «سرود رهایی مجار»[ix] را با خامه ءانقلابی اش سرود، رفیق مجید کلکانی، سرود رهایی «افغان» را با خون خویش سرود. تفنگ اش، مصراعهای رهایی بخش بودند، و تمهیدی از برای سرایش بزرگترین چکامهء آزادی، همان چکامه ای که «هجدهم جوزا»ش میخوانیم، همان چکامه ای که شهادت رفیق مجید کلکانی است. همان چکامه ای که زندگی استعلایی وی و بدین ترتیب زندگی استعلایی خلق ما زیر یوغ اشغالگران سوسیال امپریالیسم روس بود. با این چکامه است که «خرس قطبی» زبون میشود. این چکامه است که سینه ءسیاهی را می شکافد، و همانند «یک شاخه/ در سیاهی جنگل بسوی نور/فریاد میکشد.»[x]
خون مجید، پاس دار آزادگی ماست. با این خون است که دریایی هایی از خون میان دربارمل ها و مجید ها فاصله ایجاد میشود. آنانیکه با حقارت لبلابی خویش، از کانال «دربارملی»، حنابندان «تزارمل» شدن گردیدند، تفنگ باختند. تفنگ باختند یعنی آینده را باختند، شرافت انسانی را به خوکان استعمار فروختند و با وطن فروشی و وجدان باختگی، سینه ء هم وطنان خویش را آماج گرفتند،و قهرمانان خلق قهرمان کشور نظیر رفیق مجید کلکانی را اعدام نمودند. اما، در طرف مقابل دربارمل ها و تزار مل ها[xi]، خلق ها و قهرمانانشان ایستاده اند. قهرمانان خلق نظیر رفیق مجید کلکانی که تفنگ زدند و در برابر تفنگ باختگان، پامیرآسا ایستادند. تفنگ زدند و آینده را رقم زدند. اما،آنانیکه تفنگ باختند، برای خویش از حقارت و دنائت،بستری پوشالی از برای بیتوته ساختند. حال تفنگ باختگان،گذشته بود و در ورطه ءننگ و جنایت با شرمساری پیوسته بود. اما،حال آنانیکه تفنگ زدند و بر ضد اشغالگران و پوشالیان توفیدند، آینده بود و بر تارک فردا، درخشیدن را لشکر کشیدند. رفیق مجید کلکانی، بر تارک آینده،میدرخشد. اما،قاتل وی که قاتل خلق افغانستان بود،همان دربارمل پیرار و تزارمل پار و «ایلغارمل» فرجام، در مغاک بدنامی و گودال ناکامی و سرمشاری تاریخی، در شب زدگی و شب پرستی رسوای جهان گردید. مجید مایه ء مجد و افتخار نسل ها و آینده شد، اما ایلغارمل ، با شاه شجاع هم کاسه گردید و خلق ما وی را شاه شجاع ثانی خواندند. ببرک «کارغل»، زمانی که در سراشیبی ارتداد و وطن فروشی بوسیله ء نیش شاگردان «ناخلف» حزب رویزیونیست خویش گزیده شد، زمانیکه زهر نجیب «گاو» نیشش را تا بناگوشش باز کرد، زمانیکه گرباچف دست نوازش و بنده نوازی بر نجیب و دار و دسته اش کشید، در لاک تبارگرایی و فراکسیون بازی رویزیونیستی علیه بخشی از باند کثیف خویش فرو رفته، بخشی از پرچمی های «مومن»به خویش را گرد خویش بسیجیده، رهبری جناح بندی «جدید» خویش را عمدتا در دست «تاجیکان» و عناصر غیر پشتون از فراکسیون پرچم متمرکز نمود. برای اینکه سنگی تمام در راستای کاشتن تخم تباربازی بگذارد، و اینبار از این سوراخ مارگری کند، دست به دست پانترکیست های «پرچمی» داده، از دیگر سو، بوسیله امثال مزدک، کاویانی و وکیل، با جمعیتی های تحت قیادت احمدشاه مسعود یعنی با «شورای نظار» پل بست. به این ترتیب خواست تا دار و دسته ء رویزیونیستی و سراپا گندیده ءخویش را از گنداب تبار گرایی و «شمال بازی» تغذیه کند. «قهرمان» ایلغار گران «شمال»، جنرال پوشالی، عبدالرشید دوستم که هنوز دستانش از خون شریک جنایاتش، جنرال مومن «اندرابی»نخشکیده بود، یتیمان پرچمی دار و دسته ءکارغل را زیر پر گرفت، و با استفاده از «قلم و قدم»آن یتیمان،خویشتن را برازنده ء رهبر شدن پنداشت. نام پلید و اهریمنی «گلیم جمع» اینک بنام وی مسجل شده بود، و با افگندن قلاده ءوفاداری به بقایای فراکسیون پرچم و دار و دسته ء ببرک کارغل، اینک ایلغارگری خویش را با حمایت دار و دسته ء «روشنفکران»وطن فروش و مرتد دار و دسته ء ببرک، از پیش میبرد. وی با جهادی های جنایت پیشه و چپاولگر، یکجا دست به چپاول دارایی های عامه و هست و بود مادی کشور زده،و در این راستا، گلیم حریفان را در بسا جایها «جمع»نمود. زمانیکه حریفی را آماج میگرفت، یا زمانیکه تصمیم بر غارت و یغمای نهادی و جایی میگرفت، زمانیکه کمر به دزدی می بست، دیگر می بایست همه گلیم «آماج» را جمع شده بیانگارند. از همین جا بود که لقب «گلیم جمع» سرانجام به نام وی «بهتر» نشست.ببرک کارغل،اینبار با همراه شدن با کاروان ایلغارگران، «پدر معنوی» ایلغارگران خادی-جهادی شد.اینک یتیمان پرچمی دار و دسته ءکارغل، در کنف حمایت ساطور بدستان گلیم جمع، گرد آمده بودند، و خود کارغل، با استفاده ءابزاری از گلیم جمع که اینک خود را «دوستم پادشاه» میخواند، مانند تومور سرطانی به هر سو «میتاستاز» میداد و مملکت را دوشادوش جهادی ها و سایر نیروهای مرتجع و وطن فروش بسوی بربادی تام سوق میداد. با گشودن پای مسعود-شرکا به کابل و لماندن پرچمی های فرکسیون خویش دوشادوش «شورای نظاری ها»، کارنامه ءسیاه ء شاه شجاع دوم، وارد مرحله ءخبیثه ء «جدید»ی شد: مرحله ء ایلغارملی. ببرک ایلغارمل، فرجام رسوای خویش را در این لجن مسجل نمود. مراحل خبیثه کارنامه ء سیاسی وی، از «کارغلی»، به «دربارملی»، سپس «تزارملی» و سرانجام، در گودال خلع قدرت، در تلاش برای احیای دار و دسته ءخویش، به «ایلغارملی» فرجامید. وی در این مرحله، با سرطان دست و پنجه نرم کرد. در بستر سرطان جان داد،اما «میتاستاز» کارنامه های سیاه وی، عمدتا قیادت معنوی وی از ایلغارگران،وی را «پدر معنوی» ایلغارگران «صفحات شمال» ساخته، و با کنیت رذیله ءایلغارملی چشم از جهان پوشید. وی مردار شد،اما تا امروز اختلاطات و انذار شوم کارنامه های سیاه وی، خلق های ما را آسیب میرساند و هنوز زهر شوم «ایده ها»و «کارکردهایش» چونان شبحی ارهریمنی، بوسیله مرده ریگ دار و دسته ءوطن فروش اش، ابقا گردیده است. لمیدن گلیم جمع بر کرسی «معاون ریاست جمهوری» و رسیدن امثال علومی به وزارت خانه ها، خود نشان میدهد که شاه شجاع چهارم و باداران امریکایی و امپریالیست شان، میدانند که بقایای دار و دسته ءوطن فروش ایلغارمل، قابل مصرف برای رژیم پوشالی بوده،و این رژیم باید از این وجدان باختگان برای سرکوب خلق ها باید استفاده کند. در مقابل ایلغارمل و سلاله ء ایلغارملان و هم قماشان خادی-جهادی، طالبی و اینک داعش شان، سلاله ءبهار درفش آزادگی و رهایی بخشی افراشته است. سلاله ءبهار، با درفش گلگون کفنان جنبش دموکراتیک نوین افغانستان، از شرافت مادر-وطن و آرمانهای انقلاب دموکراتیک نوین به دفاع برخاسته علیه رژیم پوشالی و مشاطه گرانش با تمام نیرو میرزمند. گلگون کفان جنبش دموکراتیک نوین افغانستان، از خون شهید رفیق مجید کلکانی، سالار سلاله ءبهار، الهام می گیرند.
مجید از سلاله ء بهار است و رویش و تازگی. ایلغارمل ها از سلاله ء زمستان اند و انجماد و پژمردگی. مجید رودبار خروشانی است که بسوی اوقیانوس رهایی رهسپار است. ایلغارمل هایی از قماش کارمل ها،حامد کرزی ها، اشرف غنی ها،داکتر عبدالله ها،نظیر دلدلزار هایی اند که جز انافیل بدنامی سراغ شانرا نمی گیرد. مجید ها طراوت و بکارت هوای تازه را دارند و چون شعر احمد شاملو،از حنجره ءزمان خویش،سرود رهایی انسان دربند را صفیر میشوند. ایلغارمل ها،چون گاز های گلخانه ای اند که دشمن حیات اند و در متن آیه های شب، به مثابهءخفاشان پتیاره تفسیر میشوند.
بزرگا مردما که مجید و مجیدیان اند![xii] حقیرا پلشتا که شاه شجاعان اند!
شاه شجاعهای تاریخ ما، همان «ابلیس پیروز مست»[xiii] اند که «به کشتن چراغ»[xiv] مامور شده اند. مجید و رهروان راستین راه مجید، چون چراغ لاله در خیابان ما میسوزند[xv] و پیرامون را روشن میدارند.
پر رهرو باد راه مجید، مسیر انقلاب و انسانیت!
یا مرگ یا آزادی!
انقلاب زنده باد!
[i] http://www.maoistroad.blogspot.com/2015/05/for-35th-anniversary-of-beginning-af.html#more
[ii] سطرهایی از شعری از «واصف باختری»، شاعری که خط بینی کشید و با تسلیم شدن به سوسیال امپریالیسم روس، برای ابد در دادگاه تاریخ رویش سیاه شد.
[iii] تعبیری از شفیعی کدکنی
[iv] برگرفته از سطری از یک شعر از شفیعی کدکنی
[v] تعبیرهایی از شفیعی کدکنی
[vi] سطری از شعری از فروغ فرخزاد
[vii] شهیق و ذفیر یا همان نفس کشیدن
[viii] سطری از یک ترانه ء جاودانه از شهید احمد ظاهر
[ix] عشق و آزادي
اين دو را ميخواهم
جانم را فدا ميکنم
در راه عشقم
و عشقم را
در راه آزادي
«شاندور پتوفی»
[x] سطر هایی از یک شعر احمد شاملو
[xi] خلق آزادیخواه ما، «ببرکارمل» سفاک و مزدور سوسیال امپریالیسم روس را با در نظر داشت کارنامه های سیاه دوره های حیات سیاسی اش، «دربارمل» و سپس «تزارمل» خواندند. رفیق مجید نیز در نوشته های خویش، از شاه شجاع روسی به القاب»دربارمل» و «تزارمل» یاد کرده است. با در نظرداشت فرجام رسوا و زلت زدگی جاودانه ء شاه شجاع روسی، و اینکه وی «پدر معنوی» ایلغارگران «شمال» بود، کارنامه ء سیاسی این دوره حیات وی را «یلغارملی » خوانده ایم. آری! شاه شجاع روسی، باد کاشت و «طوفان» رسوایی در خندق ایلغار مل شدن نصیب اش گردید. البته که پس از وی، شاه شجاع سوم و اینک اشرف غنی (شاه شجاع چهارم) نیز حاصلی جز رسوامل شدن فراهم نکرده اند. سرانجام همه پوشالیان رسوامل شدن است. رسوامل شدن، مخرج مشترک همه وطن فروشان و پوشالیان است.
[xii] بر سیاق این جمله از تاریخ بیهقی که از قول مادر حسنک وزیر راجع به پسرش آمده است: بزرگا مردا که این پسرم بود
[xiii] تعبیری از شاملو
[xiv] ملهم از سطری از شعری معروف از احمد شاملو
[xv] چون چراغ لاله سوزم در خیابان شما
ای جوانان عجم جان من و جان شما
«اقبال لاهوری»
بمناسبت گرامی داشت از سی وپنجمین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی رهبر وبنیان گزار سازمان آزادیبخش مردم افغانستان (ساما) وجبهه متحد ملی.
آنچه در زیر میخوانید متن سخنرانی رفیق (هادی) عضو کمیته مرکزی سازمان کارگران افغانستان(م.ل.م) میباشد که رفیق (هادی) آنرا در محفل ۱۸ جوزای ۱۳۹۴ خورشیدی به مناسبت ۳۵ مین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی آنرا به ارائه نموده اند.
بمناسبت گرامی داشت از سی وپنجمین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی رهبر وبنیان گزار سازمان آزادیبخش مردم افغانستان (ساما) وجبهه متحد ملی.
شفق خونین هجدهم جوزا بار دیگر از راه فرا رسید .در این روز 35بهار قبل از امروز خورشید صبگاهی که تاریکی ها را له کرده بود بانفس سوخته از جنگ سیاهی ،وقتی به افغانستان رسید ،هم تبار وهمرزم خود مجید کلکانی را دید که درنبرد علیه سیاهی سینۀ ستبر و پر از آرزویش بدست قافلۀ ددان شب پرست در آن روز مشبک گردیده است.خورشید زخم های او را بوسه باران کرد وبا تمام درد واندوه در راه مبارزه خود علیه سیاهی ادامه داد وما همچنان!!!
جنبش انقلابی افغانستان به واقعیت تا کنون کمبود او را بطور جدی احساس می کند و با گذشت 35سال جای او را پر نتوانسته است.وضعیت موجود مبین این خلا ست.
جای تو خالیست رفیق!
نسخه ای صد چمن زدیم بهم
نیست رنگی که یار ،را ماند
بدون شک باید تایید کرد که مرگ انسان ها به اساس عملکرد شان متفاوت است.این مساله بسیار با اهمیت است که کی در کدام راه جان داده است؟
بسیاراند زنده های مرده ،اما کم اند مرده های زنده.کسانی که در راه تعمیم بخشیدن ظلم،ستم،استثمار ،وطن فروشی وحمایت از استعمار گران وتجاوزگران تلاش می کنند ،زنده های مرده اند و در حافظۀ تاریخ بجز نام شرم آور شان چیز دیگری بجا نمی مانند.
این دسته از افراد پیشتر از آن که از لحاظ فزیکی بمیرند ،مرده بشمار میروند ،اما کسانی که در راه نجات انسان ها از زیر مظالم مختلف اجتماعی وسیاسی ،بخاطر دفاع از وطن خود در برابر تجاوز می رزمند و درجهت رهایی انسان ها از تمام قیود اسارتبار سعی وتلاش می کنند و در این راه شهید میشوند به گواهی تاریخ زندگان جاوید اند وتاریخ فداکاری و از خود گذری شان بخاطر مردم را هرگز فراموش نمی کند.
این دو الگو را که از آن تذکر رفت هم در تاریخ مبارزۀ خلق های جهان داریم ومی بینیم ودرکشور خود ما نیز.
نام اسپارتاکوس از دیواربلند سده ها گذشته تا به ما رسیده است.بخاطری که او در برابر ظلم طبقاتی ایستاد وبخاطر رهایی خلق از این ستم وبهره کشی،برعلیه نظام برده داری مبارزه کرد و در این راه جان داد.تاریخ ،رزم او را که بخاطر منافع جمع و نه فرد، خودش را فداکرد گرامی میدارد و نامش را در قلب خود حک کرده است.
اگر به تاریخ نه چندان دور کشور خود مان نگاه کنیم ،آزادگان و آزادیخواهان زیادی در راه دفاع از خاک وآزادی سرزمین شان از جان خود گذشته اند.
تاریخ مبارزات خلق کشور ما مشحون از جانبازی ها وقهرمانی های باشندگان این خطۀ قهرمان پرور است،اما گهگاهی نابکارانی نیز عرض اندام کرده اند و در آزادی را به پیش پای خوکان تجاوز گر ریخته اند .از قماش اخیر اند امثال شاه شجاع،ببرک کارمل و(دیگر رهبران حزب دموکراتیک )،حامد کرزی،اشرف غنی احمد زی، داکتر عبدالله عبدالله وشرکای بدنامشان . تاریخ از ذکر نام این چنین انسان ها که در جهت تأمین منافع استعمار برضد منافع ملی کشور خود قرار گرفته اند،شرم دارد .شاه شجاع ها، کارمل ها، اشرف غنی ها، همانگونه که بر ضد منافع ملی افغانستان قرار گرفته اند، در تقابل با منافع طبقاتی خلق های ستمدیده قرار داشته اند.
در مقابل این ها بزرگمردانی چون رفیق مجید کلکانی را در تاریخ معاصرکشور ما داریم که در راه نجات میهنش از زندگی خود گذشت وافتخار تاریخ گردید.مجید در حقیقت تجسمی از روح آزادی خواهی یک خلق کبیر بود که با اسارت و بردگی زیر هیچ نام وعنوان به ظاهر «شیرین» و «رنگین» که امروز معمول گردیده و درخورد مردم بیچاره ما میدهند ساز گار نبود.
مجید بادرک عمیقی که از جامعه ،ارتجاع و استعمار داشت با جمعی از یارانش که همه مجید گونه بودند ومجید گونه می اندیشیدند سازمان آزدیبخش مردم افغانستان (ساما) را در سال 1358 خورشیدی به پاسخ نیاززمان تأسیس کرد وبا چنان پابندی به اصول، مهارت وژرفنگری برنامۀ این سازمان را تدوین کرد که ظرفیت شگفت انگیز او در تدوین این برنامه با گذشت 3دهه ونیم ،هنوز خدشه ناپذیر و در اوج اعتبار منوط به زمان خودش استوار مانده است.برنامۀ نوشتۀ او درحقیقت جام (جهانما) است.در این برنامه جغرافیای این سرزمین ،گذشته دور ونزدیک آن ،موقعیت جیوپولتیک ،جیواستراتیژیک آن،جهان ومنطقه ،همسایه ها ،تضاد ها ودوستان ودشمنان خلق بسیار دقیق مشخص شده است .با تحلیل عمیق و دقیق از وضعیت اجتماعی و فرهنگی حاکم برجامعه، بسیار استادانه ایدیولوژی را دربرنامۀ ساما واضح ومشخص کرده است .هستند خادمان درگاه امپریالسم و اشغالگران که بیشرمانه چشم خود را کور گرفته ،اید یولوژی را در برنامه ساما نمی بینند ومجید را مورد سوال قرار میدهند که اگر مجید کمونیست بود پس چرا در برنامه از آن تذکر نرفته است.؟به این واعظان لیبرالیسم ومنادیان امپریالیسم میگوییم که مجید در برنامه ساما به 3سلاح انقلاب تاکید کرده است که، اولین آن ایجاد حزب طبقۀ کار گر است.حالا شما بگویید که حزب طبقۀ کار گر بر مبنای کدام ایدیولوژی ایجاد میگردد؟کسانی که انحراف وخیانت کرده اند و می کنند ،برای گمراه کردن دیگران چنین سوالاتی را مطرح می کنند که گویا در برنامه ساما ایدیو لوژی مشخص نبوده است.در حالیکه در برنامه ای که مجید نوشته بود سیاست وایدیولوژی سازمان و برنامه حد اقل واکثر روشن گردیده است وسامایی های اصیل تا هنوز به آن باور دارند.
رفیق مجید وقتی که سازمان آزادیبخش مردم افغانستان (ساما) را ایجاد کرد ،چیزیکه در برنامه ساما به اعضا و مردم وعده وتعهد گردیده بود ،در جهت عملی کردن آن اقدام کرد.
زیرا که برنامۀ یک حزب ویا سازمان انقلابی مترقی درحقیقت یک قرار داد میان مردم وسازمان است وطرفین قرار داد باید تعهدات شان را در مورد مشخص عملی نمایند وهرجانبی که مسوولیت خود را ،انجام ندهند تعهد نقض وقرار داد باطل وما هیتا» فسخ میگردد،اگرچه دو جانب رسما» فسخ آنرا اعلام نکرده باشند.رفیق مجید ،در راه تعهد ش با مردم و رفقای خود صادقانه به پیش رفت وبعد از ایجاد وتشکیل ساما جنگ آزادیبخش ملی را علیه اشغالگران سوسیال امپریالیسم شوروی و نوکران بومی آن باند وطن فروش (خلق وپرچم) که تضاد عمدۀ خلق ما را تشکیل میدادند و در برنامه ساما مشخص گردیده بود ،در کران تا کران کشور آغاز کرد.با ایجاد جبهه متحد ملی وایجاد نطفه های ارتش تودۀ واکنش های ساما در برابر وطن فروشان شروع گردید.مصادره سلاح قول اردوی پکتیا بتاریخ 14دلوسال 1358توسط بیش از یکهزار وپانصد عسکرجانباز به فرماندهی وابتکار افسران آگاه مخابره صورتگرفت.
رفیق مجید در شبنامه « خروش رعد درپکتیا» در همان زمان این عمل وطن پرستانۀ سربازان وافسران قول اردوی پکتیا را چنین تحلیل وبررسی کرد:
«از آغاز جهاد ملی تا کنون پیوستن قطعات اردو به صفوف رزمندگان ملی کار بی سابقه ای نیست. با آنهم رویداد ۱۴ دلو دارای مضمون نوینیست که آنرا از جهاتی از موارد سابق متمایزمیسازد. خصوصیت بارز شورش ۱۴ دلو تدارک و رهبری آگاهانه و مسؤولانۀ آن توسط «جبهه متحد ملی»، به ابتکار «سازمان آزادیبخش مردم افغانستان»، قرار دادن امکانات رزمی و انقلابی اردو در خدمت تسلیح توده ها و تقویت جهاد ملی، طرد وابستگی و فرار طلبی وعالی ترین دستاورد با کمترین قربانیست. این ابتکار انقلابی تنها با همبستگی انقلابی اردو و مردم و با اتکاء بر تجربۀ خود مردم- هم در بخش نظامی و هم در بخش توده ئی- در اثر جمعبندی دقیق تجارب و نتیجه گیری صحیح از آن می توانست صورت پذیرد.
کشور گرامی ما در شش سال اخیر شاهد دگرگونی های مهمی بوده است. درین شش سال تابوت رژیم جاودان نمای شاهی بر دوش شهزادۀ»دیوانه» ای تا گورستان تاریخ بدرقه گردید و کاخ جمهوری سرداری به دست آستان بوسان بارگاهش نقب گذاری شد و روح شیطانی نابغه جنایت، به دست خون آلود شاگرد جلادش، خفه گردید. در خلال این بازی های «هوش ربای » روسی این پندارگمراه کن دامن زده می شد که گویا اردوی» تاج بخش و تاج گیر» منشاء، مبتکر و عامل تعیین کنندۀ دگرگونیهای اجتماعیست. در پرده این پندار واهی تضاد های درونی جامعه و کشمکش های غول آسای جهانی و نقش اساسی آنها در تحولات جامعه بباد فراموشی سپرده می شد. ولی وقتی روس استعمارگر، به هوس تبرئه جنایات بی پایان خود، چاکر جلاد خود را در مسلخ نیرنگ استعماری قربان نمود و سفلۀ رسواتر را به قلاده بردگی بست، نتنها عناصر فریفته، بلکه»پهلوان پنبه» های خود شیفتۀ اردو را نیز به این حقیقت آگاه نمود که اردوی جدا از مردم، اگر تا دندان هم مسلح باشد، بازیچۀ بی مقداری بیش نیست. از جانب دیگر تاریخ ملت ما که سرشار از حماسه ها و قهرمانی ها و نشیب و فرازهاست، توده ها را ازخلال مقایسه چشمدید های جاری با حوادث گذشته به تکاپوی راهجوئی و احساس ضرورت اتکاء به خود نزدیک تر نمود.
«جبهه متحد ملی» ، به ابتکار «سازمان آزادیبخش مردم افغانستان»، تجارب توده ها و اردو را جمعبندی و بهم تلفیق نمود و آنرا به شکل فشرده به توده ها و اردو رسانیده که یکی از نتایج آن در قیام متحد، متکی بخود، میهندوستانه و آزادیخواهانۀ ۱۴دلو تجلی یافت.
قیام 14 دلو نشان داد که نیروهای ملی میهندوست و انقلابی داخل کشور از آن جهت خار چشم استعمار روس و ریاست جویان فراری جیره خوار امپریالیسم نیز هستند که در نبرد خونین آزادی، سر در کف، در کنار مردم خود ایستاده اند و با ادعای دروغین آزادیخواهی و خدمت به مردم زنجیراستعمارروس را با زنجیراستعمار دیگری تعویض نمی کنند. پس بیهوده نیست که رادیوهای جهانی از امریکا تا پیکن و از لندن تا پاکستان همه یکصدا می کوشند خون شهدای جانباز راه آزادی میهن و مبارزات مردم دلیر ما را به فراریان جیره خوار خود نسبت دهند و در برابر حادثۀ مهم ۱۴دلو که اصالت ملی دارد، مهر خموشی بر لب زنند.
قیام ۱۴دلو بار دیگر ثابت نمود که هرگاه مردم متحد گردند و از رهبری آگاه مسئول و جانباز برخوردار باشند، نیازی ندارند سلاح رزم خود را از کسی گدایی کنند، بلکه می توانند آنرا به قدرکافی از دشمن بدست آرند.»
رفیق مجید ،بخود ،بفکر خود وبه مردم خود سخت باور داشت .او به خواسته ها وآرزو ها ونیاز های مردم خود می اندیشد و آنرا درک میکرد ،بعد آنرا روی کاغذ می نوشت و درپی عملی کردن آن می کوشید.سیاست مداری که خواست ومنافع مردم ونیاز عصر خود را درک ومطرح بتواند،حمایت مردم را کسب می کند.رفیق مجید از چنین خصایل انقلابی برخوردار بود وبه همین اساس بود که در جوزای 1358سازمان آزادیبخش مردم افغانستان ساما را تأسیس کرد وبعد از آن جبهه متحد ملی ونطفه های ارتش توده یی را بوجود آورد وگام به گام استوارانه به پیش رفت وکارهای ساما به آن حدی پیشرفته بود که با گذشت 7ماه از تأسیس ساما توانست مصادره قول اردوی پکتیا را سازماندهی کند .البته که تا آندم کارهای زیادی را ،انجام داده بود که جای بحث دراین جا را ندارد.
وهمینطور رفیق مجید اعتصابات وتظاهرات سال 1358را پنج روز قبل از باز داشت خود، تحلیل وعواقب آنرادرشبنامۀ (درسنگر اعتصاب ببر انقلاب خفته است) پیشبینی کرد .در شبنامۀ در سنگر اعتصاب ببر انقلاب خفته است او چنین گفت:
« اوجگیری و گسترش همزمان جنبش اعتصابی در شهر ها و روستاهای کشور، در قعر زمستان بهار سرخی را نوید میدهد . جنگ آزادیبخش ملی ما یک جنگ اقتصادی، سیاسی ، نظامی ، فرهنگی و روانیست . پیروزی این جنگ خواهان سهمگیری مردم سراسر کشور ، با تمام هستی خود ، در تمام عرصه ها و سنگرهای مبارزه است. دامنه جهاد و اشکال آن باید چنان گسترش و تنوع یابد که هر فرد کشور بتناسب امکانات خود بتواند دشمن را ضربه زند و جنبش مقاومت را از جهتی یاری رساند. در عین حال تمام مجاهدات مردم باید سازمانیافته ، هماهنگ و متمرکز باشد تا هیچگونه خالیگاه و روزنه گریز برای دشمن باقی نگذارد. در مرحله اول کودتای ثور یک بخش مردم سلاح بدست در برابر ماشین غول آسای جنگی روس جانبازانه می رزمیدند و بخش بزرگ مردم، با تاسف از اینکه سلاح ندارند- و با این توقع فریبنده که در یک روز » نوروز » یا یک شب » لیلۃ القدر » خضر کاذبی به سر وقت آنها خواهد رسید و به آنها سلاح توزیع خواهد کرد- نقش تماشاگر » هراسناک» را بازی میکردند و چه بسا که در تجلیل های فرمایشی برای دشمن » هورا» میکشیدند . در جنبش اعتصابی که در گام دوم به پله تظاهرات بالا میرود ، مردم سلاح شکست ناپذیر خود – سلاح اتحاد – را می یابد.
اعتصاب و مظاهره که با کار آگاهانه و متشکل تدارک و آغاز میشود ، بنوبه خود در بسیج و آگاهی اقشار وسیع مردم نقش برازنده دارد. وقتی مردم با سلاح آگاهی و اتحاد مجهز شوند تمام لشکر ها و سلاح های خونریز روی زمین در برابرآنها تاب نمی آورند . مرگ بردشمن دانش ! مرگ بردشمن وحدت !
مشخصه جنبشهای اعتصابی و تظاهراتی مردم ما در اینست که بر زمینه جنگ خونین میهنی شگوفا شده و بجای آنکه پیش در آمد مبارزات مسلحانه مردم باشد ، ادامه و دنباله هماهنگ آنست. از اینرو دارای پهنای ملی و جهت گیری مبارزه جویانه است و احتمال لغزش آن در منجلاب تسلیم طلبی ملی بعید بنظرمیرسد. سوسیال فاشیسم روس که در بن بست پرده – در ریا – در تضاد بود ونمود خود- گرفتار است اگر با این جنبشها مدارا کند ناگذیر باید سنگرهارا یکی پی دیگر تخلیه نموده و با سر افگنده گی سزاوار خود عقب نشیند و اگر به خشونت متوسل شود اقشار وسیع تر مردم را به سنگر نبرد مسلحانه کشانده و گور خود را به دست خود میکند. بر عکس مردم با تجربه اندوزی در نشیب و فراز پیکار ، روز تا روز با اعتماد بخود و اتکا بخود دست یافته نتنها پوزه خون آلود کفتار روس را بخاک خواهند مالید بلکه توطئه های شیطانی ریاست جویان وابسته به امپریالیسم غرب را نیز نقش برآب خواهند ساخت.
چه جبونانه و خائنانه است نوحه جغد آسای آنان که به امواج خروشان قهر مردم و سمت گیری درست نهائی آن باور ندارند و راه رستگاری و نجات را نه با مردم بلکه با یک دشمن علیه دشمن دیگر سراغ مینمایند و یا از بیم دو دشمن گوشه گیری و انزوای بیدرد سر را در پیش میگیرند.»
قدرت پیشبنی و آینده نگری رفیق مجید ،برمبنای اوضاع و واقعیت های عینی طبقاتی، ملی وبین المللی جایگاه او را بحیث یک رهبر واقعی تثبیت کرده است .این ظرفیت وقابلیت شگفت انگیز او را درشبنامۀ «روس اشغالگر درسراشیب رسوای وتباهی )میتوان درک کرد.پیشبینی ها وتحلیل های او وخشورانه یکا یک جامه عمل پوشیدند
رفیق مجید ،در شبنامۀ «روس اشغالگر در سراشیب رسوای وتباهی» نوشت:
« شامگاه شش جدی امپریالیسم جنایت پیشه روس، با اشغال نظامی عریان کشورما، «ببرک» این میهن فروش رسوارا به چاکری برگزید.
اعترافنامه ننگین چاکری» دربارمل» دیروز و» تزارمل» امروز- بمثابه سند خیانت کبیر تاریخی – نیمه شب از بلندگوهای روسی به جهان پخش گردید. وفردا » شاه شجاع » روسی در حصار نیروهای اشغالگر تاج خون آلود برده گی را بر سر نهاد.
تقاضای کمک عاجل نظامی که بعد از لشکرکشی وتجاوزرهزنانه امپریالیسم روس صورت گرفت، اگر حقایق را از نظر جهانیان بازهم موقتا مستور بدارد، به چشم روشن ملت افغانستان نمی تواند خاک بپاشد. » ببرک» شیاد می خواهد وانمود سازد که اردوی افغانستان او را از آغوش فاجعه پرورامپریالیسم روس بیرون کشیده وبه خواست ملت افغانستان به جای » امین» جلاد نشانده است. این اتهام رزیلانه نتنها به دامن ملت آزاده وافسران وطن پرست افغانستان، بلکه به دامن افسران وسربازان فریفته وگمراهی که فاجعه برادرکشی نیز وجدان خفته آنها را برنمی انگیخت نمی چسپد.
اشغال نظامی میهن گرامی ما توسط امپریالیسم روس که ظاهرا جسارت رهزنانه ای را نمودار می سازد، در واقع منتهای در مانده گی ونشانه جانکنی درمان ناپذیر را بازگو می کند.
امپریالیسم غارتگر روس، بعد از فاجعه ثوربا منطق جلادانه تصور می کرد که قیام آزادیخواهانه ملت افغانستان را خواهد توانست با وحشیگری و خشونت افسارگسیخته سرکوب نماید. ازینرو جنایات خونین و بیشماری که » امین » جلاد فقط مجری بی اراده آن بود سراپا ناشی از سیاست استعماری و تجاوزگرانه امپریالیسم روس ودربست مورد تایید آن بود.
درست هنگامی که سرزمین افغانستان مهیب ترین کشتارگاه عصرو دردناکترین قربانگاه ارزش های عالی انسانی را تمثیل می کرد، سگان نواله خور امپریالیسم خون آشام روس در مجمع نامنهاد «سازمان صلح وهمبستگی » به استقبال جنایات امپریالیسم روس سگ آسا قوله می کشیدند.
درست هنگامی که «ببرک » در آغوش برژنف مشق دلربایی می کرد ، جلادان روسی «امین » خونریز را در کشتار ملت تشجیع و تحسین می نمود و از زبان «تره کی» میمون صفت اعلام می کرد که » ما دشمنان خود را در تاریکی نابود می کنیم » .
خبرگزاری های جهانی نیز با کشیدن کاریکاتورهای ازین » جنایت درتاریکی » پرده ابهام دیگر را بر سیمای راستین نبرد آزادیبخش ملت ماگسترده وآب به آسیاب امپریالیسم غدار روس می ریختند.
گاهی قیام عظیم ملی ما بمثابه عکس العمل قبایل وعشایر در برابر اصلاحات انقلابی نمای رژیم کودتا با مهر عقبگرایی کوبیده می شد. با این صدای دهل خوشبینی نا آگاهانه نیروهای انقلابی جهان به نفع یک رژیم برده امپریالیسم و ضد انقلابی دامن زده می شد. زمانی خیزش های حماسه آفرین ملت قهرمان ما کین توزی انتقامجویانه فراریان وپناهنده گان جیره خوار خارج کشور وانمود می گردید و نتیجتا به پای ادعای کاذبانه رژیم کودتا مبنی بر دخالت وفتنه انگیزی بیگانه گان صحه گذارده می شد. ولی پیوسته بر تعصب نامنهاد مذهبی ملت مسلمان ما در برابر رژیم به اصطلاح چپگرای مورد حمایت شوروی تاکید می شد. تو گویی که مردم افغانستان از سرزمین خود،آزادی وحاکمیت ملی خود ورفاه خود جاهلانه چشم می پوشند وصرفا به خاطر اختلاف اندیشه با رژیمی می جنگد که با طرح های جسورانه وپیشتاز در سنگر استقلال وترقی اجتماعی روی پای خود ایستاده است وحمایت شوروی نقش بیشتری از یک عامل مساعد خارجی وفرعی را نداشته است. در این میان آنچه در پرده نیرنگ های دپلوماتیک ، به نفع اختناق سنگین وبهره جوییهای شیادانه امپریالیسم روس پوشیده می شد عبارت بود از تجاوزرهزنانه امپریالیسم روس بر استقلال وحق حاکمیت ملی یک ملت آزاده ورزمجو وقربانی بی همتایی که این ملت در مصاف با سفاک ترین دشمن بشریت جانبازانه می پرداخت.
ولی سرانجام ملت قهرمان افغانستان با پیشروی دلیرانه از خلال موانع، مصایب وتهمت ها ودام ها، محاسبات استعماری امپریالیسم روس را نقش بر آب ساخت. امپریالیسم روس به مصداق آب تا گلو بچه زیر پای به قربانی ذلت کشی نیاز داشت که دست های خون آلود خود را بر دامن سیاه او پاک کند. درین بن بست سرسام آور «تره کی » قربانی بد نام سیاست تعویض «امین » جلاد با چهره مسالمت جو وریاکار گردید.
دیگر فرصت آن رسیده بود که چاکرکمر بسته برژنف در برابرسرخورده گی ارباب خود احساس مسوولیت کند وپیراهن خون آلود تره کی را با ادعای وراثت علم نماید. تنها مشکل کار در این بود که این برده رانده شده وخفته در آغوش برژ نف در میان ملت افغانستان خریداری نداشت. بنا» امپریالیسم دغلکار روس ناگزیر ابزار متناقض با هدف فوری خود را انتخاب کرد وچهره رسوا را با آرایش اسلامی ، ملی ، دموکراتیک وانقلابی به وسیله قشون اشغالگر وخونریز خود به ملت افغانستان پیشکش نمود !!
امپریالیسم روس با اشغال رهزنانه میهن مقدس ما وجدان ملت افغانستان را جریحه دار ساخت ، ویاوه سرایی ببرک در تلاش تحمیق ملت برین جراحت نمک می پاشد.»
رفیق مجید در این شبنامه در آن زمان تحلیل کرد ونشان داد که روس اشغالگر در یک سراشیب رسوایی وتباهی قرار دارد. او با شمی که داشت میدید که خرس اشغالگر درحالت نزع قرار دارد واز درماندگی به این طرف وآنطرف حمله می کند نه از قدرت برتر خود.این درحالی بود که بسیاری از رهبران احزاب وسازمان ها حتی از تصور و در خواب دیدن چنین پیشبینی نیز عاجز بودند . این شم قوی رفیق مجید برخاسته از تحلیل واقع بینانه ء وی، سرشته با باور علمی وی به ایدئولوژی علمی پرولتاریای بین المللی و سرانجام ، قایم بر تحلیل طبقاتی راستینی است که وی بر مبنای آن تیوری و پراتیک جنبش انقلابی خلق های افغانستان را نمایندگی میکرد. همین واقع بینی، همین باور علمی و سرانجام همین تحلیل طبقاتی راستین وی بود که از وی تهمتنی ساخت نستوه که در برابر تسلیم طلبی و تسلیم طلبان ایستاد،و درفش باآفرین مقاومت انقلابی خلق ها را در اهتزاز نگهداشت. آنانی که از صفات و ویژگی های مذکور رفیق مجید بری و بی بهره بودند، سپر انداختند و سر از گریبان تسلیم طلبی کشیدند. در مقابل وی، ایادی وجدان فروخته و به پستی گراییده ء سوسیال امپریالیسم صف آرایی نموده بودند.آنها دم و دستگاه فرعونی روس را میدیدند ،حقیقت را درک نمیتوانستند ،قدرت روس را شکست ناپذیر می پنداشتند .به همین اساس درک نادرست شان شماری در خفا وبعضی ها مانند شورای نظار از حزب جمعیت اسلامی علنا» با روس ها پروتوکول عقد کردند.
شبنامه های ساما موضع قاطع وبرخورد علمی وانقلابی این سازمان را در سطح ملی وبین المللی در آن زمان مشخص کرد .سوسیال امپریالسم شوروی وایادی بومی آن به این مسله متوجه شدند که ساما بر مبنای اصول ومعیار های علمی وانقلابی مبارزه را علیه شان به پیش می برد .از این جهت همه قوا وتوان خود را برای دستگیری رهبری این سازمان و نا بودی آن بکار بستند که دریک تصادف نا میمون ویا یک نقشۀ از قبل طرح شده در هشتم ماه حوت سال 1358مجید دستگیر وباز داشت گردید. رفیق مجید همانطوریکه دشمنان مردم ما را در بیرون از زندان زبون کرده بود ،درجریان تحقیق در زندان نیز آنها را زبون کرد.دژخیمان خود فروخته مانند انجینر( لطیف اسک )، که مسوول تحقیق مجید بوده اعترافات زبونانۀ خود را بمثابه برده بی ارادۀ سوسیال امپریالیسم روس در مورد رفیق مجید زیر عنوان (پیرامون شکست سکوت درمورد مرگ مجید کلکانی) نوشته و در رسانه های اجتماعی(سایت آریایی) به نشر رسانیده است که شهامت بی نظیر مجید ودرماندگی خودش را بطور بسیار درد ناکی در آن بیان کرده است.به نوشتۀ او در ذیل توجه کنید.
» بعداز واقعه چندوال برعلیه قوای شوروی به من وظیفه دادند تا در جمله هیات تحفیق به این کار بپردازم و من هم مجبور بودم که این کار را بکنم و در بسا موارد بودنم مفید هم بود. زیرا از برخورد های نادرست و زشت بعضی از همکاران ولو که هم سطح و همه در یک ردیف خدمت بودیم بکاهم.
درهمین گیر و دار تحقیق مجید کلکانی را به اداره تحقیق خاد آوردند ورأی بران شده بود که من ویک نفر دیگر را که همین حالا در اروپا تشریف دارند ومن بخود افشای نام شانرا حق نمیدهم با من یکجا درین کار موظف شدند. اوشان بنا بر عوامل مختلف که ممکن یکی آن هموطنی ایشان بوده در روز های اول با بهانه گیری ها کار را دنبال نمیکرد و با شناخت وسیعی که در تشکلات بالائی رياست تحقیق داشت ازان کار خودرا کنار زد و من هم برایش جق میدادم زیرا اگر من هم میتوانستم به این عمل مبادرت ميورزيدم . من دست و آستین برزدم تا حقایق را طوریکه برایم گفته شده بود از او بکشم و در دید اول مستنطق البته مستنطقی که احساس مسئولیت کند متهم را متهم میشمارد نه مجرم و من هم متهمی را رو برو بودم . برای توضیح خوبتر ترسیم جائی را میکنم که ما درآنجا تحقیق میکردیم.
سابق بجز نامی از مجید کلکانی نشنیده بودم اما درسوال سوم وچهارم دریافتم که او چه قلم بدست با قدرتی است. استدلال و منطقش مرا وا داشت تا سری به اتاقهای شان بزنم که زدم. دیدم چند سلولی نمناک و تاریک درعقب اتاق کار مستنطق بوده که اندازه هر کدام از دو متر در یکنيم متر تجاوز نمیکرد . بدون فرش و پر از نم بود. عجب دیوانه ئی بودم . به رسم اعتراض برآمدم وکلید را به سرباز شوروی سپردم و با زبان شکسته روسی که میدانستم گفتم » من به این شکل تحقیق کرده نمیتوانم میخواهم با مشاورین مربوط هرکسی که است صحبت کنم.» این را گفتم و رفتم به اتاق دیگری که بنام اتاق مستنطقین . چند دقیقه بعد یکنفر آمد ومن را به اتاقی رهنمائی کرد که درآنجا مشاورینی نشسته بودند (اول سه نفر بعدا» یکی دیگر هم آمد)نمیدانم چطور زبان شکسته روسی من قوت گرفت و به حرکت درآمد زیرا حالت نم و خراب نگه داری زندانیان را چنان بيان کردم که یکنفر از همان مشاورین پیش شد و دیگران از عقبش دست مرا در دست گرفته رفتیم بسوی سلول ها (همین مشاور روسی بعد از دیدن این صحته و توضیحات من گفت که در مورد شرایط این اتاق ها خودت تصمیم بگیر و آنرا اصلاح کن). با تمام تلاشی که کردم موفق به یافتن فرش نمدی ئی که در اتاق من بود نشدم. درنگ را مجاز ندیدم و کارد بسیار تیزی را پیدا کردم نمد خود را به پنج حصه تقسیم و در پنچ اتاق فرش کردم . مجید کلکانی عادت به کشیدن سگرت داشت و کسی برایش نمیداد. با صلاحتی که یافته بودم روزانه دو قطی سگرت ال ام برایش حواله کردم که این تقاضا را بدون درنگ اجرا کردند . تحقیق اصولی آغاز شد. بنا به روند همیشگی وقتی مجید که دستانش با اولچکی بسته بود به اتافم داخل میشد من کلید اولچک را از سرباز شوروی میگرفتم و دست های اورا باز میکردم که در روز اول اعتراض سرباز شوروی را سبب شد اما با توضیح و تفاهم من این معضله هم رفع شد. من و مجید دیگر دوست هم شده بوديم. یکروز مجید بشکل دوستانه گفت من که نام ترا نمیدانم و حق پرسیدن هم به خود نمیدهم اما این پرسان را بخود حق میدهم که بپرسم » همه مرا دود و بخار و عجیب الخلقه میدانند ، وقتی جائی میبرند دست و پایم را میبندند تا فرار نکنم و حتی در سلولم هم اجازه نیست که دستانم را باز کنند خودت کی هستی که دستانم را در اتاقت باز میکنی؟ » من را سخت خنده آمد وسخت عصبی هم شدم اما نه به دليل سوال مجید بلکه برین دنیای بی انصاف و دور از انسانیت. بعد ازینکه خشمم کمی فرو نشت به مجید گفتم که من خیال باف و افسانه ئی نیستم که از خودت چنین چیز هائی که میگویند بسازم و ازجانب دیگر باآنکه شنیده بودم حالا فهمیدم که مردی زبون و نامرد هم نیستی بلکه از بسیاری از انسانها یک سر و کله بالا تری. پس من چرا ازچنین انسانی بترسم. این اتاقی که من و خودت دران نشسته ایم بجز یک روزنه کو چک دیگر پنجره ئی ندارد و اگر هم میداشت دیگر من چنان مطمئن شده ام که برای بدام انداختن من هم جوانمردی ات برایت اجازه نمیدهد که چنان کاری را بکنی. این بار او بود که میخندید و میگفت تو بیش ازینکه یک سیاست مدار و مستنطق باشی یک انسان صاف دل و خوش باور هستی. درحالیکه من چنین کسی نیستم اما شناخت من هم نمیتواند مرا فریب دهد یعنی میگویم که او آنقدر جوان مرد بود که ننگ داشت برای جان خود کسی دیگر را قربانی بدهد.
یکی از مشاورین آشی داغتر از کاسه بمن گفت او آدم کشته است وباید کشته شود. با این منطق کلوله و دور از سنجش در تعجب فرو رفتم و گفتم لطفا» همان اسناد آدم کشی هایش را به من بدهید که من از او اقرار بگیردم و شما میتوانید با آن سند اورا به دار افگنید. اما اگر چنین سندی نباشد لطفا» اشخاص فهمیده وطن مارا به این نام و آن نام از بین نبرید. این دیگر آخر کاربود. ازان بعد بیشتر ازمجید من مراقبت میشدم. و تلاش صوورت می گرفت تا من در دوسیه اعدام اورا بنویسم و بدست دژخیمانش بدهم. اما غم، غصه، زندگی اولاد هایم و درماندگی منطقم مرا چنان به مریضی انداخت که روانه چهارصد بستر اردو شدم.( پانزده روز بعد بعضی از دوستان حین عیادت از من خبر آوردند که چند جوانی مجبور شدند تا پای دوسیه اعدام مجید امضا بگزارند. ناراحتی ام به جائی کشید که پای راستم از حرکت بازماند.
فشار درد پایم بجائی کشید که مرا برای تداوی به تاشکند فرستادند. در آنجا شنیدم که دوست همرزم مجید(شاه محمد) قشله نظامی میربچه کوت را با تمام سلاح ومواد لوژستیکی برده وقشله را نیز آتش زده است. تعداد کشته شده اند و غیره وغیره.
صحبت های مریضان داخل بستر که آنها نیز نظامیان و سیاست مداران بودند زمینه را مساعد ساخت تا بگویم که این اشتباه کلی مشاورین خود تان است (یعنی غیر مستقیم سیاست شانرا تقبیج کردم ) یکی از پروفیسور های ریاضی که با ما بستر بود (پروفیسورقچقاروف) شبی ضمن صحبت به من گفت: با این صحبت ها نمیشود کاری از پیش برد کوشش کن خودت را درجنجال سوق ندهی. آری او درست میگفت. اما چطور میتواند انسانی جلو گفتن ساده خود را که توضیح یک اشتباه صریح است بگیرد. بهر صورت ازان به بعد که تقریبا» اول روزهای کارمشاوران شوروی بود من با مشاور و مشاور بازی عقده گرفتم. این عقده هیچ کاری را از پیش نمیبرد بجز اینکه از درون مرا را بخورد. زیرابی منطقی این توده ناخوانده و نافهم تا عمق وریشه دردورن این دولت بود. کمبود توان مالی چنان محاصره ام کرده بود که به جنون بیشتر سوقم میداد تا به تفکر. ابیاتی چند ازان تفکر های تیمارستاتی خود رابشما مینویسم:
با تو بودن نتوانم – بی تو بودن نتوانم
با تو رفتن نتوانم- با اوگفتن نتوانم
این عجب قصه رسوائی ملک
با هزاران من کاعذ – نوشتن نتوانم
وان یکی گیرسخن- وان دگری حلقه بگوش
راز این مردم بیچاره- نهفتن نتوانم
………………………………
…………………………….
……………………………..
دریکی از روز های تحقیق که مجید در مقابلم نشسته و نظاره گر تلاش های بی ثمرم بود با این کلمات به آرامش من میپرداخت : تو خودت را به این ماجرا خوردو خمیر نکن می دانم که عوض شخص مسئول شخص مجبوری هستی بنا بران روان خود را میا زار . من درسی سالگی باخود فیصله کرده بودم که سی و پنج سالگی آخرین سال زندگیم است و خواهدبود. اما حالا من 42 سال دارم یعنی هفت سال من فاضل هستم بنا بران جای این نیست که بر بود و نبودم کسی به تشویش شود.
با خود گفتم آری ممکن است کسی جای تو را بگیرد اما با چه قیمتی؟ دوستان راستی کسی که روبرو و در زمان مشکل با این شخص نبوده باشد شناختش مشکل و حتی بعضی بیخردان اورا یک دزد می نامند. آری ممکن دزد بوده باشد اما دزد خرد جمعی آن بی خردان که حالا با دزدی او فارع از خرد شده اند.
چند هموطن این مرد نستوه با او یکجا در زندان بودند. اله محمد برادر شاه محمد که جوانی بود در سنین 25تا 30 ویکنفر مسن بنام حبیب اله دهقان و دونفر دیکر بنام معلم و نفر پنجمی کاملا» از خاطرم رفته است. همه با روحیه و شجاع بودند اما مجید کسی بود که در وقت انتظار مرگ من میتوانستم ببینم که این مرد شجاع تا چه سر حد نا ترس بود و تا چه سرحد حاکم و مسلط بر صحبت ها و دریافت کلمات مختصر و موجزبرای دفاع از آرمان خود.»
جریان بازداشت وتحقیق مجید واستواری وپایمردی او در هر حالت زندگی، درس بزرگی برای راهیان راه اوست که از خود بیاد گار مانده است.
وطن فروشان باند خلق وپرچم در تبانی وهم دستی با باداران شان در هجدهم جوزای 1359بعد از بیشتر از 3ماه شکنجه های وحشیانه که تحمل درد آن فقط از مجید ها ساخته بود وبس. او را اعدام کردند وننگ ونفرین ابدی تاریخ را کمایی کرده اند.
مجید هرچند که در گور بی نشانش به هیچ وجه راضی نیست که مرتجعین از او صفت کنند،اما مرتجعین ووطن فروشان اخوانی او را به مثابه یک واقعیت برازنده در مبارزات آزادی خواهانۀ ملت ما در برابر تجاوز سوسیال امپریالیسم اتحاد شوروی انکارنتوانستند و از طریق رسانۀ خود(تلویزیون میترا) دربرنامه (کیش ومات )او را به معرفی گرفتند. متن این معرفی آنچه بود که در مقدمه ویژه نامۀ مجید در مورد شخصیت او از سوی ساز مان ساما نوشته شده است. گوینده تلویزیون میترا ،اصل امانت داری را در مورد خوانش این متن رعایت وبدون کم وکاست آنرا بیان کرد.
اما ،دشمنان دوست نمای مجید، او را به اشکال مختلف به طرزماهرانه ،به الفاظ به ظاهر انقلابی گهگاهی مورد نقد قرار میدهند، بدون درک عمیق از شرایط اجتماعی وتاریخی که مجید در آن به مبارزۀ مسلحانه در برابر غول استعمار جهانی به پا خاست.
واقعیت است که تاریخ تکرار نمی شود ،اما حالات ووضعیت مشابه در تاریخ بوجود مییاید.
در زمانی که مجید زندگی میکرد سوسیال امپریالسم روس به کشورما بی شرمانه و بر مبنای منافع و مطامع آرایش طبقاتی ارتجاع حاکم بر حزب و دولت “اتحاد شوروی “تجاوز کرد.
مجید در آن زمان درخور توان وظرفیت خود ،دربرابر آن از خود عکس العمل نشان داد.سازمان ایجاد کرد،جبهۀ متحد ملی تشکیل کرد وبا اتکا به مردم خود جنگ مسلحانه را در برابر اشغالگران آغاز کرد و سر انجام در راه پیش برد این ضرورت تاریخی وسیاسی شهید شد.
بعد از شهادت مجید قهرمان به اثر مقاومت بی نظیر مردم پا برهنۀ کشور ما وعوامل درونی خود اتحاد شوروی ،نیروهای اشغالگر درسال 1368از افغانستان با سر افگندگی برون شدند.
بعد از خروج اشغالگران روسی ،امپریالیسم امریکا که درکمین فرصت نشسته بود با تمهید غدارانۀ چند دهه ای خود ،با نیرنگ عوام فریبانه زیر نام مبارزه با تروریسم به افغانستان تجاوز عریان وآشکار کرد.این تجاوز محک را برای ناقدان مجید به میان آورده است .
تا این ها نشان دهند که با این همه ادعا های بلند بالا ونقد های شان در برابر اشغال کشورتوسط امپریالسم امریکا از خود چه عکس العملی نشان میدهند ،با این همه تجارب نزدیک به 4دهه واحزابی که دارند و دراین مدت مبارزه کرده اند.این محک قوم گرا ،سمتگرا ومذهب گرا نیست ،از این جهت سیاه می کند روی هر کسی را که در او غش باشد. یعنی کسانی که مجید را از روی غرض ومرض متداول وغیر مارکسیستی نقد وحتی در بعضی از موارد کارهای او را به سخره گرفته باشند.اسناد چنین انسان های دون صفت در نزد ما نه ،بلکه در سایت های خود شان موجود است .گفتیم مجید در برابرتجاوز سوسیال امپریالسم روس به کشورش با آنچه در توان داشت عکس عمل نشان داد.آقایانی که مجید را نقد می کنند آیا قبول دارند که امپریالست ها در راس همه ،امپریالیسم امریکا به کشور شان تجاوز کرده است و این سرزمین دلیر مردانی چون مجید را در نبود شان اشغال کرده اند؟ یقینا» که آقا یان می پذیرند.زیرا که در سایت های خود در روی کاغذ بسیار اصولی تضاد خلق را مشخص کرده اند ،اما در مدت 14سال که از این تجاوز میگذرد ،بجز حزب روی کاغذ ،آنهم در سایت انتر نتی نه در میان مردم ،دیگر از جبهه متحد ملی ،ارتش تودۀ وجنگ خلق که شعار می دهند هنوز که هنوز است خبری نیست.این جاست که روی های مبارزان دروغین سیاه میگردد.
این مردان قلمی حق ناشناس که، درغیبت دیگران پوف می کنند خود میدانند که تیوری بدون عمل یاوه گویی بیش نیست . ما از کارنامه های مجید در زمان خودش از مصادره سلاح قول اردوی پکتیا،سازماندهی اعتصابات بطور نمونه یاد آور شدیم که در آن وقت بیشتر از 7ماه از تشکیل ساما سپری نشده بود.حالا از احزاب انقلابی زیادی درکشور های دیگر میتوانیم نمونه بگیریم که مدت زمان تاسیس حزب وسازمان شان به اندازه مدت زمان تاسیس حزب وسازمان شما نیست ،آنها به استقبال خوادث شتافتند وبعضی از آنها نه تنها که تجاوز را از کشور شان طرد کردند که انقلا ب را (کشورچین)در کشور شان به پیروزی رساندند.شما درکجای مبارزه قرار دارید؟ وچگونه دراین راه کاری نکرده ،بخود تان حق میدهید که در مورد مجید به داوری بنشینید؟
درطی 35سال که از شهادت مجید میگذرد ،سطح درک مردم خیلی ها نسبت به گذشته بالا رفته است.امروز مردم خود شان دوستان و دشمنان شان را می شناسند و در زیر ظلم وستم احزاب وطن فروش واجحاف اشغالگران به ستوه آمده اند وضجه میکشند .آنها به سازمان دهی نیاز دارند تا این ستمکده را سرنگون کنند.شما کجایید که دستان شان را بفشارید؟
میدانیم از لحاظ مکانی دور واز لحاظ توانمندی دستان تان اگر آلوده نگوییم، ضعیف است که بسوی توده ها دراز شود!!!
استعمارگران در کشور ما احزاب اخوانی را ،ایجاد ،تجهیز وتمویل کردند،بعدش مطابق استراتیژی شان گروه جاهلتر از آن طالب را بوجود آوردند و حالا داعش را .اگر احزابی که خود شان را مارکسیست -لینینست -مائوئیست به حساب می آورند و یک ذره کمتر از این را نمی پذیرند دراین شرایط گامی به جلو مانده نمی توانند با کدام جرأت عملکرد مجید را که دربرابر سوسیال امپریالیسم شوروی وسگان امپریالست های غربی( ارتجاع داخلی )برخاست ،رزمید وشهید شد آنرا بسادگی مورد انتقاد قرار میدهند؟
رفیق اکرم یاری اگر نخستین بنیان گزار خط مائویستی در افغانستان است،مجید بی تردید تطبیق کنندۀ با درایت این اندیشه درجامعه است واگرکسی این حقیقت را نپذیرد،وجود آفتاب را نیز او ،انکار می کند .برای تثبیت این گفته، ما شاهد مییاوریم .قبل از ایجاد سازمان آزادیبخش مردم افغانستان تعدادی از سازمان های دیگر از بقایای سازمان جوانان مترقی ویاجریان (شعله جاوید)تشکیل گردیده بود ،اما هیچ یکی از آنها نتوانست مانند ساما در جامعه برآمد مستقل کند.از همین جهت است که حتی مردم نام وهویت آنها را نمی دانند.ولی سا زمان آزادیبخش مردم افغانستان و رهبران آن را دوستان و دشمنان خلق میدانند.این هویت وجایگاه را کسی یا کسانی به آن به رایگان نداده است.خون های بهترین ها ی این سازمان که در راه مبارزه علیه ارتجاع واستعمار ،ریخته است آنرا معرفی کرده است.بیایید یکدیگر مان را صادقانه و مطابق اصول وارزش های پذیرفته شده انتقاد کنیم ،برای اصلاح در سبک کار انتقاد کنیم،اگر واقعا» عیبی در کار باشد .انتقاد باید سازنده باشد ،نه ویران کننده .ما یک چیز را باید بدرستی فهمیده باشیم که، ما دوستان خود را انتقاد می کنیم نه دشمنان خود را،بخاطری که ما تعهد کرده ایم دشمنان ما را که دشمنان خاک ومردم ما هستند نابود می کنیم وتمام توان خود را دراین راه به مصرف می رسانیم. ما نمی گوییم که مجید در تمام کار هایش اشتباهی نکرده است.بخاطری که انسانی که کار ومبارزه می کند اشتباه هم می کند.فقط کسانی هیچ اشتباه نمی کنند که کار نمی کنند که باز هم این کارشان در ماهیت امربزرگترین اشتباه است.سازمان های به زعم خود شان انقلابی در زمان تجاوز سوسیال امپریالسم روس به افغانستان جنگ مسلحانه را رد کردند واین کار خودش بزرگ ترین اشتباه بود. ما میگوییم که ، درجریان کار شاید اشتباهی صورت گرفته باشد.ما میگوییم مجید یا مجید های دیگر لازم است که مجید را انتقاد کنند که کار های بهتر وروشن تر از او انجام دهند واشتباه نکنند در آنصورت حق دارند که او را انتقاد کنند.کسانی که در طی یک ونیم دهه اخیر یا پیشتر از آن مجید را انتقاد کرده اند ،یک بار خود شان را از لحاظ کار ومبارزۀ مجید که، در بالا به شمه ای از آن اشاره نمودیم دربرابر مجید قرار دهند وببینند که قد شان در کجای مجید قرار میگیرد.ساز مان آزادیبخش مردم افغانستان یعنی تکامل عالی وتداوم جنبش دموکراتیک نوین که درپراتیک اجتماعی شرکت نمود و مبارزه زیر سقف را به سخره گرفت.ما به راهی که مجید ودیگر جان باخته گان پشکسوت سازمان آزادیبخش مردم افغانستان ساما در راه رهایی توده ها ومبارزه در برابر استعمار وامپریالیسم وارتجاع باخون شان خط سرخ انقلاب را ترسیم ورنگین کرده اند باورداریم ودراین راه تا تحقق آرمان های عالی انسانی آنها بخاطر ساختن یک جامعه بدون طبقه وعاری از هرگونه بی عدالتی به پیش می رویم،نمیگوییم که خواهیم رفت.
با درفش سرخ مارکسیسم-لنینسم-مائوئیسم به پیش!
انقلاب زنده باد!
یا مرگ یا آزادی!
هجدهم جوزای ۱۳۹۴ خورشیدی
…مگر که باز مجید
قسم به باور سرخ شفق، قسم به طلوع
قسم به جنگل انبوه یاد های سبز
قسم به شعله جاوید راه یاری ها
قسم به پویه باران به ناخدای سبز
که در زمین و زمان چون مجید رزم آور
ندید و باز نبیند مگر که باز مجید
مگو مجید پیامیست محو و سربسته
که برمن و تو گشودست گنج راز مجید!
تو ای ترنم باران، تو ای ترانه ء رویش
تو ای نگاه بلندا، تو سرفراز مجید!
تو ای سپهبد باران و شعر طوفانها
تو ای تناور جاوید رزم ساز مجید!
به گام گام سحر تخم رعد و برق بکار!
به کام جان و دل تشنه ء کویر ببار!
یادداشت: شعر بالا سروده ء رفیق ف. فرهوش میباشد. این شعر به مناسبت (35)مین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی سروده شده است. در محفلی که سازمان کارگران افغانستان به مناسبت سی و پنجمین سالگرد شهادت آن رفیق برگزار نموده بود،شعر مذکور بوسیله یک تن از رفقای سازمان به خوانش گرفته شد.
نور مجید
آزادگی چکامه ء عرش مجید ماست
شعر شفق تلاوت نام شهید ماست
جایی است، چی گوارا، جایی دگر مجید
در کثرت است وحدت و صبح امید ماست
از میله ءتفنگ سحرگستران داد
سربرکشیده مجد که نامش نوید ماست
ماییم و رزم سرخ و تلالوی لاله ها
آلاله خون ماست که رنگ نشید ماست
ما شرمسار خامی خامان پخته ایم
شاید گناه ءمزه تلخ نبید ماست!
سربرکفیم و صدقه و قربان میهنیم
نوش شهادت است که عید سعید ماست
ما سرخرو ز معبر عبرت گذر کنیم
روی سیاه، لقمه ء خصم پلید ماست
پیوسته مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم
در دست ما یگانه سلاح و کلید ماست!
گوییم باز مثل بگهت سنگهه «که انقلاب
«پاینده باد زانکه رهایی فرید ماست
از «رستخیز» «سرمد» «صادق» «لهیب» ما
چرخ بلند بسته ء غیرت، مرید ماست
شعر سیاه شب به هزیمت رود اگر
نور مجید لشکر شعر سپید ماست
یادداشت:سراینده ء شعر بالا رفیق «ف.فرهوش» میباشد. شعر فوق که به مناسبت 35 سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی سروده شده است، در همایش به مناسبت تجلیل از 35 مین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی، توسط یک تن از رفقای سازمان کارگران افغانستان(م.ل.م) به خوانش گرفته شد.
سازمان کارگران افغانستان از 35 مین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی محفل یادبود در داخل کشور برگزار نمود
امروز هجدهم جوزای 1394 خورشیدی از 35 مین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی بوسیله دژخیمان مزدور سوسیال-امپریالیسم روس، محفل یادبود بوسیله سازمان کارگران افغانستان و برخی از رفقای خارج تشکیلات که به این محفل دعوت شده بودند، برگزار گردید. از هجدهم جوزا سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی هر سال محافل یاد بود بوسیله دوستداران و راهیان راه مجید و حتی بوسیله مدعیان هر چند نا استوار و کج دار و مریز آرمانهای وی برگزار میگردد. بیشتر این محافل جنبه نمایشی و نه رزم جویانه داشته و اغلب در خارج از مرز های کشور، عمدتا در کشور های اروپایی برگزار میگردد. ویژگی محفل تدویر یافته بوسیله رفقای سازمان کارگران افغانستان و سایر رفقای دعوت شده بوسیله این سازمان در آن است که این محفل در داخل کشور، در یکی از ولایات برگزار گردیده است. این ویژگی در نوع خویش کم نظیر است. در شرایطی که اشغالگران امپریالیست بر مملکت بساط استعماری خویش را گسترده اند و جنایت کاران جهادی، طالبی و داعشی در هر گوشه و کنار کشور علیه نیرو های مترقی صف آرایی کرده اند، در اوضاعی که کانتور های رژیم پوشالی بو میکشند و در جستجوی بارقه های نور و در صدد ردیابی نیروهای مترقی و آزادیخواه اند، در چنین یک فضای مختنق، برگزاری محفل یاد بود از سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی در داخل افغانستان،کاری است کارستان. بی گزافه گویی و فارغ از هر گونه لاف و بلوف، این کار تنها میتوانست در پرتو همت و شهامت رفقای سر بر کفی صورت پذیرد که از جان و دل به مجید و آزادی مملکت خویش عشق می ورزند. تنها پروانه هایی که گرد شمع رهایی می چرخند و به آزادی مملکت خویش از چنگال اشغالگران استعمارگر می اندیشند، با قبول همه گونه مصائب و خطرات جرئت اقدام به این مهم را دارند. این تجلیل با «شمع افروختن»های پوشالی کسانی که از دم و دستگاه «شاه شجاع ثالث» عدالت می طلبیدند و دادخواهی می کردند،فرق ماهوی دارد. «شمع افروختن»آنها، خود مشاطه گری بی مایه بر آستان رژیم پوشالی بود. رژیم نیز مانع از افروختن «شمع های یادبود» شان نشد. اما برای سازمانی نظیر سازمان ما که علیه امپریالیسم، فئودالیسم و کاپیتالیزم بروکراتیک می رزمد و مبارزه مخفی را از پیش می برد، برای سازمانی که «نامشروع»و غیر قانونی است، دست زدن به این تجلیل نه تنها خالی از مخاطرات جدی نبود بلکه جرئت و شهامت انقلابی می طلبید، چیزی که رفقای سازمان ما ثابت کردند که آراسته با آن مهم اند. از آنجایی که سازمان ما همه قوای خویش را در داخل مملکت علیه اشغالگران و رژیم پوشالی متمرکز نموده است، با طبقات ستمدیده و روشنفکران مترقی و انقلابی رابطه ارگانیک دارد،لحاظا از این جهت تدویر محافل یادبود برای ما از این جنبه، سهل می توانست بود، و این جنبه بود که ما را در امر اقدام به این مهم، از لحاظ معنوی یاری رسانید. شماری از رفقای خارج تشکیلات ما که با رفقای سازمان ما ارتباط رفیقانه دارند، نیز در محفل یاد بود ما اشتراک ورزیدند. این امر خود نشان داد که همانگونه که ما به سکتاریسم وقعی نمی نهیم، رفقای صدیق خارج از تشکیلات نیز خلوص انقلابی و جنبه ضد سکتاریستی فعالیت های ما را درک نموده اند و در امر تجلیل از شخصیت و کارنامه های انقلابی شهید مجید کلکانی با ما همنوا شدند. در این محفل، شماری از رفقای سازمان کارگران افغانستان از ولایات مختلف کشور گرد آمده بودند و با اشتراک فعال خویش دین انقلابی خویش را نسبت به شخصیت رفیق مجید و مادر-وطن ادا کردند. از آنجایی که این محفل با نهایت مخفی کاری توام بود،نیز نسبت اختناق مسلط بر کشور ، امکان یک همایش وسیع وجود نداشت، شمار اشتراک کننده گان نمی توانست بیش از حدی باشد که ما دعوت نموده بودیم. ده ها رفیق دیگر که خواهان اشتراک در این محفل بودند متاسفانه نسبت مشکلات و نبود امکانات جهت فراهم آیی، نتوانستند در این محفل باشکوه شرکت کنند. با آنهم، آنعده از رفقا که در این محفل گرد هم آمدند، تا جایی که مقدور بود از رفقای غائب نمایندگی کردند و پیام ها و درود های آتشین شانرا رسانیدند.
محفل به ساعت 8:10 دقیقه صبح روز 18 جوزای 1394 خورشیدی آغاز یافت. در شروع محفل، پس از تمهید و معرفی برنامه، محفل با نواختن سرود انترناسیونال رسماء آغاز یافت. رفقای شرکت کننده،همه حین گوش دادن به سرود،بر پای ایستادند و انترناسیونال را پاس داشتند. سپس گرداننده ء برنامه از حضار خواست تا به یاد و پاس شهدای گلگون کفن راه انقلاب افغانستان،یک دقیقه سکوت کنند. سپس آن، بخشهای محفل به معرفی گرفته شد. محفل دو بخش داشت: بخش نخست سخنرانی ها و خوانش مطالب بوسیله رفقای سازمان و رفقای خارج تشکیلات در مورد رفیق شهید مجید کلکانی،و بخش دوم «بحث آزاد»بود تا بقیه رفقای حاضر در محفل نیز در برنامه حضور فعال داشته باشند. بحث آزاد بیشتر متمرکز به تحلیل اوضاع ملی و بین المللی بود. در فاصله میان هر سخنرانی و خوانش مطالب، شعر های انقلابی،موسیقی انقلابی و مطالب سرخ بوسیله گرداننده ءبرنامه ارائه میگردید. یک تن از رفقا در امر پخش موسیقی و کلیپ های سرخ گرداننده را یاری میرسانید.
سند پایه سازمان کارگران افغانستان به مناسبت هجدهم جوزای 1394 خورشیدی 35 مین سالگرد شهادت رفیق مجید کلکانی بوسیله رفیق «باعث» از اعضای کمیته مرکزی سازمان کارگران افغانستان برای حضار به خوانش گرفته شد. در جایی از این سند، چنین آمده است:
«ما راه خارائین انقلاب سرخ خویش را با درفش سرخ رفیق مجید کلکانی به پیش میرویم. در این راستا، مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم را راهنمای عمل خویش قرار میدهیم، و تطبیق خلاق حقیقت جهانشمول مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم در شرایط مشخص کشور خویش را به کار می بندیم. این تطبیق خلاق که همان تیوری انطباقی است، همانا مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم اندیشه اکرم یاری میباشد.»
پس از خوانش سند پایه بوسیله رفیق «باعث»، از رفیق (ز.پ) از فعالین سابقه دار جنبش دموکراتیک نوین افغانستان، خواهش به عمل آمد تا پیرامون شخصیت و کارنامه های رفیق مجید کلکانی گفتنی های خویش را به حضار بیان دارد. رفیق مذکور، سخنان مبسوطی پیرامون موضوع داشتند و همچنان بررسی تحلیلی از اندیشه های رفیق مجید کلکانی در حوزه معرفت شناسی ارائه کردند. سخنرانی رفیق با کف زدن های حضار بدرقه گردید.
سپس سایر رفقا مطابق سناریو سخنرانی ها و گفتنی های خویش را ارائه داشتند. محل تدویر محفل، با عکس بزرگی از رفیق مجید کلکانی مزین بود. همچنان شعار های وزین و سرخ دیوار ها را آراسته بود و رساننده ء رسالتمندی و جدیت رفقای دست اندر کار بود، شعار هایی که به تجلیل از رفیق مجید و گرامیداشت از اندیشه ء صدر اکرم یاری دلالت میکردند و امر انقلاب را مطرح می نمودند. در پهلوی شعار ها، مجموعه ء نفیسی از تصاویر شهدای جنبش دموکراتیک نوین خلق افغانستان بر دیوار ها نصب بود. هر تصویر گویای جانفشانی های بزرگانی سرخ بودند که در راستای دفاع از منافع زحمتکشان و در راه آزادی خلق خویش جانهای شیرین خویش را ایثار و نثار نموده بودند.
رفیق «فرهمند» از اعضای کمیته مرکزی سازمان کارگران افغانستان از نبرد مقدس جانباختگان جنبش دموکراتیک نوین کشور به نکویی یادکرده به لزوم بالا بردن آگاهی انقلابی در میان فعالین جنبش کمونیستی مائوئیستی کشور تاکید ورزیده و با حنجره ء رسا چنین بیان داشت:
» سازمان کارگران افغانستان ادامه دهنده ءاین نبرد مقدس شده است»
وی سخنان خویش را چنین آغاز نمود:
«رفقای هم ریشه و هم اندیشه، درود های سرخ مائوئیستی نثار تان باد!»
سپس در ادامه سخنان خویش در جایی به نقش ارتقای دانش فعالین چپ و مسلح بودن انقلابیون به علوم مثبته، چنین گفت:
» داشتن نیت نیک و ایثار و جرائت بدون داشتن دانش لازم نمی تواند به تنهایی سبب شود که در جمع خدمت گذاران خلق محسوب شویم.»
وی به نقد سازنده از اشتباهات سازمانهای چپ انقلابی گذشته ءکشور وقع فراوان نهاده، گفت:
» احزاب و سازمانهای که در این کشور قبل از ما درفش نبرد علیه ستم را بر افراشته بودند بنا بر عدم شناخت از خود و دشمن امروز مورد نقد و انتقاد هستند. قضاوت تاریخ و آیندگان بی رحم است. کم نیست کسانیکه با اشک ریزی بزرگترین رهبران فداکار جنبش انقلابی ما را به خودکشی متهم میکنند…..در تاریخ مبارزات طبقاتی از فرماسیون اجتماعی-اقتصادی برده داری تا امروز کشف کارل مارکس فیلسوف بزرگ قرن نوزده جایگاه ویژه علمی و تعین کننده دارد. ما راهیان آموزش خلاق علمی این فیلسوف بزرگ اگر عملکرد اسلاف مانرا با دقت مطالعه نکنیم و تجارب گذشته را جمعبندی و تعمیم نبخشیم بدون شک که راهی به دهی نمی توانیم ببریم. گام بر داشتن در مسیر پر چالش سعادت انسان کار هر شخص خود خواه نیست. با دم در بایستی ها و کشانده شدن های بدون آگاهی و سر شوراندن های ناآگاهانه نمیتوان از پیشگامان مسیر سعادت مردم شد. تجربه می نمایاند که مغز های خالی و صرف داشتن نیت نیک نمی تواند مسبب خدمت به خلق باشد.»
وی در اخیر سخنان خویش ایجاد سازمان کارگران افغانستان را یکی از گامهای ارزنده در راستای «بلند کردن درفش حق خواهی، عدالت و انسانیت دانسته و مبارزهء دادخواهانه و انقلابی این سازمان را که پیشآهنگ کارگران افغانستان است، برای همه خلق افغانستان تبریک و تهنیت» گفت. سخنان این رفیق گرامی، با این شعار ها ختم گردید:
«به پیش در راه برآورده شدن آرمانهای والای انسانی و انسانیت!
به پیش از ماقبل تاریخ بسوی تاریخ واقعی انسانی!»
رفیق «هادی» یکی دیگر از رفقای سخنران در محفل، که عضویت کمیته مرکزی سازمان کارگران افغانستان را دارد، شرح و تحلیل مبسوطی از حوادث سیاسی چهاردهه اخیر کشور را برای حضار تقدیم نموده، و شرایط و عللی را که منجر به دستگیری و اعدام رفیق مجید کلکانی بوسیله مزدوران سوسیال امپریالیسم روس شد، به بررسی گرفته و کمبود آن رهبر گرانمایه را گوشزد نمود.
رفیق هادی، سخنان خویش را چنین آغاز نهاد:
» شفق خونین هجدهم جوزا بار دیگر از راه فرا رسید. در این روز 35 بهار قبل از امروز خورشید صبحگاهی که تاریکی ها را له کرده بود با نفس سوخته از جنگ سیاهی، وقتی به افغانستان رسید، هم تبار و هم رزم خود مجید کلکانی را دید که در نبرد علیه سیاهی سینه ستبر پر از آرزویش بدست قافله ددان شب پرست در آن روز مشبک گردیده است. خورشید زخم های او را بوسه باران کرد و با تمام درد و اندوه در راه مبارزه خود علیه سیاهی ادامه داد و ما همچنان!!!
جنبش انقلابی افغانستان به واقعیت تا کنون کمبود او را بطور جدی احساس میکند و با گذشت 35 سال جای او را پر نتوانسته است. وضعیت موجود مبین این خلاء است.
جای تو خالیست رفیق!
نسخه صد چمن زدیم بهم
نیست رنگی که یار را ماند!»
وی در جای دیگر از سخنان خویش چنین گفت:
«تاریخ مبارزات خلق کشور ما مشحون از جانبازی ها و قهرمانی های باشندگان این خطه قهرمان پرور است، اما گاهگاهی نابکارانی نیز عرض اندام کرده اند و در آزادی را به پیش پای خوکان تجاوز گر ریخته اند. مانند شاه شجاع، ببرک کارمل و دیگر رهبران (حزب دموکراتیک)، حامد کرزی، اشرف غنی احمد زی و شرکای بدنام شان. تاریخ از ذکر نام این چنین «انسان ها» که در جهت تامین منافع استعمار بر ضد منافع ملی کشور خود قرار گرفته اند، شرم دارد.
در مقابل اینها بزرگمردانی چون رفیق مجید کلکانی را در تاریخ معاصر کشور ما داریم که در راه نجات میهنش از زندگی خود گذشت و افتخار تاریخ گردید.»
رفیق هادی،نقش برجسته رفیق اکرم یاری به مثابه ءخط گذار مائوئیسم در افغانستان را ستوده،اندیشه اش را ارج نهاده،و پیوند رفیق مجید کلکانی با اندیشه صدر اکرم یاری را چنین تبیین کرد:
» رفیق اکرم یاری اگر نخستین بنیان گذار خط مائوئیستی در افغانستان است، مجید بی تردید تطبیق کننده ء با درایت این اندیشه در جامعه است و اگر کسی این حقیقت را نپذیرد، وجود آفتاب را نیز او انکار میکند.»
علاوه بر رفقای مذکور سازمان کارگران افغانستان و سه تن دیگر از رفقای این سازمان که اشعار انقلابی خواندند، قسمی که در بالا ذکر کردیم شماری دیگر از رفقا خارج از تشکیلات ما نیز سخنرانی هایی در مورد رفیق مجید داشتند. از رفیق (زرپال) قبلا ذکر کردیم. یکی دیگر از رفقای خارج تشکیلات ما که رفیقانه دعوت ما را پذیرفته و سخنرانی عالیی داشتند، رفیقی است که شغل مقدس «پزشکی» دارد. رفیق «داکتر» در جایی از سخنان پر مغز خویش چنین گفتند:
«از مجید یاد کردن و لی راه او را ترک کردن کار را به جایی نمی برد. دشمنان خلق ما به نیرنگ های مختلف کشور و مردم ما را به تباهی می کشانند، با اینهمه داشته های بزرگ که ما از پیشکسوتان ما به ارث برده ایم، در برابر ستم بزرگ که همه را متاثر کرده و میکند حرکت نکردن و بهانه های مختلف آوردن کار نادرست و در حقیقت بنحوی رضایت نشان دادن به وضعیت جاری است و استعمار جهانی و پادوان بومی اش از آن بهره گیری میکنند و بر ستمگری شان علیه کشور ما می افزایند»
تنی دیگر از رفقای خارج تشکیلات، در جایی از سخنان خویش، بر غیر تشکیلاتی ماندن شماری از رفقا انتقاد ورزیده و اعلام داشتند که تنها شگرد اصولی و چاره ءکار همانا در تشکیلات پذیری و انسجام یابی رفقایی است که داعیه دار انقلاب و مبارزه انقلابی اند.
بخش نخست محفل با خواندن شعر «کولی» از شهید رفیق انیس آزاد به فرجام رسید. سپس بخش دوم برنامه یعنی بحث آزاد آغاز یافت. پس از صرف طعام چاشت، دوباره بحث آزاد ادامه یافت. محفل پس از جمع بندی بوسیله یکی از رفقای سازمان کارگران افغانستان،در فضایی سرشار از رفاقت انقلابی و صمیمیت کمونیستی، حوالی 3 بجه بعد از ظهر خاتمه یافت.
گزارش: ف. فرهوش
حزب كمونيست (مائوئيست) افغانستان و سراب “همسويي” با طالبان
هنگاميكه نيروهاي اشغالگر امريكايي-انگليسي-شركا به افغانستان تجاوز كردند، برخي از گروهها و سازمانهاي مدعي “چپ” و “كمونيسم”، در غرقاب تسليم طلبي به، و سرانجام در لجنزار پيوستن به كمپ امپرياليسم و ارتجاع قرار گرفتند. سازمان رهايي افغانستان و راوا از اين شمار اند. باري در جايي يك تن از اعضاي سازمان رهايي كه خويشتن را سخن گوي آن حزب ميخواند، در خصوص نخستين “انتخابات” رياست جمهوري رژيم پوشالي گفته بود كه: اعضاي ما آزاد اند كه در انتخابات شركت كنند يا نكنند. ” همين سياست تسليم طلبانه سبب گرديد كه اعضاي آن سازمان، بنا بر ذوق و سليقه خويش، مواضع فردي و گوناگوني اتخاذ نموده، و اما عمدتا در خدمت كمپاين به حامد كرزي قرار گرفتند. استدلالي كه ميكردند اين بود كه تضاد عمده را اينك تضاد خلق ها با فئوداليزم تشكيل ميدهد، و به خاطر مبارزه بر ضد دشمن قوي كه فئوداليسم باشد ، بايد از حمايت امپرياليست ها برخوردار بود. به اين ترتيب بود كه آنها كرزي وطن فروش – اين شاه شجاع ثالث- را بر جهادي ها برتري داده، و حين “توغل” پوچ در عمده و غير عمده ثابت كردن برخي از گروه بندي هاي ارتجاع بر برخي ديگر، به تيم حامد كرزي پيوستند. راوا نيز با سياست “ضد بنيادگرايي” و “ضد جهادي-خادي ” خويش، براي اشغالگران بي خطر تر از آن بود كه دولت پوشالي برايش اجازه تدوير و تجليل مراسم هشت مارچ را در شهر كابل ندهد. اين راوا بود كه از حامد كرزي ميخواست كه: اژدها (رهبران جهادي ها) را نشانه بگيرد، نه جوجه هاي آنها را. و سرانجام اين راوا بود كه از امريكا چشم آن داشت كه به جاي جهادي-خادي هاي بدنام و تاريخ زده از نيروهاي “دموكرات” استفاده كند. راوا به بهانه انتقاد ازسياست “جهادي-خادي”نوازي آمريكايي ها، خواستار آن بود تا امريكا گوشه چشمي به سوي “دموكرات” ها كه راوا خود را تشكلي از آن دست قلم داد ميكرد داشته باشد. نيك مبرهن است كه نيروهاي دست نشانده بر سر اقتدار، طالبان و امپرياليستان اشغالگر-شركا، همه شامل كمپ ارتجاع و دشمنان عمده مردم افغانستان بودند. ترجيح دادن و يا كم خطر پنداشتن هر يكي از اينها نسبت ديگران، چيزي سواي همسويي با بخشي از ارتجاع در تقابل با بخش هاي ديگر نمي توانست بود. بر مبناي همين عمده بازي ها بود كه احزاب و سازمانهاي تسليم طلب نظير راوا و رهايي ، براي مبارزه بر ضد جهادي-خادي ها و طالبان وحشي، دست به دامن امپرياليستان و دولت پوشالي زدند. آه و ويلاي سازمانها و احزاب تسليم طلب از خادي-جهادي نوازي هاي امريكا-شركا نشاندهنده آن بود كه: آنها اشغالگران امريكايي-شركا را “خودي” مي پنداشتند كه از آنها گلايه و شكوه سر ميدادند كه چرا خادي-جهادي نوازي ميكند. براي نيروهاي انقلابي و كمونيست واضح بود كه مجالي و محلي براي توهم در مورد جهادي-خادي نوازي امريكا-شركا نمي بايست با توجه به ماهيت كثيف ارتجاعي امريكا-شركا در ميانه باشد. همه نيروهاي واقعا انقلابي، ميهن پرست و انقلابي ميدانستند كه : امپرياليستان امريكايي-شركا، بنابر ماهيت طبقاتي خويش، از طبقات و گروهبندي هاي ارتجاعي در افغانستان حمايه ميكنند. لهذا، گلايه و شكوه سر دادن از امپرياليستان، چيزي سواي اكت و اداهاي فريبكارانه راوا جهت “ضد امريكايي” نشاندان خويش بيش نمي توانست بود. حال آنكه آن نمايش هاي “ضد امريكايي” در پرتو تسليم طلبي غليظ احزاب و سازمانهاي تسليم طلب و كمپاين ايشان به حامد كرزي-عروسك كوكي اشغالگران امپرياليست- رنگ مي باخت. سازمانها و احزاب رويزيونيست براي آنكه پوششي از براي تسليم طلبي كثيف خويش ايجاد كنند، بازي با الفاظ “عمده” و “غير عمده” را مطرح نموده، و خادي-جهادي ها را در آن مرحله زماني دشمن عمده دانسته، اما بخش ديگر رژيم پوشالي يعني تيم كرزي و تكنوكرات هاي غربزده را به مثابه دوستان- و تلحويا و رياورزانه- دوستان كم مهر مي شمردند. بخش قابل ملاحظه از اعضاي سازمان رهايي در هر دو دور انتخابات پوشالي رياست جمهوري ، براي حامد كرزي كمپاين كردند. واقعيت آشكار، برملا ميداشت كه: سازمانهايي تسليم طلب نظير رهايي، با كمپاين (و لو نه اعلام رسمي آن) به نفع حامد كرزي، از مرز تسليم طلبي گذر كرده، و در جمع تسليم شده گان محض قرار گرفته اند. چه خطاهاي تئوريك و پلميك بندي هاي “من در آوري” عمده گي و غير عمده گي گروهبندي ها از ديدگاه رهايي را عامل تسليم طلبي و يا تسليم شدن سازمان هاي رويزيونيست نظير “رهايي” بدانيم، چه تعمد آنها در امر روكش قرار دادن پلميك بندي هاي خيانت مدارانه را اصل قرار دهيم ، در هر دو حالت، اين “رهايي”، “راوا” و امثالهم بودند كه: بوسه بر چكمه خونين امپرياليسم و ارتجاع زده،و از دم خنجر بي آزرم اشغالگران آب حيات مي جستند! طالبان، جهادي ها، وطن فروشان خلقي-پرچمي و ساير تسليم شده گاني كه شانه به شانه تكنوكرات ها و تيم وطن فروش كرزي به امپرياليزم و اشغالگري خدمت ميكردند، همه كمپ ارتجاع و دشمنان خلق را تشكيل ميدادند و هنوز تشكيل ميدهند. ميتوان بررسي، تقسيم بندي، و درجه گذاري بين شان قائل شد. اما اين “قائل” شدن هرگز بدان معني نيست كه آنهايي كه “كم خطر”يا “كمتر عمده “هستند، بايد با آنها همدست شده، و در پناه و همسويي با آنها، و در زير چتر حمايت امپرياليسم، بر ضد “خطرناك”ها و “دشمنان عمده تر” قيام كرد! چنان موضع گيري هاي تسليم طلبانه، تسيلم شدن كامل راوا و رهايي را در قبال داشت. “سازمان انقلابي افغانستان” كه از “رهايي” بريده است، بايد خط روشني ميان خويش و رهايي بكشد، و مشخصا تسليم شدن و نه صرف “مدال گيري” هاي رهايي را “واژه در جمله استعمال كنان” دليل انشعاب و يا گسست خويش از آنها قرار دهد. حزب كمونيست (مائوئيست ) افغانستان اخيرا نقدي بر “برنامه و اساسنامه” سازمان انقلابي افغانستان را منتشر كرده است. آنچه مايه تاسف در آن نقد است آنست كه مي بينيم: اگر رهايي و راوا، با شعار هاي قلابي “مبارزه بر ضد نماينده گان فئوداليسم” و “جهادي-خادي ها” در پهلوي حامد كرزي و رژيم پوشالي قرار گرفتند، اينك حزب كمونيست مائوئيست افغانستان، در جهت “مقابل” با ايشان، در درجه يي از “همسويي”با طالبان، بر ضد اشغالگران شعار ميدهند.( همان “عمده” و “غير عمده بازي”ي كه دستكش تسليم شده گان رهايي قرار گرفته بود، اينك البته با رنگي ديگر، متاسفانه، خواه به اشتباه، خواه به كدام علتي ديگر، در دست حزب كمونيست مائوئيست افغانستان قرار گرفته است. اين حزب، در مقايسه با دولت پوشالي و مولفه هاي آن، و در “تقابل” با آن، طالبان پوشالي را به مثابه مقاومت گراني كه بر ضد اشغالگران ميرزمند ياد نموده، و هر چند موضع “انتقادي” دارد، اما از ايشان ميخواهد كه در امر مبارزه بر ضد اشغالگران “صادق”باشند. اين درخواست صداقت از طالبان، ما را به ياد درخواست از امريكا از سوي رهايي و راوا مي اندازد كه ميخواستند تا امريكا در امر استقرار دموكراسي پوشالي، بر ضد جنايكاران جهادي –خادي صادق باشد! چه پر توقعي پوشالي و بي آزرمانه يي! طالبان به مثابه نيرويي اجير و خود فروخته، نيرويي ساخته و پرداخته پاكستاني ها، ارتجاع عرب و سرانجام خود امپرياليزم امريكا، هرگز نمي توانند مدعي مبارزه بر ضد اشغالگران باشند. لهذا، هرگز حتي كوچكترين درجه “همسويي” با آنها از سوي نيروهاي حتي دموكراتيك نبايد در ميان باشد. چه رسد به اين كه كمونيست هاي مائوئيست اسير توهم شده، و از “همسويي” با آنها حرف بزنند. اين شيوه حرف زدن
، چيزي سواي دامن زدن توهم در ميان توده ها در خصوص ماهيت طالبان نبوده، و مردود ميباشد. سازمان كارگران افغانستان، از سويي شعار بر حق حزب كمونيست مائوئيست افغانستان مبني بر مبارزه و مقاومت بر ضد اشغالگران را تصديق و تاييد ميكند، اما از سويي ديگر، اظهار “همسويي” اين حزب با طالبان، و لو همسويي به درجه يي خيلي پايين را، نه تنها شديدا محكوم ميكند بلكه آنرا خيانت به انقلاب و خيانت به توده هاي ميليونيي ميداند كه هزاران تن ايشان قرباني حملات انتحاري طالبان وطن فروش گرديده اند. طالبان هرگز نيروي مقاومت به شمار نيامده، وخود بخشي از لشكر وطن فروشاني ميباشند كه زمينه ساز تجاوز امريكا-شركا در افغانستان بوده اند. جنگ زرگري با طالبان و گلايه و شكوه از ايشان مبني بر ناصادق بودن، دست كمي از شكوه و گلايه “رهايي” و “راوا” از كرزي و دولت پوشالي ندارد كه چرا جهادي-خادي هاي بدنام را در چتر حمايت خويش قرار داده است. ماهيت رژيم پوشالي كرزي اقتضا ميكند كه بايد جهادي ها را زير پر خويش قرار دهد. به همين نهج، ماهيت گروه مزدور طالبان اقتضا ميكند كه بايد با امريكا وارد معامله و سازش هاي استراتيژيك شود. مايه تاسف است كه: به جاي آنكه حزب كمونيست(مائوئيست) افغانستان با صراحت بنويسد كه: اي توده اي ميليوني ستمديده! نه تنها طالبان نيروي مقاومت بر ضد اجانب و اشغالگران نيستند، بلكه خود نيروهاي اجير، مزدور و خود فروخته يي هستند كه در خدمت برنامه ها واستراتيژي اشغالگران امريكايي-شركا قرار دارند!، اين حزب از طالبان به مثابه نيروي مقاومت گر، هر چند “ناصادق” ياد ميكند كه بر ضد اشغالگران مسلحانه ميرزمد! نكند كه حزب كمونيست(مائوئيست)افغانستان، از “مبارزه مسلحانه” طالبان “بر ضد اشغالگران” ذوق زده شده باشد، و ماهيت آن “مبارزه مسلحانه” را به بوته “فراموشي”سپرده باشد؟! تز مشهوري است كه: آخر هر “چپ”روي ، همانا راست روي است! اگر پاي تحليل ماركسيستي از ماهيت گروه ها و گروهبندي هاي سياسي در بين نباشد، “اتخاذ” و يا ادعاي مواضع چپي و حتي مائوئيستي، سر از گريبان راست روي بر خواهد كشيد! در چنين حالتي است كه: صريحا بايد گفت: تهي بودن از جوهر تحليل طبقاتي، خط فاصل ميان چپ و “چپ رو” كشيده، و “چپروي” را در موضع راست نشان ميدهد. حزب كمونيست (مائوئيست) افغانستان به درستي مينويسد كه:
اما در سطح بالاتر از مبارزه و مقاومت ميهني و ملي و طبق معيار ها و سنجش هاي ماركسيستي-لنينيستي-مائوئيستي بايد قاطعانه گفت كه خون هاي ريخته شده در پاي مشي هاي مبتني بر رويزيونيزم، انقلاب اسلامي خواهي، شعار دهي هاي مذهبي، پوشش هاي مذهبي و…به هيچ وجهي نمي تواند بذر انقلاب را آبياري نمايد و مشعل فروزان روشني بخش راه رهايي زحمتكشان باشد.
آري! سطور فوق كه در نقد مواضع رويزيونيستي و تسليم طلبانه سازمان رهايي و ساير سازمانهايي كه در دهه هشتاد قرن بيستم، در مواجهه با تجاوز روس به افغانستان، در تباني با نيروهاي ارتجاعي جهادي و بنيادگرا قرار گرفتند، كامل دقيق و به جاي است. اما:در صورتي كه اينك: در آغاز دهه دوم قرن بيست و يكم، حين مواجهه با تجاوزي ديگر، مواجه شدن با تجاوز يانكي ها-شركا، باز تاريخ را تكرار كنيم،و به تعبير كارل ماركس، به شكل مسخره آن تكرار كنيم، ِآيا بخشودني است؟ آيا ميشود كه به بهانه مقاومت در برابر اشغالگران، با طالبان، با طالباني كه خود ساخته و پرداخته پاكستان و باداران پاكستان بودند، با طالباني كه خود اشغالگر محسوب ميشدند و افغانستان را عملا به پاكستان، ارتجاع عرب و امپرياليزم فروختند در تباني و “همسويي” ولو به درجه يي ضعيف قرار بگيريم؟ ما ميدانيم كه ماركسيسم، به ما سازش هايي را كه به اصول صدمه نرساند، و به نفع جنبش انقلابي تمام شود تجويز ميكند، اما زمانيكه پاي تكرار مسخره تاريخ، و پاي تكرار اشتباهات و خيانت هايي كه خود آنرا نقد ميكنيم در ميان باشد، آنگاه است كه نمي توان با اصول بازي نموده، به بهانه “سازش موجه”، با طالباني كه همكاسه ها و “هم خون” هاي جهادي هاي “دهه هشتادي” اند، سازش كرد. ماركسيسم-لنينيسم-مائوئيسم براي ما مي آموزد كه براي مطالعه تضاد ها، بايد از تضاد اصلي شناخت داشت. بايد تضاد ويا تضاد هاي عمده را شناخت، و سرانجام در يك تضاد، جهت عمده آنرا تعين كرد. اما، عاميانه ساختن “قانون تضاد” و به كارگيري ميكانيكي آن، يعني به كارگيري ميكانيكي ديالكتيك هرگز قابل بخشايش نيست! نمي توان به بهانه غير عمده بودن خطر طالبان، و با علم كردن عمده بودن دولت شر دولت پوشالي، با طالبان ، و لو درحدي خيلي كم هم آهنگ شد. اصولا هيچ ماركسيستي كه آشنا با اوضاع سياسي امروز افغانستان باشد، جرئت به خرج نمي دهد كه طالبان را دشمن غير عمده قلمداد كند! مائوئيست ها بر آنند كه : دولت پوشالي كرزي و طالبان، پشت و روي يك سكه اند! حال بياييد و بخوانيد كه حزب كمونيست(مائوئيست) افغانستان، طالبان را غير عمده ساخته، و سرانجام به نحوي براي آنها مشروعيت “مقاومت بر ضد اشغالگران” را تراشيده،و سپس از “همسويي” ولو كم با آنان داد سخن داده، و در اخير، جهت آنكه مبادا مورد نقد ديگر مائوئيست ها قرار نگيرد، طالبان را “ناصادق” و “دروغگو” خوانده،و از آنها ميخواهد كه صادق باشند،و برايشان پند و اندرز ميدهد كه در امر مبارزه بر ضد اشغالگران امريكايي، صادق باشند، و دست به “خود كشي سياسي” نزنند! حزب كمونيست مائوئيست افغانستان موقعي كه بر عبارت “باز شدن پاي امپرياليست هاي امريكايي…” در متن “برنامه و اساسنامه سازمان انقلابي افغانستان” انتقاد ميكند و ميگويد كه چرا ننوشته اند كه: تجاوز و اشغالگري تحت رهبري امپرياليست هاي امريكايي افغانستان” ، در اين انتقاد خود محق است. اين انتقاد است كه خط فاصل ميان سازمانهاي رويزيونيست نظير رهايي و حزب كمونيست مائوئيست افغانستان ميكشد. اما، هنگاميكه اين حزب، نيمه دوم و “تاريك” اين “تجاوز و اشغالگري” يعني نيروهاي مزدور طالبي را نمي بيند، ويا اينكه “مي بيند” واما آنها را در شمار نيروهاي مقاومت گر مي آورد، ديگر نمي توان با اين حزب هم آوا بود، بلكه آنرا به نكوهش بايد گرفت. آن نيمه يي كه براي اين “حزب” تاريك است، براي ستمديده گان افغانستان “روشن” است. همه به وضاحت دوره سياه حاكميت طالبي و امارت دست نشانده پاكستان در افغانستان را به خاطر دارند. همه ميدانند كه همانگونه كه طالبان ساخته، پرداخته و دست نشانده پاكستان بودند، پهلو به پهلوي جنگجويان شان، جنگجويان پاكستاني نيز به اشغال افغانستان اقدام ورزيده بود. همه ميدانند كه “ريموت كنترل” طالبان به دست آي.اس.آي بوده است. اينكه طالبان از چينل پاكستان بوسيله امپرياليزم ايجاد و كنترل ميشدند، نيز مورد تاييد ماست. ولو اينكه خالق بنيادين طالب امپرياليزم باشد، پاكستان به مثابه جاسوس امپرياليزم در منطقه، براي طالبان دايه گي نموده است. بدتر اينكه، اين آي.اس.آي بود كه علاوه بر نيروهاي پاكستاني ، زمينه بسيج جنگجويان چچني، عرب و خلاصه “چهار دانگ اسلام” را براي جنگيدن در صفوف “امارت اسلامي” براي اشغال افغانستان فراهم آورده است. كرنش در برابر طالبان، سپر انداختن در برابر طالبان، و راهي شدن در مسير وطن فروشي، و تسليم طلبي است.دست كم ، اگر نه در جايي ديگر، نمي توان در جرگه ماركسيست-لنينيست-مائوئيست ها، خويشتن را “اديبانه” به “تجاهل عارف زد. هيچگونه تاييد براي طالبان و مطرح نمودن شان به مثابه نيروي مقاومت بر ضد اشغالگران و لو در سطح مقاومت گران مزور و ناصادق، نمي تواند از سوي مائوئيست ها در ميان باشد. ما از رفقاي حزب كمونيست مائوئيست افغانستان خواهانيم كه اشتباهي را كه ديگران نموده اند، و به خيانت منجر گرديده است، مرتكب نشوند. به قول خود شان، نمي بايد “جمهوري اسلامي بازي” و اسلام بازي كنند. فرقي ميان “جمهوري اسلامي بازي” تسليم طلبان ديروزي، و “امارت اسلامي بازي” آنانيكه از “همسويي” با طالبان حرف ميزنند نمي تواند در ميان باشد. حزب كمونيست (مائوئيست) افغانستان اينكه بر سر دو راهي ظريفي قرار گرفته است: يا با خلق ها و بر ضد نيروهاي اشغالگر، طالب، جهادي و دولت پوشالي يا با اشغالگران و يا دست كم با بخشي از نيرو هاي مرتجع(نظير طالبان)! ميان همسويي با طالبان وهمسويي با دولت پوشالي فرقي در ميان نيست. هر دو در نظر ماركسيست-لنينيست-مائوئيست ها مردود است. حزب كمونيست(مائوئيست)افغانستان، ميتواند با انتقاد از خود، ديگر در پي كشف و يا ايجاد “همسويي” با نيروهاي وطن فروش و مزدور امپرياليسم نگردد. خيلي ها به جا و پسنديده است كه حزب كمونيست مائوئيست افغانستان خواستار “شناخت روشن و مشخص” از سازمان هاي مترقي نظير سازمان ما گردد، اما اين هم خيلي ها به جا، و به مراتب به جا تر خواهد بود اگر حزب كمونيست مائوئيست افغانستان شناخت خويش از طالبان را نيز موازيا ازدياد بخشد! براي ما خيلي تعجب آور و باور نكردني است كه سطور ذيل از آدرس حزب كمونيست مائوئيست افغانستان به نشر ميرسد:
“طالبان مخالف هر نوع ترقي وپيشرفت نيستند.آنها ترقي وپيشرفت نيمه فيودالي-نيمه مستعمراتي در چوكات امارت اسلامي را ميخواهند، ولي مخالف ترقي و پيشرفت مستعمراتي-نيمه فيودالي هستند و همچنان مخالف ترقي و پيشرفتي هستند كه در جهت مخالف منافع طبقاتي فيودالها و بورژواكمپرادور ها و طبعا در جهت مخالف وابسته گي نيمه مستعمراتي به امپرياليزم سير، سير نمايد.”
صادقانه بگوييم كه ما از خواندن سطر هاي فوق سرگيجه شديم. لابد حزب “مانحن فيها” پيشرفت و ترقي را نيز در اين مورد خاص به مصداق كتگوري بندي عمده و غير عمده ميكانيكي خويش، مي بيند كه براي طالبان از موافقت با “پيشرفت نيمه فيودالي-نيمه مستعمراتي” يا به بيان خود “حزب” از عمده گي آن نوع “پيشرفت”براي طالبان بحث ميكند. از ديدگاه هر افغان دموكرات و وطن پرست، طالبان به مثابه نيروهاي اجير و بيگانه، نيروهايي كه حتي به پيكره هاي سنگي و “بي زبان” بودا رحم نكردند، طالباني كه حتي آثار تاريخي ما را براي اجانب به حراج گذاشتند، طالباني كه مخالف هر گونه پيشرفت و ترقي بودند، هرگز نمي تواند اين گروه مظهر و يا خواهان ذره يي از پيشرفت به شمار آيد. بگذريم از اينكه عبارت “پيشرفت و ترقي نيمه فيودالي-نيمه مستعمراتي” چه عبارت ميان تهي و شديدا بازي با الفاظ است. كشف هاي تيوريك “حزب” در سرهم بندي انواع “پيشرفت ها” براي ساختار هايي كه مظهر قهقرا و ارتجاع اند، نشاندهنده فقر دانش ايدئولوژيك نويسنده “نقد” مورد بحث ما تواند بود. گمان نكنيم كه اين “فقر” در همه اعضا حزب كمونيست مائوئيست افغانستان مشهود و مضمر باشد. حزب كمونيست مائوئيست افغانستان تا جايي دنبال “عمده” و “غير عمده” بازي از منظر ديد خاص خودش را ميگيرد كه: استخبارات پاكستان را نيز به دو بخش “عمده” و “غير عمده” تقسيم نموده، و آنرا چنين به شرح ميگيرد:
“استخبارات پاكستان به دو بخش است. بخش عمده در خدمت اشغالگران امپرياليست قرار دارد و با رژيم دست نشانده { رژيم پوشالي افغانستان}همكار است و بخش غير عمده از طالبان حمايت نمايد.”
پراتيك دولتمردان پاكستان، و رد پاي اقدامات آي.اس.آي نشانداده است كه برخلاف ادعاي حزب كمونيست مائوئيست افغانستان، سازمان اطلاعات پاكستان، پيوسته از طالبان حمايت نموده، و اينطور نبوده است كه تنها “بخش غير عمده” آن از طالبان حمايت نموده باشد. حال ببينيم كه اين “حزب” ( يا كسي كه از آدرس اين حزب “نقد” مينويسد) چگونه از طالبان نيروي مقاومت ميسازد!
در ادامه نقد چنين ميخوانيم:
“طالبان واقعا عليه اشغالگران مي رزمند و نه ظاهرا، ولي البته براساس مواضع و خواست هاي خودشان…الخ”
ديگر (كلك سازمان انقلابي افغانستان كنده است). بيچاره سازمان انقلابي افغانستان كه از “ظاهرا” جنگيدن طالبان بر ضد اشغالگران ياد كرده بود، بايد بداند كه: نه! حزب كمونيست مائوئيست افغانستان نقادانه حكم صادر نموده است كه: طالبان واقعا عليه اشغالگران مي رزمند! ديگر جايي براي شك باقي نمي ماند، وطالبان خود فروخته، طالبان اجير، طالباني كه خود زاده وپرورده اشغالگران پاكستاني وامريكايي اند، طالباني كه در وطن فروشي دست كمي از “ائتلاف شمال”سابق و خاينان برسرقدرت فعلي ندارند، در نظر حزب كمونيست مائوئيست افغانستان “واقعا عليه اشغالگران مي رزمند”! حالا براي آنكه اين حزب در جرگه ماركسيست-لننيست-مائوئيست ها متهم به همدستي با طالبان و تاييد بلامنازع آن گروه نشود، بايد حديث “نعل و ميخ” را اين”حزب” بايد مصداق شود. حالا مي بايد سطور بعدي “نقد” ، همانگونه كه به نعل مي زند، به ميخ هم بزند!:
” درعين حال بايد بگوييم كه سياست هاي عميقا ارتجاعي فيودالي-كمپرادوري و مبتني بر شوونيزم مليتي و شوونيزم جنسيتي غليظ طالبان، به نوبه خود و به صورت غير مستقيم به اشغالگران و رژيم دست نشانده مدد ميرساند كه براي اشغالگري و وطن فروشي شان بهانه هاي فريبنده اي فراهم نمايند”.
اگر رژيم پوشالي كه بر مقدرات بخش بزرگي از كشور ما حاكم است، جهت عمده تضاد باشد، با اينهمه، نمي توان، ولو با “غيرعمده “شمردن خطر طالبان در مقايسه به رژيم دست نشانده، طالبان را تطهير نمود، ويا با آنها اظهار “همسويي” نموده، و يا اينكه به بهانه “غيرعمده” خوانده، به اصطلاح برايشان سنگ تمام گذاشت، و طالبان را نيروي واقعا رزمنده بر ضد اشغالگران خواند. در صورت چنين خواندني، حتي خطر “غير عمده” بودن طالبان نيز مبدل به عكس خود خواهد شد. يعني اينكه: طالبان نيرويي رهايي بخش اند. لهذا نمي توانند خطر باشند. زيرا كه آنها بر ضد اشغالگران واقعا ميرزمند.
اينكه اين “حزب” توجيه گرايانه ميخواهد دفاع خويش از طالبان را كتمان كند جايي را نمي گيرد. همه ميدانند كه همه “البته بر اساس مواضع و خواست هاي خودشان” مي رزمند، و اين براي طالبان نوي و جديتي ندارد. نمي توان با اينگونه توجيهات، جاپاي تسليم طلبي و كرنش در برابر طالبان و دنبالچه طالبان شدن را كه در جمله “طالبان واقعا عليه اشغالگران مي رزمند” مضمر است، از ديدگان تيز بين خواننده گاني كه لااقل آشنايي نسبي با زبان فارسي دارند، پنهان كرد! حزب كمونيست مائوئيست افغانستان، انتقاد و گلايه دارد كه: سازمان انقلابي افغانستان “كمتر روي جنگيدن طالبان عليه اشغالگران، و آنهم با اما و اگر و اگرچه، و بيشتر روي وابسته گي طالبان به استخبارات پاكستان و سياست هاي غليظ ارتجاعي و ضد ترقي آنها و خدمتگذاري غير مستقيم شان به اشغالگران صحبت مي نمايد”. لابد حزب كمونيست مائوئيست افغانستان با “منطق” محمد ابن عبدالوهاب نجدي پيشواي وهابيه حرف ميزند، در جايي كه آن “پيشوا” فصلي را در “كتاب التوحيد”خويش، در باب حرام شمردن و شرك انگاشتن به كار برد واژه ي “اگر” سياه ميكند،و استعمال حرف “اگر” را شرك در مقدرات الهي ميخواند! حال، حزب كمونيست مائوئيست افغانستان، حتي “اگر” و “اگرچه” سازمان انقلابي در خصوص اثبات دروغين بودن “مبارزه” و “مقاومت” طالبان بر ضد امريكايي ها را نيز برنمي تابد. به اين ميگويند: تحمل نمي توانم كه بالاي چشمت حتي ابرو باشد!
بعد از برنتافتن “اگر” و “اگرچه”سازمان انقلابي، “نقد” نبشته حزب كمونيست مائوئيست، چنين مي ادامه مي يابد:
” ما در مورد طالبان اينگونه صحبت نمي نماييم”
اينجاست كه راه “حزب” از راه سازمان انقلابي كاملا جدا ميشود. بياييد بخوانيم كه “حزب” در مورد طالبان چگونه صحبت ميكند:
اما در شرايط فعلي كه بايد مبارزه و مقاومت عمدتا عليه دشمن عمده فعلي يعني اشغالگران و رژيم دست نشانده پيش برده شود، بايد توجه كنيم كه طالبان عليه آنها مي جنگند و لذا يك نيروي مقاومت كننده و لو ارتجاعي عليه آنها محسوب ميگردند. به همين جهت تا آنجايي كه طالبان عليه اشغالگران و رژيم دست نشانده مي جنگند،بايد با آنها همسويي نشان دهيم، ولي تاآنجايي كه سياست هاي ارتجاعي فيودال-كمپرادوري را اعمال مي نمايند بايد با آنها مخالفت كنيم و عليه شان مبارزه نماييم.
سطور فوق كه بايد “چكامه همسويي حزب كمونيست مائوئيست افغانستان با طالبان” ناميده شود، به وضوح نشان ميدهد كه اين حزب به چه پيمانه فريفته، شيفته و دلبسته ي “نيروي مقاومت كننده و لو ارتجاعي” طالبان است! آيا چه فرقي ميان اين حزب و رويزيونيستان “چپ” دهه هشتاد وجود دارد، ماداميكه گناه آنها نيز همين بوده است كه با نيروهاي بنيادگراي مذهبي و جهادي ها ائتلاف و اتحاد نموده، بر ضد سوسيال امپرياليزم و تجاوز ميرزميدند؟ آنها با آن كار خود تسليم طلب و رويزيونيست شدند و اين يكي با تعامل به مثل “حزب كمونيست مائوئيست افغانستان”شد! سازمان كارگران افغانستان ميان تسليم طلبي پارينه ها و بيانات تسليم طلبانه اخير حزب كمونيست مائوئيست افغانستان فرقي ماهوي نمي بيند. ما از رفقاي آن حزب مجددا خواستار تجديد نظر در مواضع اينچنيني شان هستيم.
حال بياييد ببينيم كه كرنش در برابر طالبان و سرانجام تسليم طلبي و به قهقرا رفتن “شاخ دارد يا دم”؟:
“ما در مخالفت با طالبان و مبارزه عليه آنها نيز توجه داريم كه در قدم اول آنها را به مثابه آماج عمده مبارزات مسلحانه انقلابي در شرايط كنوني نشاني نكنيم…الخ”
جملات بعدي بند فوق، شايد بتوان گفت”حسن ادامه” و همان موضع “هم به نعل و هم به ميخ” باشد كه حزب كمونيست مائوئيست افغانستان براي فئودال ستيزي خويش آورده است. مهم آنست كه مي بينيم كه اين “حزب” قبل از دست زدن و توفيق يافتن به مبارزه مسلحانه، در مقابل طالبان سپر انداخته است، و آنها را “نشاني” نمي كند. نيز جالب است كه اين حزب بدون آنكه حتي جبهه يي كوچك كه مبارزه مسلحانه را در افغانستان به پيش برد داشته باشد، براي طالبان اطمينان و براي اعضا و هواداران خود اندرز ميدهد كه “طالبان را “آماج” و آنهم آماج “مبارزات مسلحانه انقلابي در شرايط كنوني” قرار نمي دهيم. يك جانب ديگر انحراف خطي كنوني اين حزب، ناشي از منطق ساده سازانه ي “دشمن دشمن دوست است” ميباشد. دو ايراد در اين خصوص دست كم وارد مي آيد: نخست اينكه، طالبان دشمن دشمن ما نيستند(بلكه زاده و پرورده دشمن ما هستند). دو ديگر اينكه: طالبان خود دشمن آزادي، استقلال و ترقي اين ملك بوده،و لهذا، هرگز نمي شود با ايشان “بر ضد اشغالگران” پيمان بست! دشمن دشمن ميتواند دشمن ما نيز باشد. بگذريم از اينكه: طالبان دشمن دشمن ما نه، بلكه بخشي از ارتش مزدور كمر بسته در خدمت استراتيژي امپرياليزم در منطقه اند. حزب كمونيست مائوئيست افغانستان، با به كار گيري “قيد”واژه ي “در هر حال” مي نويسد كه: در هر حال، نادرست است كه ما مثل اشغالگران و رژيم دست نشانده در مورد طالبان صحبت نماييم”
اين درست است كه ما نبايد از تريبون اشغالگران و دست نشانده گان شان حرف بزنيم. اما اين بدان معني نيست كه ما طالبان را عكس ادعاهاي اشغالگران و رژيم دست نشانده معرفي نموده، از آنها به مثابه نيروهاي مقاومت گر بر ضد اشغالگران ياد كنيم.
حزب كمونيست مائوئيست افغانستان در نبشته يي ديگر تحت عنوان “طالبان در مسير خود كشي سياسي” نيز اخيرا به طالبان پرداخته است. بررسي آن نبشته را به زماني ديگر موكول ميكنيم. از همين مشت نمونه خروار هويدا ميگردد كه : خطي را كه حزب كمونيست(مائوئيست) افغانستان تعقيب نموده است، و آبشخور انحرافي خويش را از همان نبشته هاي قبلي نظير”طالبان خواهند جنگيد يا به پروسه آشتي و سازش با اشغالگران و رژيم خواهند پيوست؟” به مرده ريگ گرفته است، سواي سپر افگندن در مقابل طالبان چيزي ديگري نيست. شايد بتوان گفت كه: انفعال و ناتواني اين حزب در راه اندازي جنگ خلق، وي را در مسير ياس، و دنبالچه شدن براي طالبان كشانده باشد. اما اين انفعال به هر حالتي نابخشودني است. به حزب كمونيست پيرو نظري بيافگنيم. علي الرغم ضربات شديدي كه با و پس از دستگيري صدر گونزالو بر آن حزب وارد آمده است، آن حزب كماكان بر موضع انقلاب ايستاده است و در مقابل انواع انفعالات استوارانه مقاومت ورزيده است. براي مائوئيست هاي افغانستان و سراسر جهان روشن است كه:طالبان براي آن از سوي اشغالگران امريكايي-انگليسي-شركا ابقا و حمايت شده اند تا آنكه نيروي اصلي مقاومت و خلق هاي ستمديده و مخالف اشغالگري افغانستان را به توهم وادارند،و فلسفه وجودي طالبان از براي آنست كه آمريكا سناريويي اين چنيني ارائه داشته است: يا با دولت پوشالي كرزي يا با نيروي “مقاومت”مخالف رژيم يعني طالبان. امپرياليست هاي امريكايي-شركا ميدانند كه مردم افغانستان، هيچگونه تاييدي از طالبان به عمل نمي آورند. براي مردم افغانستان طالبان به مثابه تاريكترين و يكي از كثيف ترين نيروهاي دشمن ترقي و آزادي افغانستان مطرح بوده است. لهذا، مردم افغانستان،براي آنكه “از زير چكك فرار كنند، نمي بايد به زير ناودان بنشينند”. امريكا ميداند كه مردم افغانستان، ناگزير اند تا جهت درامان ماندن از شر طالبان، به تاييد رژيم پوشالي بپردازند. نيز براي امريكا خيلي ها خوب است كه: نيروهاي ناراضي ومخالف رژيم پوشالي، به دام طالبان افتيده،و از طريق طالبان تابع امپرياليزم شوند. اگر بخشي از عوام الناس فريب سناريوي اهريمني امريكا-شركا را بخورد، ماركسيست-لنينيست-مائوئيست ها هرگز به چنين دامي نخواهند افتاد. لهذا، بر حزب كمونيست-مائوئيست-مائوئيست است كه از اين مهلكه خود را نجات دهد. اينكه ميگوييم كه “امريكا ميداند كه مردم افغانستان، ناگزير اند تا جهت در امان ماندن از شر طالبان، به تاييد رژيم پوشالي بپردازند، منظور ما اينست كه :امريكا ميداند كه اگر طالبان را به مثابه الترناتيف رژيم پوشالي براي مردم افغانستان ارائه دارد، بخشي از جمعيت، ممكن است كه رژيم پوشالي را بر طالبان ترجيح دهد. عكس آن، يعني ترجيح دادن طالبان بر رژيم پوشالي نيز به نفع آمريكا است. رسالت انقلابي مائوئيست ها است كه توده هاي ستمديده افغانستان را آگاهي سياسي عميق بخشيده، برايشان بگويند كه: نه با طالبان، نه با دولت پوشالي! فقط خود توده ها بايد بلوك دموكراسي را تشكيل داده،و در راستاي به پيروزي رسانيدن انقلاب دموكراتيك نوين، دست به جنگ خلق بزنند.آري! راه اين است: نه با طالبان! نه با دولت پوشالي! به پيش در راه به پيروزي رسانيدن انقلاب دموكراتيك نوين! حد ميانه يي، و جايي براي “همسويي” با هيچ نيروي ارتجاعي در انقلاب دموكراتيك افغانستان وجود ندارد. طالبان همان اند كه بودند: دشمنان سوگند خورده مردم افغانستان! دشمنان آزادي و استقلال مردم افغانستان! در اخير، ما از حزب كمونيست(مائوئيست) افغانستان، خواهشمنديم تا نگاه ما به مواضع “همسويي”شان با طالبان را در جهت اصلاح آن حزب پنداشته، آنرا حمل بر تاخت و تاز از جانب ما بالاي آن حزب نكنند. به اميد بريدن آن حزب از موضع انحرافي كنوني!
زنده باد جنگ خلق و اخراج قهری اشغالگران از افغانستان
مرده باد طالبان و رژیم پوشالی کرزی!
در راه سرخ انقلاب دموکراتیک نوین، به پیش!
سازمان کارگران افغانستان
4 ثور 1391
(روز می) و بورژوا، کارگر و اژدها!
در تایوان، جوانان کارگر، نه با دم اژدها، که پیش دهان اژدها، با دم اژدها بازی کردند! در تایپی، در مقابل کاخ ریاست جمهوری، اقدام به پرتاب نارنجک های دودزا[i] بسوی کاخ ریاست جمهوری نمودند. به این ترتیب، اعتراضات کارگری در روز (اول می) به گونه ءنمادین رژیم پوشالی را نشانه گرفت.
ارتجاع هار «اسلامگرای» ترکیه حتی توان دیدن سمبل های کارگری و کمونیستی را ندارد. دست پولیس سرکوب را تا سرحد آتش گشودن بر تظاهر کننده گان باز گذارده است. احمد داود اوغلو نخست وزیر این کشور گفته است » تظاهرات تنها در حد «نمادین» و نه جدی جواز دارد و هر گونه تظاهرات توده ای ممنوع است». تظاهر کننده گان و کارگران معترض به خاطر تجلیل از اول می-روز همبستگی بین المللی طبقه ء کارگر- صبح روز اول می، 2015 میلادی میخواستند رهسپار میدان تاریخی تقسیم شوند، اما پولیس ضد آشوب یا همان نیروی سیاهی که کاربرد ابزاری برای حفظ سیادت حاکمیت بورژوازی بروکرات ترکیه دارد، مانع ورود شان به میدان گردیدند. درگیری میان کارگران و نیروهای امنیتی به وقوع پیوست. اما نیروهای امنیتی و سرکوبگر، با استفاده از قوه ءقهریه و نیروی سرکوب، شرکت کننده گان مراسم اول می را نگذاشتند تا به میدان «ممنوعه» تقسیم برسند. در استانبول، رژیم خون آشام اسلامگرا، تدابیر شدید امنیتی اتخاذ نموده و به بهانه حفظ «صلح»، تمام راه های منتهی به مرکز شهر و میدان تقسیم را بسته، و از عبور و مرور وسایط نقلیه جلوگیری به عمل آورده است.
هراس رژیم خون آشام از تظاهرات و اعتراضات کارگری به حدی بود که حتی مرکز شهر را از سبب مسدود نمودن راه های مواصلاتی، تهی از جنبش و رهرو نموده بود،و شهر تهی از آدم به نظر میرسید! به تصویر زیر از این روز نگاه کنید!
رژیم مزدور امپریالیسم، میخواهد با وضع این اختناق سیاسی، از بازگشت حوادث می و جون 2013 و رادیکالیسم پارک گزی در آن آوان جلوگیری کند. واضح است که به همان پیمانه که استبداد و اختناق بیداد کند، موج مقاومت نیز شدت خواهد پذیرفت. روی این ملحوظ، خلق های ترکیه همانند خلق های سراسر جهان، این هاری و ددمنشی ارتجاع مسلط بر ترکیه را بی جواب نخواهند گذاشت. بزدلان لمیده بر اریکه قدرت در ترکیه، حتی شهر انقره پایتخت کشور را نیز به «خانه اشباح» و تهی از حمل و نقل مبدل کرده بودند، و نگذاشتند کارگران و معترضان وارد جاده ها شده و دست به اقدامات دموکراتیک و اکسیون های کارگری بزنند. اینهمه موید این تز صدر ابراهیم کایپاککایا است : کمالیسم، فاشیسم است! در زیر چکمه های خونین این فاشیسم، باز هم جانفشانان و سرفروشانی قهرمان، موفق شدند که ولو شماری اندک، به گونه ء»نمادین» خود را به میدان تقسیم رسانیده و درفش آزادیخواهی بر افرازند. این عده مورد سرکوب و ضرب و شتم و دستگیری پولیس ددمنش قرار گرفتند
تصویر زیر نمایی از عملیات سرکوب در نزدیکی های میدان تقسیم را به تاریخ 1می، 2015 میلادی به گزارش رویترز، به نمایش گذاشته است:
برای آنکه وسعت به کارگیری نیروی سرکوب در این روز را دریابیم، کافی است باخبر شویم که بیش از 10000 پولیس به حیث نیروی سرکوب تنها در استانبول به حالت آماده باشد در آمده بودند و نگذاشتند که موج تظاهرات روزکارگر پاگیرد.
با وجود آنهمه اختناق و استفاده از نیروی سرکوب پولیس توسط رژیم، معترضانه هرچند موفق نشدند خود را به میدان تقسیم برسانند، اما به تلاش خویش در این راستا ادامه دادند. آنها با دستان خالی، در برابر نیروی سرکوبگر پولیس دژخیم قرار گرفته بود، نیروی دژخیمی که در خدمت ارتجاع هار «اسلامیستی» اخوانی طراز «سکولاریسم کمالی» یعنی فاشیسم مسلط بر ترکیه است.
در زیر فعالین و کارگران تظاهر کننده در ترکیه را می بینید که با نیروی سرکوب پولیس ترکیه دست و پنجه نرم میکنند و از آرمان پاک خویش به دفاع برخاسته اند:
شعر معروف فرخی یزدی را به یاد بیاوریم:
آنچه را با کارگر سرمایه داری میکند با کبوتر بچه ء باز شکاری میکند!
اینک آن شعر، گذشته از جنبه ء معنوی و اصیل اش، حتی در نمای یک صحنه ء واقعی که در تصویر زیر می بینید، جامه ءعمل پوشیده است، و جای خالی کارگرانی را که از حضور در میدان تقسیم منع شده اند،کبوترانی گرفته اند که شاهد صف بندی و آماده باشد نیروی سرکوب رژیم بورژوا بروکرات فاشیستی ترکیه اند:
شمار فعالین کارگری دستگیر شده بوسیله پولیس در استانبول در اعتراضات اول می را به گونه ءرسمی 130 تن ذکر کرده اند. حال آنکه ممکن است ده ها تن دیگر نیز مورد بازداشت و بازجویی قرار گرفته باشند.
در بیروت پایتخت لبنان، تظاهر کنندگان و معترضان، با درفش های سرخ برافراشته، درفش هایی که مزین با عکس چه گوارا و نشان داس و چکش بود، به استقبال اول می شتافتند.
در یونان، اول می امسال رنگ دیگری دارد. ائتلاف موسوم به «سیریزا» که قدرت را به دست دارد، به مثابه ء یک نیروی بورژوا بروکرات، به سرکوب سیستماتیک توده ها پرداخته، و با تظاهر به «چپ» بودن، خاک در چشم خلق ها میریزد. اما خلق های یونان دریافته اند که سیریزا و امثال «پودوموس» نه تنها دوستان خلق ها نیستند بلکه نیروهای خائنی اند که در خدمت منافع استراتیژیک امپریالیسم جهانخوار قرار دارند. در یونان، رادیکالیسم کارگری و فعالیت نیروهای کمونیست چشم گیر است. موج خشم و نارضایتی از سیاست های «ریاضتی» و ترفندهای سیریزا، نمایان است. درفش های سرخ، با نشان داس و چکش نشان دهنده ء عزم راسخ خلق ها برای پیشروی بسوی ترقی و تعالی است. اما از دیگر سو، رویزیونیست ها، خواهان به انحراف کشانیدن جنبش کارگری و تقویت سنگر های امپریالیسم بوده،و در لباس «مارکسیست» میخواهند از منافع استراتیژیک استعمارگران «اتحادیه اروپا» دفاع کنند.
در اول می، اتحادیه ء کارگری (پ.آ.م.ای) که مدعی کمونیست بودن است، اعضای خویش را متشکلانه به خیابان ها ریخته است، و به درفش های سرخ با نشان داس و چکش، در آتن، در برابر تعمیر پارلمان قرار گرفته است:
اوکراین از سویی پامال سیاست های نولیبرالی و مداخلات صریح امپریالیسم غرب است، و از سوی دیگر، مورد تجاوز شوونیسم روسی قرار گرفته است. در این میانه، بیشترین ضربه را طبقه ئکارگر آن کشور دیده است. فاشیست های برسر اقتدار،به بهانه ء مبارزه علیه مداخلات «پوتین» و «روس» علیه جنبش کمونیستی و حتی تاریخ جنبش کمونیستی در اوکراین قرار گرفته اند. با آنکه پوتین شوونیست را با کمونیسم هیچ میانه ای نیست و وی از دشمنان قسم خورده ءایدئولوژی کمونیستی است، اما برای پوشالیان اوکراینی کافی است که روس بودن پوتین را مخرج مشترک با رهبران گذشته ءجنبش کمونیستی روسیه گرفته، و از رویزیونیست و سرانجام شوونیست بودن پوتین حرفی به میان نیاورند، و وی را خطری برای اوکراین و در جهت تقویت کمونیسم در اوکراین قلمداد کنند. با این بهانه ءرذیلانه،و با این دروغ آشکار، آنها تعرض خویش علیه کمونیسم و سنن جنبش کارگری اوکراین را شدت بخشیده اند. اعلان نموده اند که از هر گونه اکسیون کارگری و کمونیستی در اول می 2015 جلوگیری شود، و نباید از نشانه ها و لوگو های سرخ و کمونیستی در تظاهرات استفاده گردد.علی الرغم تهدیدات رژیم و ممنوعیت فعالیت حزب کمونیست در اوکراین، درفش های سرخ دارای نشان داس و چکش در کییف گیرایی داشت. بیش از یکهزار فعال با درفش های سرخ با نشان داس و چکش اول می را تجلیل کردند. هر چند این عده و حزبی که از آن نمایندگی میکردند، از بقایای رویزیونیسم برژنفی بوده و ربطی به کمونیسم ندارد، اما برای بورژوا بروکرات های پوشالی کییف، دیدن رنگ سرخ و نماد داس و چکش، ولو به دروغ و از سوی یک حزب رویزیونیست صورت گرفته باشد، قابل قبول نیست. اینهمه خود نشان میدهد که از یکسو رویزیونیست های «حزب کمونیست اوکراین» به کمونیسم اصیل در اوکراین ضربه میزنند.(تظاهر به کمونیست بودن میکنند) و از سوی دیگر، به بهانه ء مبارزه علیه نفوذ «مسکو» فاشیست های اوکراینی، نمی گذارند که کوچک ترین جریان سرخ در اوکراین پا گیرد.در خصوص فعالین کمونیست در اوکراین این نکته را باید تصریح کرد که نباید به بهانه ء موضع گیری علیه حزب رویزیونیست برژنفی، کمونیست های اصیل اوکراین را از قلم انداخت. در میان فعالین اول می در اوکراین که مورد ضرب و شتم بیرحمانه ءپولیس ددمنش اوکراین قرار گرفت، بیشک کمونیست های اصیل نیز وجود داشتند،کمونیست هایی که نه تعلق تشکیلاتی با حزب رویزیونیست داشتند، و نه رژیم پوشالی را تایید میکردند. مقاومت قهرمانانه ءاینها،خودنشان دهنده ءآنست که علی الرغم منع صریح رژیم پوشالی، با نفی حزب برژنفیست، پا به میدان گذاشته و با نیروهای سرکوبگر درگیر و گلاویز شدند. نباید به برژنفیست ها اجازه داد که مدعی نمایندگی از کمونیسم و رادیکالیسم اول می باشند. حساب آنها که دم شان زیر پای پوتین است، از کمونیست های اصیل اوکراین جدا است. همچنان ممکن است عده ای فعال چپگرا، فریب تبلیغات برژنفیست ها را خورده باشند، و با آنکه با برافراشتن درفش سرخ، فکر میکنند علمدار درفش پرولتری اند، اما عملا در خدمت یک حزب رویزیونیست قرار گرفته اند.
در شهر ماسکو پایتخت روسیه، بیش از یکصد هزار نفر به تاریخ اول می، 2015 میلادی تجمع کردند. کارگران و فعالین کارگری عمدتا حول شعار مرکزی (کار شایسته،مزد شایسته) مکث کردند. شعار ها عمدتا خصلت رفرمیستی تجمع را به مثابه ءگرایش عمده ءتجمع نشان میداد و نمایندگی از تکانه ءنیرومند بسوی سیاسی شدن (اول می) و عمده شدن جهت سیاسی مبارزه نمی کرد. با آنهم، نفس تجمع نشان دهنده ءآن بود که خلق های روس و سایر خلق های مقیم روسیه،هنوز خاطره تجلیل از اول می را ارج میگذارند،و به آن به دیده ء قدر مینگرند.با آنکه رویزیونیست های خروشچفی-برژنفی تا توانستند با کمونیسم دشمنی کردند،و با آنکه ارتجاع یلتسنی-پوتینی کوشیده است که شوونیسم روس را به مثابه ء»خوراک فکری»در خورد روس ها بدهد، اما هنوز خلق ها خاطرات سرخ اتحاد شوروی دوره ء تحت رهبری استالین کبیر را به فراموشی نسپرده اند. آنان با گذشت هر روز به حقانیت سوسیالیسم و به پوشالی بودن شعار ها و عملکرد های رویزیونیستی پی میبرند.در کلیپ زیر لحظاتی از همایش وسیع فعالین و اتحادیه های کارگری در روز اول می را می بینید که در میدان سرخ گرد آمده اند:
شهر لندن پایتخت انگلستان نیز شاهد درفش های سرخ و پلاکارد های کارگری و چپی بود. بر برخی از درفش ها، تصاویر رهبران کمونیست، از جمله تصویر رفیق ابراهیم کایپاککایا دیده میشد، و نشان میداد که مهاجران سایر کشور ها نیز در این تجمع دخیل بوده اند.
هاوانا پایتخت کیوبا، شاهد گردهم آیی بیش از یک میلیون شهروند آن کشور بود. آنان شعار هایی به دفاع از سوسیالیسم ارائه کردند. واضح است که رژیم بورژوا بروکرات حاکم بر کیوبا،از حس سوسیالیسم دوستی خلق کیوبا سو استفاده نموده،و حاکمیت سرمایه داری دولتی را به مثابه سوسیالیسم در خورد خلق ها داده است. خلق ها با آنکه به وضوح ستم سرمایه داری دولتی را حس میکنند،اما جهت مقابله با قلدر منشی امپریالیسم امریکا،هنوز توان و مجال آنرا در خود ندیده اند که حساب خود را با بورژوا بروکرات های کیوبایی -این دشمنان سوسیالیسم اصیل در کیوبا- تصفیه کنند.
در ایالات متحده ء امریکا، تظاهرات و اعتصابات کارگری امسال،مشحون بود از فریاد های عدالتخواهانه برای سیاه پوستان و افریقایی-امریکایی های آن کشور که از تبعیض حاکمان در رنج اند. فعالین کارگری راسیسم حاکمه را شدیدا تقبیح نموده و خواهان رفع تبعیض و اپارتاید شدند.
گروه کنفدراسیون ملی اتحادیه های کارگری در جاپان، در آن کشور در مراسم اول می، سهم فعال داشتند. در زیر نمایی از تظاهرات آنها را می بینید:
تجلیل از اول می در یانگون با رژه رفتن منظم کارگران همراه بود:
میلان در ایتالیا، با امواجی از درفش های سرخ، برازندگی خاصی داشت. دست کم 20000 نفر در این شهر، علیه سیاست های (اکسپو) به پا خواسته بودند:
هامبورگ نیز شاهد تظاهرات ضد کاپتالیستی بود. هزاران تن با برفراشتن درفش ها و پلاکارد های سرخ، شعار های ضد سرمایه سر دادند:
برلین، پاریس و امستردام تحت تدابیر شدید امنیتی، شاهد تظاهرات کارگران و مراسم روز می بود.
در شمار زیادی از کشور های آسیایی نیز از اول می بوسیله کارگران و فعالین کارگری تجلیل به عمل آمد. کشور ایران پس از هشت سال ،شاهد راهپیمایی کارگران بود. کارگران این کشور موفق شدند پس از سالها در مراسم اول می دست به راهپیمایی بزنند.
جاکارتا در اندونیزیا شاهد نوع دیگری از گردهم آیی بود! کارگران مسلمان، تجمع خویش را با نماز جمعه ء رنگ زدند، و ادای نماز «کارگری» را با راهپیمایی در روز اول می، قاطی کردند. آنچه از این شگرد بر می آید این است که این اکسیون کدام پیام و اهمیت خاصی برای جنبش کارگری نداشت، جز آنکه نوعی «ابتکار» بر حسب استفاده از تصادف اول می و روز جمعه محسوب میشد!!! این «اکسیون کارگران» رساننده ء عمق توهمات مذهبی در میان پرولتاریای آن کشور است.
در سایر کشور ها، اعم از آنکه در آنها اول می رسمیت داشته باشد یا نه، کارگران و فعالین کارگری دست به اعتراضات و اکسیون ها زدند و به نوعی از انحاءاز اول می تجلیل به عمل آوردند.
و اما در افغانستان:
نهادی موسوم به (اتحادیه ملی کارگران و کارکنان افغانستان) که مخففا (امکا) خوانده میشود، تجمع اعتراضی شماری از کارگران را در کابل رهبری کرد. این اتحادیه قبلا تحت رهبری اعضای سابقه ء حزب رویزیونیست «دموکراتیک خلق افغانستان» قرار داشت. حال، فردی منسوب به حزب اسلامی گلبدین حکمتیار در راس آن قرار دارد. این اتحادیه در سراسر دوره ء فعالیت اش طی سالیان رژیم های پوشالی شاه شجاع سوم و اینک شاه شجاع چهارم و «بناغ» اش، کدام تبارز مبارزاتی به نفع کارگران افغانستان نداشته، و به مثابه ء یک نهاد بورژوابروکرات، به گونه ء زینت المیدان، در هر اول می، اکسیون «کارگری» میکند. امکا با شعار های » کار عبادت است»، «الکاسب حبیب الله»، حلقه ء عبودیت به کارفرما، و معبودی کارفرما و زنجیر عبد و عابد بودن کارگر را تسجیل و قانونیت بخشیده است. این اتحادیه ارتجاعی در چنگال رژیم پوشالی است. برای نجات کارگران از ورطه ء این اتحادیه، باید کارگران را آگاهی بخشید و آنان را فهماند که متشکل شدن در چهارچوب چنین نهاد ارتجاعی، گره از کار فرو بسته ء شان نمی گشاید.
در حالی که امکا شعار میدهد: کار عبادت است، کارگران اما حرف دیگری دارند: «ما کار میخواهیم»
کارگران از بیکاری فریاد میکشند، از «عبادتی» که افتخار آن نصیب شان نمی شود! قرار اقرار خود امکا، «از 12 میلیون واجد شرایط کار» در افغانستان، 60 فیصد آنها بیکار اند!
معروف قادری، رئیس امکا چنین اقرار میکند:
«میلیونها جوان بیکار داریم. جوانهای تحصیلکرده و غیرتحصیلکرده از بیکاری رنج میبرند و به کارهای شاقه تن میدهند.»
حتی بورژوا بروکراتی نظیر معروف قادری، خود مجبور میشود از پایین بودن دست مزد کارگران یاد کند، و در برابر واقعیت تلخ سیه روزی و فقر روزافزون کارگران سپر اندازد:
«کسانی که مشغول کار هستند، حقوقشان پنج هزار افغانی است. حداقل حقوق در افغانستان پنج هزار افغانی است. با این درآمد چهکسی میتواند زندگی کند؟»
اما این بورژوا بروکرات، چاره ء کار را در «مرحمت» پوشالیان «حکومت وحدت ملی » میداند:
یادداشت:
گزارش فوق، بوسیله ءیکتن از هواداران سازمان کارگران افغانستان تهیه و ارسال گردیده است.(دوم می 2015 میلادی)
در گزارش فوق از منابع متعددی استفاده شده است که برخی از آنها در متن یا در پیوند ها ذکر شده اند. اما بخش عمده از تصاویر و معلومات ارائه شده در آن، ا به نقل از وبسایت زیر است:
[i] Smoke grenades
First of May 2015: Understand and fight the demons of imperialism, bureaucratic capitalism and semi-feudalism!
JOINT STATEMENT
Signatories:
Party Communist MLM France
Centre MLM Belgium
Organization of the workers of Afghanistan (Marxist-Leninist-Maoist, principally Maoist)
First of May 2015: Understand and fight the demons of imperialism, bureaucratic capitalism and semi-feudalism!
In the famous painting “The School of Athens” by the Renaissance painter Raphael, we can see Plato and Aristotle as the central figures : Plato points his index finger to the heavens, calling to see beyond matter, whereas Aristotle points down to earth with his hand.
Five hundred years afterwards, we can see that we have the same contradiction between idealism and materialism. The images of the religious barbarians pointing to the heavens with their index to justify their senseless killings staged in sordid videos have caused a terrible trouble in the democratic minds.
The spectre of the Middle Ages, of antiquity with its slavery and its murders, shows his ugly face. It is a challenge to progress, to the cause of humanity advancing in culture, rationality, science. It is an attack against the dignity of civilization.
And it didn’t happen by accident, or because imperialist countries organize “conspiracies” : the roots for barbarity are based on the semi-feudal semi-colonial nature of the majority of the countries in the world today.
Only in a few countries did capitalism manage to develop itself in its natural way, moving from its liberal form to the domination of the monopolies, becoming imperialism, in a complex process, across twist and turn.
In the others countries, where the majority of the people of the world lives, religions and nationalism as strong irrational tools used to mobilize the masses in a reactionary way, because society is driven by a bureaucratic bourgeoisie, born from the submission to imperialist countries, and allied to different feudal forces which maintained their structures.
Hundred years ago, there was the Armenian genocide, and still it is not recognized by the Turkish state despite the fact that its new government is Islamist : it is because the bureaucratic capitalism in this country has become more powerful, but still depends on the alliance with feudal forces made at the very beginning of the secular regime.
We can see the same process in India, with the successes of the Hinduist most reactionary forces taking the control of the government ; the urbanization of the country and the development of bureaucratic capitalism do not abolish semi-feudalism, on the contrary !
Semi-feudalism has only change its form. That explains also why Islamism could become such a strong force in countries like Tunisia, Iraq, Syria, Egypt : beyond the secular form of the regime previously, the foundation of it is semi-feudal semi-colonial.
Inter-imperialist struggles play here of course a major role, imperialists supporting bureaucratic factions acting to favor them against others.
During the 1960’s-1980’s, the peoples of the world had to struggle against the partition of the world of the two superpowers – the USA and the social-imperialist USSR – now they have to understand in the same way the bloody games played by imperialists, even trying to divide countries, like in Ukraine for example.
The general crisis of capitalism can only bring more inter-imperialist struggles, more imperialist wars. In the imperialist countries themselves nowadays, selfishness and individualism are used to promote nationalism and its desire to transform the country in an aggressive fortress in the context of “globalization”. Despair provokes escape in drugs and alcohol, pogromist postures, trends to merge nationalism and “socialism”.
At the same time, multiple are the aggressions which disfigures the Earth on a global scale : from climate change to tremendous deforestation, from massive urbanization to the acidification of the ocean.
The world masses are aware of this, but they don’t find a way to be united and to choose the path of the red star. The lack of a communist strategic proposal disorients the world masses, which want real democracy, but don’t know how to achieve it.
In this context, such a position of retreat of the world revolution permits capitalism to modernize itself, in particular in the dependent countries, where feudalism change its form, to be more conform to the development of bureaucratic capitalism. In the same way that we find a difference between a superpower like the USA and the imperialist countries of the second category – like France, Germany or England – we find according to that differences among the dependent countries.
Whereas a country like Iraq falls into the horror of feudal murders, a country like Brazil knows an agro-industrial development through a bureaucratic capitalism acting to serve the imperialist interests.
Semi-feudal semi-colonial countries like Qatar and Saudi Arabia play an open aggressive policy, helping reactionary forces ideologically and materially to establish factions supporting them ; the Arab spring was no “revolution”, but a battle between bureaucratic bourgeoisies. This shows the correctness of Akram Yari and Siraj Sikder’s thesis on the possibility for an oppressed country to be a colonizing force and to have an expansionist character.
Everything obeys to the law of dialectics, and this evolution testifies of the development of the productive forces, in such a manner however that it means more exploitation, more oppression, more imperialist wars, that it’s a threat to the nature on our planet, to the possibility of a happy life, full of joy and culture, for the world masses.
Nevertheless, it would be a mistake to believe that this negative aspect is the major trend in our world. In each country, they are people working to understand the situation in a scientific way. They try to analyze the current situation, be it on the international level as on the national level.
When they are genuine revolutionaries, as the product of the class struggles of their own country, when they understand that they must be in the tradition of the International Communist Movement, then they do contributions that permit to move in the direction of producing a guiding thought.
This question of the guiding thought is the most important one in each country. As the Communist Party of Peru explained it in the document “On Gonzalo’s thought” :
Revolutions give rise to a thought that guides them, which is the result of the application of the universal truth of the ideology of the international proletariat to the concrete conditions of each revolution; a guiding thought indispensable to reach victory and to conquer political power and, moreover, to continue the revolution and to maintain the course always towards the only, great goal : Communism.”
In the famous interview he gave, the leader of the Communist Party of Peru, Gonzalo, tells us here also:
«In Engels’ view, it is necessity that generates leaders, and a top leader, but just who that is is determined by chance, by a set of specific conditions that come together at a particular place and time. In this way, in our case too, a Great Leadership [Jefatura] has been generated. This was first acknowledged in the Party at the Expanded National Conference of 1979.
But this question involves another basic question that can’t be overlooked and needs to be emphasized : there is no Great Leadership [Jefatura] that does not base itself on a body of thought, no matter what its level of development may be.
The reason that a certain person has come to speak as the Leader of the Party and the revolution, as the resolutions state, has to do with necessity and historical chance and, obviously, with Gonzalo Thought.
None of us knows what the revolution and the Party will call on us to do, and when a specific task arises the only thing to do is assume the responsibility.”
The first of May is an historical day : it is the one of the pride of working class, the one of the honour of the red flag. The word as we know it is full of sufferings and of transformations, the main aspect of our epoch is the production of guiding thoughts, which are carried by revolutionaries to build the revolutionary paths in each country.
Such a revolutionary path consists in People’s War : the armed mass mobilization to break the old state and install the new one, carrying the revolutionary program of New Democracy in the semi-feudal semi-colonial countries, of Socialism in the capitalist countries.
It is here to stress the importance of the theory to defend all the communist conceptions, against all the tendencies to make “compromise” with imperialist values, to integrate post-modernist conceptions, to promote ultra-leftist positions, to negate the teachings of the Communist International especially in the lessons of the People’s Front against Fascism.
The epoch of decay of capitalism is a tormented one ; only a strong ideological headquarter can face the many faces of opportunism, reformism, fascism, of the counter-revolution. We remember here what happened to the heroic people’s war in Nepal, which was betrayed.
The consequences for the Nepali masses are terrible ; their cause was stabbed in the back by revisionism. The terrible earthquake that just happened near Kathmandu brought many deaths that could have been avoid with another social development allowing more robust constructions ; we have to remember also here the intolerable and dramatic situation of the Nepali workers working in Qatar.
It is important to note that nowadays, centrists having tried to mask the revisionism in Nepal, protecting its leader Prachanda and his “peace agreement”, do everything they can to avoid any criticism. Genuine Maoists have said as soon as 2006 that there was a major problem in the line of the Communist Party of Nepal (Maoist), whereas centrists still greeted the “people’s war” years afters there was no people’s war any more and when it was clear since long that revisionism had won there.
The position of centrists about Nepal testifies here their negation of the concept of bureaucratic bourgeoisie ; this shows the importance of dialectical materialism as a science.
We wish here to emphasize the following elements :
- Contradiction is the only fundamental law of the incessant transformation of eternal matter. Dialectical materialism is the science of understanding this law and the ideological core of the communist movement.
- Without revolutionary theory there can be no revolutionary movement. Spontaneity doesn’t lead to revolution ; there is a need for a Marxist-Leninist-Maoist Communist Party that firmly applies independence, autonomy and self-reliance.
- The history of all hitherto existing society is the history of class struggles. The masses make history and the Party leads them through the direction of a guiding thought, application of the communist ideology to the concrete conditions of a given country.
- Capitalism in its liberal form became imperialism characterized by the hegemony of the monopolies, tending to fascism and imperialist wars. The building of an united antifascist People’s Front, as underlined by the Communist International, forms the condition for the democratic foundation for establishing socialism as dictatorship of the proletariat.
- Capitalism which is being developed in the oppressed nations by imperialism along with different degrees of underlying feudalism, or even pre-feudal stages, is bureaucratic. The New Democratic Revolution, as a joint dictatorship based on the worker-peasant alliance, smashes the semi-feudal elements, opening the way to overthrow bureaucratic capitalism, as democratic foundation for establishing socialism.
- The three instruments of the revolution are the Party, the army and the united front, understood in the frame of People’s War as the universally valid military theory of the international proletariat. Invincibility of the People’s War is inevitable as it represents the new against the ancient, as obligatory resolution of an antagonistic contradiction.
- The communist ideology prevails in all the intellectual and cultural fields, through socialist realism in the arts and literature and Marxist philosophy i.e. the law of contradictions in science. Taking power means to take it at all levels of society, as shows it the masterful example of the Great Proletarian Cultural Revolution.
Maoism is not a “tool” to support rebellion, but the materialist understanding of a situation and therefore the revolutionary application of the communist cause by the proletariat: class struggle, conquer and to defend power with the People’s War in each country, as part of the world socialist revolution!
On this First of May, 2015, we call therefore again the basic positions of the genuine communists:
Long live Marxism-Leninism-Maoism; long live Maoism as the most develop form of dialectical materialism!
Uphold, defend and apply, principally apply, Maoism!
Struggle for the generation and the application of the guiding thought in each country, to initiate and develop the People’s War !
People’s War until Communism!
Organization of the workers of Afghanistan (Marxist-Leninist-Maoist, principally Maoist)
Marxist-Leninist-Maoist Center [Belgium]
Communist Party of France (marxist-leninist-maoist)
اول می 2015 : دیو های امپریالیسم، کاپیتالیزم بروکراتیک و نیمه-فئودالیسم را شناخته، بر ضد شان، بجنگید!
اعلامیه ء مشترک
سازمان کارگران افغانستان(مارکسیست-لنینیست-مائوئیست،عمدتا مائوئیست)
حزب کمونیست مارکسیست-لنینیست-مائوئیست فرانسه
مرکز مارکسیست-لنینیست-مائوئیست بلجیم
اول می، 2015 میلادی
اول می 2015 : دیو های امپریالیسم، کاپیتالیزم بروکراتیک و نیمه-فئودالیسم را شناخته، بر ضد شان، بجنگید!
در نقاشی مشهور » مکتب آتن» آفرینش رافائل، نقاش عهد رنسانس، افلاطون و ارسطو را به مثابه چهره های مرکزی می بینیم: افلاطون انگشت شهادت خویش را سوی آسمانها آماج گرفته است، و فراخوان میدهد که آنسوی ماده را باید نگریست، حال آنکه ارسطو با دست خویش، فرود و زمین را نشان میدهد.
پس از پنجصد سال، می بینیم که همان تضاد میان ایدئالیسم و ماتریالیسم هنوز برجاست. دیسه های بربر های مذهبی با انگشت شهادت خویش، آسمان را نشان میدهند،و هرزناکی کشتار های خویش را توجیه میکنند، کشتار هایی از آن دست که با صحنه های گزنده، ویدئویی شده اند. اینهمه اذهان دموکراتیک را سخت می آزارند.
اشباح قرون وسطا، عهد باستان با بردگی و کشتارهایش، چهره ء زشت خویش را می نمایند. داعیه داران انسانیت به چالش های فراوانی در راستای پیشروی در عرصه های فرهنگ، عقلانیت و ساینس مواجه اند. این {چالش ها} حمله بر شرافت مدنیت است.
اینهمه {بربریت} بر حسب تصادف نیست، یا محض «توطئه چینی» های کشور های امپریالیستی مسبب آن نمی باشد: ریشه ء بربریت، همانا در اساس نیمه فئودالی-نیمه مستعمراتی بودن بخش اعظم کشور های جهان امروز است.
تنها در شمار اندکی از کشور ها، سرمایه داری مسیر سرشتین خویش را پیموده است، مسیری که از شکل لیبرال، به سیطره انحصارات، مبدل شدن به امپریالیسم، طی یک روند پیچیده، توام با افت و خیز، سپارده است.
در کشورهای دیگر، که بخش اعظم نفوس جهان در آنها زیست میکنند، ادیان و ناسیونالیسم به مثابه ابزار های غیر عقلانی نیرومند، جهت بسیج توده ها در راستای ارتجاعی، به کار گرفته اشده است، و این ناشی از آن است که رانه ءجامعه بورژوزی بروکراتیک بوده است، همان بورژوازی که تسلیم شدن به کشور های امپریالیستی گواهینامه ء تولدش بوده، و با نیروهای فئودالی متعددی از در ائتلاف پیش آمده و بدین وسیله آن ساختار ها{ی فئودالی} را حمایه نموده است.
صد سال پیش، کشتار جمعی ارمنیان بوسیله ترکهای عثمانی صورت گرفت، اما هنوز دولت ترکیه نمی خواهد از شناخت دنائت آن عمل ابا می ورزد، زیرا که دولت جدید آن اسلامگرای است: زیرا که کاپیتالیسم بروکراتیک در این کشور قویتر شده است، اما هنوز متکی بر همان ائتلافی است که در آغاز نضج گیری رژیم اسکولار با نیرو های فئودالی بسته است.
میتوان روند همسان با آن را در هند دید، با پیروزی های ارتجاعی ترین نیروهای هندوئیست که زمام حکومت را بدست گرفته اند، اما افزایش شهرنشینی و انکشاف کاپیتالیسم بروکراتیک، منجر به الغای نیمه فئودالیسم نگردیده است.
نیمه فئودلیسم تنها شکل خویش را تغییر داده است. از همیجا قابل درک است که چگونه اسلامیزم توانست به چنان نیروی قوی در کشور هایی مانند تونس، عراق، سوریه، مصر مبدل شود: کشور هایی که در عقب شکل سکولار رژیم های قبلی خویش، دارای اساس نیمه فئودال نیمه مستعمره بوده اند.
کشمکش ها میان امپریالیست ها در اینجا نقش بزرگی ایفا میکند، امپریالیست ها دسته هایی بیروکراتیک را به نفع خویش علیه دست های دیگر {بیروکراتیک} حمایه میکنند.
در سالهای 1960-1980 خلق های جهان می بایست علیه تقسیم جهان میان دو ابرقدرت ایالات متحده ء امریکا و «اتحاد شوروی» سوسیال امپریالیست برزمند. حال این خلق ها باید به عین شیوه باید بدانند که بازی های خونینی که میان امپریالیست ها ادامه دارد، کوشش هایی است جهت تقسیم کشور ها که به حیث نمونه، مورد اوکراین را باید برشمرد.
بحران عمومی سرمایه داری، آورنده ء کشمکش های بیشتر ذات البینی امپریالیست ها بوده، پدیده آورنده ء جنگ های امپریالیستی بیشتر میباشد. در کشور های امپریالیست،امروزه خود شان مبادرت به خودخواهی ها و انفرادگرایی ورزیده ناسیونالیسم را تقویه میکنند تا از آن به منظور تبدیل کشور هایشان به دژهای مهاجم در زمینه ء «جهانی شدن» سود جویند. یاس مفرط، پدید آرندهء پناهیدن به دامان مخدرات و الکول، وضعیت های قاتلانه و گرایش به ادغام در ناسیونالیسم و «سوسیالیسم» میگردد.
در عین زمان، تازش هایی از چندین جهت آسیب رسانی به کره ء ارض در سطح جهانی صورت میگیرد: از تغییر اقلیم گرفته تا امحای گسترده ء جنگل ها، از شهری شدن لجام گسیخته تا اسیدی شدن ابحار.
توده های جهان از اینهمه آگاه اند، اما آنها راهی فرا اتحاد و گزینش ستاره ء سرخ پیدا نمی کنند. نبود یک طرح استراتیژیک کمونیستی، توده ها جهان را بی قطب نما گذاشته است، همان توده هایی که دموکراسی واقعی میخواهند اما نمی دانند که چگونه آنرا بدست آورند.
در این زمینه، چنین عقب نشینی انقلاب جهانی، سرمایه داری را قادر ساخته است تا خود را مدرنیزه کند، و این روند به ویژه در کشور های وابسته دیده میشود، جایی که فئودالیسم شکل خویش را تغییر میدهد، تا با انکشاف کاپیتالیزم بروکراتیک انطباق پذیر شود.
همانگونه که ما تفاوت های میان یک ابر قدرت مثلا ایالات متحده امریکا و کشور های امپریالیستی طراز دوم، نظیر فرانسه، آلمان و انگلستان می یابیم، تفاوت ها به همان نهج، میان کشور های وابسته نیز دریافتنی است.
در یک جا، کشوری مانند عراق در دام کشتار های فئودالی می افتد، در دیگر جا، کشوری مثل برازیل را داریم که به مثابه ء یک کشور انکشاف یافته تر در عرصه ء کشاورزی-صنایع در عبا و قبای کاپیتالیزم بروکراتیک، خدمتگذار مطامع و در جهت منافع امپریالیست ها قرار دارد.
کشورهای نیمه فئودال نیمه مستعمره نظیر قطر و عربستان سعودی یک سیاست واضحا مهاجمی در پیش گرفته اند، و نیرو های ارتجاعی را از لحاظ ایدئولوژیک و مادی یاری میرسانند تا دسته های حامی خویش را از میان شان تاسیس کنند. بهار عرب، «انقلاب» نبود. بلکه جنگی بود میان جناحهای بورژوازی بروکراتیک. این موضوع نشان دهنده ء صحت تز اکرم یاری و سراج سکدر در مورد امکان استعمارگر بودن یک کشور ستمدیده میباشد. یک کشور ستمدیده میتواند به مثابه ءیک نیروی استعمارگر، خصلت توسعه طلبانه داشته باشد.
همه ء هستی مطیع قانون دیالکتیک است، و این تکامل، انکشاف نیروهای مولده را می آزماید، هر چند به نهجی که مبین استثمار بیشتر، ستمگری فزونتر، جنگ های امپریالیستی بیشتر، خطری برای طبیعت در کره ء ما، علی الرغم امکان یک زندگی خوش، سرشار از خوشی و فرهنگ برای توده های جهان باشد.
با اینهمه، اشتباه خواهد بود اگر بر این باور باشیم که این جنبه ء منفی، گرایش عمده در جهان ما است. در همه کشور ها انسانهایی وجود دارند که کار و پیکار دارند تا اوضاع را از لحاظ علمی درک کنند. آنان می کوشند تا اوضاع کنونی-چه در سطح ملی چه در سطح بین المللی- را تحلیل کنند.
هنگامی که آنان به انقلابیون اصیل مبدل گردند، که محصول مبارزه ء طبقاتی کشور خویش باشند، هنگامی که آنها به این درک برسند که بر سنن ء جنبش بین المللی کمونیستی عمل کنند، آنگاه آنها دست آورد هایی خواهند داشت که آنانرا قادر خواهد ساخت تا بسمت تولید اندیشه ء رهنما حرکت کنند.
مسئله اندیشه ء رهنما، مهم تر مسائل، در همه کشور ها میباشد. همانگونه که حزب کمونیست پیرو این موضوع را در سند «در باره ء اندیشه ء گونزالو» تشریح نموده است:
«انقلابات به بالش اندیشه ای که آنها را هدایت میکند پا میدهند، اندیشه ای که نتیجه ء به کار بندی حقیقت جهانشمول ایدئولوژی پرولتاریای بین المللی در اوضاع مشخص هر انقلاب میباشد. اندیشه ء رهنمایی که برای نیل به پیروزی و کسب قدرت سیاسی، و علاوتا، ادامه ء انقلاب تداوم بخشیدن مسیر بسوی یگانه هدف کبیر، یعنی کمونیسم کاملا ضروری میباشد.»
صدر گونزالو، رهبر حزب کمونیست پیرو، در مصاحبه ء مشهور خویش چنین میگوید:
«بعقيده انگلس، ضرورت است كه رهبران و يك رهبر اصلي را مي آفريند. اما اينكه اينها چه كساني باشند را تصادف تعيين ميكند كه اين امر بواسطه مجموعه اي از شرايط كه در يك زمان و مكان خاص بهم پيوسته اند، صورت مي گيرد. بدين سبب، در مورد ما نيز، يك رهبري شكل گرفت. اين امر نخستين بار در كنفرانس سراسري وسيع حزب بسال 1979 برسميت شناخته شد. اما اين مسئله حاوي مسئله پايه اي ديگري است كه نبايد ناديده گرفته شود و محتاج تاكيد است: هيچ رهبريتي ـ مهم نيست در چه سطحي از تكامل باشد ـ نيست كه بر يك ساختار منسجم انديشه متكي نباشد. همانطور كه در قطعنامه ها آمده، دليل اينكه يك فرد معين به عنوان رهبر حزب و انقلاب مشخص ميشود با ضرورت و تصادف تاريخي بستگي دارد و در مورد ما خيلي روشن مربوط است به انديشه گونزالو. هيچكدام از ما از قبل به نقشي كه انقلاب و حزب بعهده مان مي گذارد آگاه نيستيم؛ و هنگاميكه وظيفه اي مشخص در برابرمان قرار گرفت فقط بايد اين مسئوليت را تقبل كنيم.»
اول می، یک روز تاریخی است: این روز یکی از افتخارات طبقه ءکارگر میباشد، یکی از افتخارات درفش سرخ میباشد. جهان قسمی که ما می دانیم پر از مصائب و گذار ها است، جنبه ء عمده ء دوره ء ما تولید اندیشه های رهنما است، که بوسیله ء انقلابیون ارائه میگردند تا مسیر انقلابی را در هر کشور بسازند.
چنان مسیر انقلابی، در جنگ خلق، قوام می پذیرد: به جنبش در آمدن مسلحانه ء توده ها به منظور درهم شکستن ماشین دولتی کهنه، و نصب دولت نو که حامل برنامه ء انقلابی دموکراسی نوین برای کشور های نیمه فئودال نیمه مستعمره و سوسیالیسم برای کشور های سرمایه داری باشد.
در اینجا به اهمیت تئوری در دفاع از همه مفاهیم کمونیستی، بر ضد همه گرایشهایی که با ارزش های امپریالیستی «سازش» میکنند، تا با مفاهیم پسامدرنیستی فراهم آیند، تا مواضع ماوراء چپی اتخاذ کنند، و آموزش های انترناسیول کمونیستی بویژه درس های جبهه ء خلقی علیه فاشیسم را نفی کنند، باید ابرام ورزید.
دوره ء متصف به سرمایه داری پوسیده یک دوره ء پر از درد است. تنها یک مرکزیت ایدئولوژیک قوی می تواند از قبل مصاف با چهره های رنگارنگ اپورتونیسم،رفرمیسم،فشایسم و ضد انقلاب برآید. در اینجا به یاد می آوریم آنچه را که بر جنگ خلق قهرمان نیپال گذشت و چگونه به آن خیانت شد.
پیامد های آن برای توده های نیپالی خیلی وحشتناک است. مرا آنها بوسیله ء رویزیونیسم به عقب زده شد. زمین لرزهء اخیر در نزدیکی کتماندو سبب تلفات جانی زیادی شد، که اگر در نیپال انکشاف اجتماعی دیگری میپیمود و ساختمان های مستحکم بیشتری میداشت،میشد از این پیمانه تلفات جلوگیری کرد. جا دارد در اینجا از شرایط طاقت فرسا و دراماتیکی که کارگران نیپالی در قطر با آن مواجه اند،یاد کنیم:
ذکر این نکته مهم است که امروزه سنتریست ها میخواهند رویزیونسم در نیپال را ماست مالی کنند، رهبری رویزیونیسم یعنی پراچندا و «موافتنامه ء صلح» وی را محفوظ دارند، و هرچه از دست شان میرسد، انجام میدهند تا از هرگونه انتقادی بر آن، جلوگیری کنند. مائوئیست های اصیل، حتی به سال 2006 میلادی گفته اند که مشکل عمده در خط حزب کمونیست نیپال (مائوئیست) وجود داشت، حال آنکه سنتریست ها هنوز به»جنگ خلق» تهنیت می دادند، حال آنکه سالها بود که دیگر نشانی از جنگ خلق وجود نداشت و بر همگان از مدتها معلوم شده بود که رویزیونیسم در عرصه پیروز بدر آمده بود.
موضع سنتریست ها در رابطه به نیپال، نفی مفهوم بورژوازی بروکراتیک از سوی آنها را به اثبات میرساند. این موضوع، نشان دهندهء اهمیت ماتریالیسم دیالکتیک به مثابه ءعلم میباشد.
در اینجا آرزومندیم بر موارد زیر تاکید ورزیم:
- تضاد یگانه قانون اساسی تغییر دایمی در مادهء لایزال است. ماتریالیسم دیالکتیک علم فهم این قانون و هسته ء ایدئولوژیک جنبش کمونیستی میباشد.
- بدون تئوری انقلاب، جنبش انقلابی نمی تواند به وجود آید. خود انگیختگی به انقلاب نمی فرجامد. نیاز به حزب کمونیست مارکسیست-لنینیست-مائوئیست که به استواری، استقلالیت، خود-گردانی و اتکاءبه نفس را به کار بندد،وجود دارد.
- تاریخ همه جوامع تا اکنون موجود عبارت است از تاریخ مبارزه ء طبقاتی. توده ها تاریخ را میسازند، و حزب آنرا تحت هدایت یک اندیشه ء رهنما، رهبری میکند، اندیشه ای که به کار گیری ایدئولوژی کمونیستی در اوضاع مشخص هر کشور مفروض میباشد.
- کاپیتالیزم در شکل لیبرالی خود، مبدل به امپریالیسم شد که مشخصه آن چیرگی انحصارات، گرایش به فاشیسم و جنگ های امپریالیستی است. ساختن یک جبهه متحد خلقی ضد فاشیستی، بقسمی که بوسیله انترناسیونال کمونیستی مطرح شده است، شرایط را برای بنیاد دموکراتیک جهت تاسیس سوسیالیسم به مثابه ء دیکتاتوری پرولتاریا شکل میدهد.
- کاپیتالیسمی که بوسیله امپریالیسم در میان ملل ستمدیده انکشاف می یابد، مترافق با درجات مختلفی از زمینه ء فئودالی، و حتی مراحل ماقبل فئودالی، از لحاظ خصلت، بروکراتیک میباشد. انقلاب دموکراتیک نوین به مثابه ء یک دیکتاتوری مشترک موتلفه ءکارگران و دهقانان عناصر نیمه فئودالی را درهم شکسته، راه را برای برانداختن کاپیتالیزم بروکراتیک باز میکند، و اساس دموکراتیک به منظور پی ریزی سوسیالیسم را فراهم میکند.
- سه ابزار انقلاب عبارتند از حزب،ارتش و جبهه ء متحد که در چهارچوب جنگ خلق به مثابه ءیک تیوری نظامی جهانشمول صحیح از آن پرولتاریای بین المللی درک میگردند.پیروزی جنگ خلق، اجتناب ناپذیر است، زیرا که نماینده ء پیروزی نو بر کهنه و حل محتوم یک تضاد انتاگونیستی میباشد.
- ایدئولوژی کمونیستی در همه عرصه های فکری و فرهنگی چیرگی می یابد، بوسیله رئالیسم سوسیالیستی در هنر و ادبیات، و فلسفه مارکسیستی، یعنی قانون تضادها در ساینس غلبه حاصل میکند. حصول قدرت یعنی حصول آن در همه سطوح جامعه، همانگونه که نمونه ءشاهکار انقلاب کبیر فرهنگی پرولتاریایی {چین} آنرا به نمایش میگذارد.
مائوئیسم » ابزار «حمایت از شورش نیست، بلکه فهم ماتریالیستی شرایط، و لهذا بکارگیری انقلابی مرام کمونیستی بوسیله ء پرولتاریا میباشد: مبارزه ء طبقاتی، کسب قدرت و دفاع از قدرت بوسیله جنگ خلق در هر کشور، به مثابه ء بخشی از انقلاب جهانی سوسیالیستی!
در این اول می، 2015 میلادی، یکبار دیگر مواضع اساسی کمونیست های اصیل را فراخوان میدهیم:
زنده باد مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم! زنده باد مائوئیسم به مثابه ء انکشاف یافته ترین شکل ماتریالیسم دیالکتیک!
مائوئیسم را برگیرید، از آن دفاع کنید، آنرا به کار بندید،عمدتا به کار بندید!
برای ایجاد و بکار بستن اندیشه ء رهنما در هر کشور، برای آغاز و پیشبرد جنگ خلق، مبارزه کنید!
زنده باد جنگ خلق تا کمونیسم!
1 می، 2015 میلادی
سازمان کارگران افغانستان(م.ل.م)
حزب کمونیست (م.ل.م)فرانسه
مرکز مارکسیست-لنینیست-مائوئیست (بلژیک)
هشت مارچ) را با برافراشتن درفش فمینیسم پرولتری گرامی دارید
همانگونه که گراف کشت و قاچاق مواد مخدر پس از تجاوز اشغالگران امریکایی-شرکا بر افغانستان چندین برابر شد، خشونت علیه زنان نیز طی بیش از سیزده سال اخیر سیر صعودی پیموده است. اینهمه در حالی است که اشغالگران و رژیم پوشالی دست نشانده ء شان با دروغ بافی های تمام، لاف از مبارزه در راستای احقاق حقوق زنان میزنند. این لاف ها، فقط پرده ء ساتری است بر جنایاتی که اشغالگران و رژیم پوشالی مرتکب شده اند. اشغالگران از هیچ نوع خشونتی بر زنان افغانستان مستعمره دریغ نداشته اند! رژیم پوشالی نیز به کام بادارانش جز به بند کشیدن زنان کشور و جز کالایی ساختن جنس زن، «دست آوردی» نداشته است. اگر «هنرمندانی» هرزه از قماش مژده جمال زاده بر ستیژ ننگ در کاخ سفید در مقابل چشمان جنایت بار بارک اوباما پاکوبی و دست افشانی میکنند و می خوانند، تعبیر آن را در «حبس خانگی» داکتر زینت کرزی (خانم شاه شجاع سوم) از سوی شوهرش می یابیم! و اگر شاه شجاع چهارم همسر مسیحی-لبنانی اش را «مدافع» حقوق زن در افغانستان وانمود میکند تعبیر آن را در این اقرار جانانه از سوی ثریا صبح رنگ کمیشنر به اصطلاح حقوق بشر بخوانید:
» تنها در هفت ماه سال 1393 سه هزار هفده مورد خشونت علیه زنان ثبت این کمیسیون شده است:» (سایت دوستی امریکا و افغانستان, 1393)
شاه شجاع چهارم به خاطر فریفتن اذهان، نخستین کاری که کرد تغیر اسم خانم (رولا) به بی بی گل بود. با این فکر خام خود انگاشت که میتواند خانمش را «افغانی» یا «مسلمان» جلوه دهد. جالب این است که حتی «کارشناسان» مشاطه گر رژیم و فعالین رسانه های وابسته نیز این اقدام اشرف غنی را حمل بر سلب هویت رولا از سوی اشرف غنی و برخاسته از دیدگاه های قهقهرایی و قبیله گرایانه اش کردند. واضح است که اشرف غنی مزدور امپریالیسم جهانخوار است. استفاده ابزاری اش از قبیله گرایی نیز در پیوند با تامین منافع ارباب از سوی وی است.
شاه شجاع چهارم از همان آوان جلوس بر اریکه ننگین شاه شجاعی ادعا نموده بود که خانمش در خدمت زنان و کودکان افغان قرار خواهد داشت. اینهمه نخست از سوی خود رولا غنی رد شد، مادامیکه وی به صراحت بیان داشت که «در سیاست مداخله نخواهد کرد». شاید در بادی امر چنین تعبیر آورند که منظورش این بوده که از صلاحیت اجرائی شوهرش که «رئیس جمهور» کشور است استفاده نخواهد کرد و در امور مداخله نخواهد نمود.» این تعبیر کاملا درست نیست، مادامیکه می بینیم که میلیون ها دالر در اختیار وی قرار گرفته است و وی تحت نام حمایت از «زنان» آن پولها را در خدمت کشانیدن شماری از زنان به ورطه تسلیم طلبی و انقیاد ملی استفاده نموده در خدمت تحکیم منافع استراتیژیک استعمارگران اشغالگر قرار داده است. پس منظور اصلی وی از «عدم مداخله در سیاست » چیست؟ وی با این جمله ء خویش در حقیقت زنان افغان را به «خویشتن داری» فراخوانده و گفته است که نباید به سیاست بیاندیشند، و اوضاع «همان خرک همان درک» را پذیرا شوند. این فراخوان لورا غنی، به معنای تحکیم پایه های مردسالاری در جامعه است. جهت تایید این تفسیر، بیایید از قول خود لورا غنی بخوانیم:
«تصمیمی برای تغیر ساختمان اجتماعی ندارم، بلکه می خواهم نقش تسهیل کننده ای برای تشویق زنان افغان به منظور اقدام آنان برای امیال و آرزوهای سازندۀ شان، داشته باشم. در حقیقت هدف من این نیست که تحولات زیاد در حیاب زنان کشور وارد نمایم، بلکه در همان حلقۀ خانواده، کوشش شود که آنها به امتیازات قانونی خود نایل گردند.» (گران افغانستان, 2014)
وقتی که خود لورا غنی به صراحت اعلام میدارد که علاقه ای به وارد نمودن «تحولات زیاد در حیات زنان کشور» نیست، و وقتی که بیشرفانه اعلام میدارد که زنان در همان «حلقه خانواده» محصور باشند و در آن «حلقه» به «امتیازات قانونی» خود نایل شوند، این دیگر کمال شرف باختگی است که چون اویی را به حیث مدافع حقوق زنان افغانستان در خورد رسانه ها بدهند. این شرف باختگی از سوی رسانه های خود فروخته و سرکاری وابسته به اشغالگران و رژیم پوشالی دامن زده شده است. تنها بقایای وطن فروشان «خلقی-پرچمی» و هم قماشان غرب زده ء «راوایی» شان اند که برای بیانات رذیلانه ء رولا غنی کف زده و از آن به مثابه ء «فرصتی» برای زنان افغان استقبال میکنند! هیچ زن آگاه ومبارز افغانستان سخنان ضد زن رولا غنی را تایید نمیکند بل قویا در برابر این سخنان ضد فمینیستی وی قرار میگیرد. برای آنکه معنای این «عدم مداخله در سیاست» از سوی رولا غنی را دریابیم، بیایید از قول همسر شیاد اش یعنی شاه شجاع چهارم بخوانیم:
«در حکومت جدید، دفتر بانوی اول به زودی گشایش خواهد یافت» (بی بی گل بانوی اول افغانستان, 1393)
پس این کسی که مدعی است که در «سیاست مداخله نخواهد کرد» در این دفتری که گشایش یافت و دامنه ء آن به ولایات کشور کشانیده شد، چی متاعی را عرضه میکند؟ نیازی به تعمق بیشتر و تفکر پردامنه برای یافتن پاسخ نیست! پاسخ را خود رولا غنی داده است:
«حقیقت هدف من این نیست که تحولات زیاد در حیاب زنان کشور وارد نمایم، بلکه در همان حلقۀ خانواده، کوشش شود که آنها به امتیازات قانونی خود نایل گردند»
تحکیم بیشتر بنیان های پاتریارکال و حفظ هژمونی ارزش های فئودالی رسالت تاریخی رولاغنی است! در این راستا «کاکا سام» در پایش دالر می ریزد و وی این «گنج باد آورد» را برای خریدن وجدان های سیاست مداران انجویی از میان زنان و مردان، از قماش «خلقی-پرچمی» های وطن فروش، راوایی های کاسه لیس امثال رونالد ریگان و جورج بوش و بارک اوباما به مصرف خواهد رسانید. کم نیستند شمار زنان وجدان باخته و به پستی گراییده از قماش سیلی غفار ها (سخنگوی حزب همبستگی افغانستان که در بن دوم طوق غلامی به اشغالگران را بی شرفانه در گردن آویخت) که مشاطه گرانه میخواهند در چهار جوب رژیم پوشالی از خوان اشغال و خیانت برای زنان افغانستان «حقوق» و «امتیازات» توقع کنند! باشد که زنان افغانستان «در همان حلقه ء خانواده» به «امتیازات قانونی» خود نایل گردند! رسالت زنان مبارز، آگاه و انقلابی است که به دهان کثیف این هم-کیشان ارتجاع و مزدوران سرمایه کوبیده و از شرافت زنان کشور به دفاع برخیزند. اگر امثال مژده جمال زاده در مقابل رئیس جمهوری امریکا، همانی که مردمش و سرزمینش را به بند کشیده است، میرقصد، امثال سیلی غفار و ملالی جویا، در عرصه سیاست، با تسلیم طلبی و مزدوری به امپریالیسم، همان رقص را میکنند. در عراق به دهان بوش با بوت کوفتند. اما در افغانستان، «روشنفکران» بازاری و احزاب سرکاری از قبیل بقایای وطن فروشان «خلقی-پرچمی» و حزب همبستگی به ساز اشغالگران امریکایی-شرکا می رقصند و از «فرصت» ها برای «تنویر» مردم استفاده میکنند!!! گوشه هایی از عمق فاجعه و مفهوم این «تنویر اذهان» و «استفاده از فرصت» ها-شعار تسلیم طلبانه و مرتدانه ء سازمان رهایی و دنبالچه هایش-را زمانی میتوانیم به وضوح مشاهده کنیم که می بینیم که به گواهی آمار رسمی و اقرار پوشالیان مدافع «حقوق بشر»، طی سال روان، خشونت علیه زنان نسبت به سال گذشته افزایش 60 % داشته است!:
فوزیه نوابی، مسوول بخش جندر کمیسیون حقوق بشر در شمال گفته است که آمار خشونت برضد زنان نسبت به سال گذشته، شصت درصد افزایش یافته است. (افزایش شصت درصدی خشونت علیه زنان)
این آمار افزایش گراف خشونت در ولایات شمالی را دربر میگیرد. زنان در ولایات جنوب کشور به مراتب بیش از ولایات شمالی مواجه به خشونت اند. به این ترتیب می بینیم که افغانستان بوسیله اشغالگران و سگان رژیمی، خادی، جهادی، طالبی، داعشی، و سایر پوشالیان مزدور امپریالیسم به جهنمی از برای زنان مبدل گردیده است. در این جهنم، امثال سیلی غفار و ملالی جویا می آیند و در دفاع از «دموکراسی در جهنم» نطق میکنند. به این ترتیب می بینیم که اینها رسالت دموکراتیک نمایی فضای دوزخی خون و خیانت مسلط بر کشور اشغال شده ء ما را به عهده گرفته اند.
در سال 1392 خورشیدی، بر طبق بیانات یکی از زینت المجالس در هرات، آمار خشونت علیه زن در آن ولایت به نسبت سال قبل 40 در صد افزایش را نشان میداد. (خبرگذاری افغان ایرکا, 1392) به این ترتیب و با مقایسه با بلند رفتن گراف خشونت علیه زنان طی سال جاری می بینیم که با گذشت هر سال از دوام وضعیت مستعمره و اشغال شده گی در مملکت، خشونت علیه زنان نیز مستقیما متناسب به آن افزایش یافته است. از اینجا این سنتز صحیح به دست می آید که رهایی زنان از چنگال خشونت ها، مستقیما وابسته به قطع دستان اجانب اشغالگر از افغاننستان و رهایی زنان افغانستان از دام اشغال و استعمار است. نوکران وطنی اشغالگران یعنی جهادی ها، طالبان، و سایر بنیادگرایان همراه با بقایای وطن فروشان «خلقی-پرچمی» و جواسیس امپریالیسم غرب نظیر راوایی ها و هم قماشان شان، با شکست لشکر اشغالگر و استعماری، به گورستان تاریخ روانه خواهند شد. لحاظا باید گفت که بدون شکست ارتجاع، رهایی از چنگال مزدورانش نیز متصور نیست. به همین ترتیب، بدون مبارزه جدی و افشاگرانه علیه جواسیس و مزدوران استعمار، نمی توان خلق ها را علیه اشغالگران بسیج نمود. زیرا که جواسیس و ایادی فکری و سیاسی اشغالگران، پیوسته به مشاطه گری رژیم پوشالی و دموکراسی دروغین و پوشالی کمر بسته اند. اکسیون هایی از قبیل برقع پوشی مردان در اعتراض به خشونت های دامنه دار و سیستماتیک علیه زنان با آنکه در حد خود برخاسته از اعتراض بر هژمونی نگره ها و حاکمیت پاتریارکال است، اما از آنجایی که در حد همان مشاطه گری های «دموکراسی» پوشالی حاکمیت شاه شجاع چهارم است، و از آنجایی که اشغالگران و مزدوران طالبی و جهادی اش را نشانه نمیگیرد، از آنجایی که موج انقیاد طلبی وطن فروشان «خلقی-پرچمی»، روایی و هم قماشان شانرا نشانه نمیگیرد، در سطح مانده، و نمی تواند سیاله های راستین و قوی جهت بسیج مدنی و سیاسی تولید کند. تنها زمانیکه سنان انتقاد متوجه علت العلل خشونت روزافزون علیه زنان یعنی وضعیت اشغالی و حاکمیت پوشالی گردد، میتوان امیدوار بود که میتوان به گونه ء صادقانه به دفاع از حقوق زنان برخاسته اند. واضح است که این امر در چوکات کار «علنی» و در چهار چوب قوانین پوشالی رژیم دست نشانده شدنی نیست. یگانه راه و مطمئن ترین مسیر جهت رسیدن به رهایی زنان همانا راه اندازی جنگ ممتد خلق است. سازمان کارگران افغانستان بارها اعلام داشته است که تنها با به پیروزی رسیدن انقلاب دموکراتیک نوین است که میتوان منادی و موجد رهایی زنان به مفهوم واقعی کلمه بود. ما در سندی قبلا اعلام نموده بودیم که تنها جنگ خلق است که رهایی زنان را مادیت می بخشد. در کشوری که اوسط عمر زنان 44 سال یعنی حدود 20 سال از اوسط طول عمر زنان در سطح جهان کمتر است (وبسایت وزارت امور زنان )، در کشوری که :
«زنان همچنین نباید در بالکن خانههای خود دیده شوند و استفاده از برقع در اماکن عمومی نیز برای آنها اجباری است. زنان در برخی مناطقِ این کشور حتی از تلویزیون و رادیو هم محروم هستند و همچنین فقط در مواقعی اجازه دارند به پزشک مرد مراجعه کنند که یک همراه مرد با آنها باشد.» (خبرگزاری دانشجویان ایران-ایسنا, 1393)
در چنین کشوری، یعنی در جهنمی که اشغالگران و پوشالیان در افغانستان بوجود آورده اند، هرگز نمی توان چشم امید به «دموکرات» بودن پوشالیان و «دموکراسی نوازی» اشغالگران داشت. حتی رژیم آخندی و ضد زن ایران که از جمله رژیم های کثیف و ناقض حقوق زنان است، به ریش زن ستیزان حاکم بر افغانستان می خندند! با آنکه میدانیم آخند های ایرانی دست کمی از امثال سیاف، ربانی و ملاعمر ندارند، اما روسیاهی آخندهای افغانی در آن است که مضاف بر زن ستیز و ضد بشر بودن، مستقیما طوق بندگی و بردگی اشغالگران امریکایی-شرکا را بر گردن آویخته اند. افغانستان زیر یوغ اشغال، بالاترین میزان مرگ و میر مادران بر اثر ولادت در سطح جهان را نشان میدهد. در هر 100000 ولادت، 1600 تا 1900 مادر می میرند. به عباره ء دیگر از هر 10.5 مادر یک نفر شان جان خود را در ولادت طفل، از دست میدهد! این است ارمغان «احقاق حقوق زنان در افغانستان پس از سقوط طالبان»!!! این است دست آورد شاه شجاع های سوم و چهارم! 71 % زنان حامله و 89 % زنان غیر حامله مصاب کمخونی*[1] اند. رقم مصابیت زنان به توبرکلوز، سه چند شمار مردان است. میزان سواد در زنان میان 15 -34 سال، با آنکه آمار رسمی غرض آلود و مبالغه آمیز می نماید، صرف 18% فیصد است. بیگاری در میان دختران گروه سنی 7-14 ساله، نسبت به پسران بیشتر است. (وبسایت وزارت امور زنان )
به این ترتیب می بینیم که تفاوتی که رژیم زاده ء اشغال از رژیم مزدور طالبان برای زنان دارد فقط در این است که در زمان طالبان قفس کوچک بود، و زنان در قفس «خانواده» محبوس بودند. اما، اشغالگران امریکایی-شرکا و پوشالیان مزدور شان، قفس را «بزرگ تر» ساخته اند، اما ماهیت اسارت زنان و زندگی دوزخی که بالای شان تحمیل گردیده است، دست کمی از شرایط غیرانسانی زیست زنان در زمان طالبان ندارد. سازمان کارگران افغانستان اعلام میدارد که تنها فیمینیسم راستین، فیمینیسم پرولتری است. در پرتو آموزش ها و متکی بر پیام های این فیمینیسم است که زنان ستمدیده و زحمتکش کشور قادر خواهند بود که بسوی انقلاب، رستگاری و رهایی سیاسی رهسپار گردیده، و دوشادوش مردان، به اعمار جامعه ء نوین کمر بسته و نوید بخش جامعه ای فارغ از ستم و استثمار گردند. تنها با به پیروزی انقلاب دموکراتیک نوین است که دیگر زنان از گرسنگی، از کم خونی، از امراض مختلف ساری که بیشتر در زمینه ء فقر و بهداشت پایین شیوع دارند، نجات می یابند. تنها با پیروزی انقلاب دموکراتیک نوین است که انواع خشونت هایی که زنان افغانستان اینک از آن در رنج اند، رخت بر بسته و زنان به رهایی واقعی رهنمون میگردند. تنها با پیروزی انقلاب دموکراتیک نوین و ایجاد حاکمیت دموکراتیک زحمتکشان است که زنان که نیمی از پیکراجتماع اند، به حقوق حقه ء خویش دست خواهند یافت. پیام ما به زنان رنجدیده و ستمدیده ء کشور ما این است که دوشادوش برادران خویش، در برابر اشغالگران و رژیم پوشالی ایستاده،و همانگونه که به جنایتکاران خادی،جهادی، تنظیمی و طالبی نه گفته اند، در برابر اشغالگران و پوشالیان رژیم «خیانت ملی» مولود وطن فروشی سردمداران شاه شجاع مشرب اش نیز نه گفته،و بساط رژیم را در نوردند. این امر در گرو مقاومت ملی، مردمی و انقلابی بر ضد اشغالگران امپریالیست است. بیرون راندن اشغالگران از خاک ما، گلیم پوشالیان «وطنی» را نیز جمع خواهد کرد! برای رهایی از چنگال دیو اشغال و استعمار، برای برچیدن بساط پوشالیان، برای اعمار جامعه ء دموکراتیک و آزاد، بخاطر حصول استقلال، به خاطر رسیدن به رفاه، و برای رسیدن به یک جامعه ء انسانی و برابر، باید صف آرایی کرد. باید بسوی جنگ ممتد خلق رفت. باید درفش افتخارآفرین داس و چکش را برافراشت. آنگاه است که دیگر بورژوازی «نولیبرال» و «نومحافظه کار» این مجال را نخواهند یافت که آرمانهای انقلابی ما را «ناکجا آباد گرایی و آرمانگرایی» بخوانند. آنگاه، ما کجای خویش را خواهیم یافت و به آرمانهای راستین خویش خواهیم رسید. آنگاه است که بورژوازی به زباله دان تاریخ سپرده خواهد شد.
انقلاب زنده باد
درفش فمینیسم پرولتری برافراشته باد
8 مارچ 2015 میلادی
سازمان کارگران افغانستان (م.ل.م
Works Cited
(بدون تاريخ). بازيابی در 12 17, 1393، از وبسایت وزارت امور زنان : http://mowa.gov.af/Content/files/%D8%AA%D8%AD%D9%84%DB%8C%D9%84%20%D8%A7%D9%88%D8%B6%D8%A7%D8%B9.pdf
(1392, دلو 20). بازيابی در 12 17, 1393، از خبرگذاری افغان ایرکا: http://www.afghanirca.com/newsIn.php?id=18231
(1393, جدی 6). بازيابی در 12 17, 1393، از سایت دوستی امریکا و افغانستان: http://afghanusadoosti.com/fa/america-and-afghanistan-news/%D8%B5%D8%A8%D8%AD%D8%B1%D9%86%DA%AF-%D8%AF%D8%B1-7-%D9%85%D8%A7%D9%87-%D8%A7%D8%AE%DB%8C%D8%B1-3017-%D9%85%D9%88%D8%B1%D8%AF-%D8%AE%D8%B4%D9%88%D9%86%D8%AA-%D8%B9%D9%84%DB%8C%D9%87-%D8%B2%D9%86/
(1393, 12 16). بازيابی در 12 17, 1393، از خبرگزاری دانشجویان ایران-ایسنا: http://khorasan.isna.ir/Default.aspx?NSID=5&SSLID=46&NID=74860
(2014, october 28). Retrieved 3 8, 2015, from گران افغانستان: http://www.graanafghanistan.com/?p=134388
افزایش شصت درصدی خشونت علیه زنان. (بدون تاريخ). بازیابی از 1 TV NEWS: http://1tvnews.af/fa/news/afghanistan/15292-2015-02-15-01-12-09
بی بی گل بانوی اول افغانستان. (1393, 7 7). بازيابی در 12 12, 1393، از شبکه اطلاع رسانی افغانستان: http://www.afghanpaper.com/nbody.php?id=80567
[1] anemia
انتخابات حمل 1393 را قاطعانه تحریم کنید
اعلامیه سازمان کارگران افغانستان(م.ل.م)[wzslider autoplay=»true»]
«انتخابات» حمل 1393 را قاطعانه تحریم کنید!
بسوی جنگ خلق روانه شوید!
ما را ز انقلاب، سر انتخاب نیست
چون انتخاب ما بجز از انقلاب نیست
(فرخی یزدی)
«انتخابات» پوشالی گذشته، چنان افتضاح به بار آورد که حتی خود «سازمان ملل متحد» که کارگزار سیاست های امپریالیستی قدرت های خون آشام است، اقرار نمود که : «تقلب گسترده در انتخابات ریاست جمهوری افغانستان صورت گرفته است.»
کای ایده نماینده ء ویژه ء «سازمان ملل متحد» در امور افغانستان طی کنفرانس مطبوعاتی با حضور سفرای انگلستان و کابل گفته بود:
«تقلب در این انتخابات بسیار گسترده بوده است» (htt)
آن انتخابات مملو از تقلب که به دور دوم کشانیده شد، بی آنکه به دور دومی صورت وقوع پیوندد ، از سوی «جامعه جهانی» امپریالیست ها مهر پذیرش خورد، و داکتر عبدالله عبدالله جهادی پوشالی نیز با آنهمه سر و صدا های میان خالی، به حامد کرزی «مبارکباد» گفت.
برای امپریالیست های اشغالگر فرقی نمی کرد که انتخابات به دور دوم کشانیده شود یا اینکه کدام یک از سگان قلاده به گردن شان پیروز شود. مهم برایشان این بود که حالت اشغال صریح مملکت را «پرده پوشی» کنند و خاک در چشم جهانیان بپاشند و ادا و اطوار در آورند که در افغانستان «یک رژیم مشروع» مستقر خواهد بود که مولود «انتخابات»است. شمار زیادی از «روشنفکران» وجدان باخته و به پستی گراییده نیز که تنور «انتخابات» را گرم دیدند، در نقش های «منتقد»، «کارشناس» و «صاحب نظر» به مشاطه گری رژیم مولود اشغال پرداختند.
اینک باز بورژوازی بیروکرات کمپرادور جامه ء «انتخابات» به تن کرده است، و میخواهد ادامه ء اشغال را مهر تطهیر بخشد.
و اما برای خلق های افغانستان:
خلق های افغانستان میدانند که اشغالگران و رژیم پوشالی دست نشانده آنها دشمنان خلق ها بوده، و هرگز علاقه ای به بهبود وضعیت زنده گانی مردم ندارند. نامزد های «انتخاباتی» برای سال 2013 همه از جمله ء ناقضان حقوق بشر و مزدوران امپریالیسم امریکا-شرکا بوده و چهره های جنگ سالار نظیر محقق، داکتر عبدالله، ژنرال دوستم، سیاف… رساننده ء آن است که این حیوانات درنده باز میخواهند از جیفه ء مردار امپریالیست ها و استخوان بخشی های ارتجاع منطقه بیشتر مزیده و به حیات خبیث خویش ادامه دهند.
نیز چهره های مزدور و وابسته به استخبارات کشور های امپریالیستی نظیر «زلمی رسول» و اشرف غنی احمد زی رساننده ء آنست که تنها بی وجدان ترین ها قلاده ی برده گی اشغالگران را به گردن توانند آویخت.
امثال داود سلطان زوی، به مثابه ء «روشنفکران» خود فروخته و به پستی گراییده، به مشاطه گری و تطهیر این «انتخابات» پوشالی پرداخته و همانقدر ننگ وطن فروشی را به گردن دارند که امثال سیاف و داکتر عبدالله.
حامد کرزی-شاه شجاع ثالث- علی الرغم مالیدن پوزه ی غلامی بر چکمه های خونین اشغالگران، موفق نشد که برادر خویش را به حیث نامزد برنده به مشق دلربایی در آغوش «باداران» واسپارد، و رویای «خوش» موروثی ساختن «ریاست جمهوری» اش به بوشاسب مبدل گردید، با آنهم میخواهد از یخه ء فردی سست عنصر و وطن فروش نظیر زلمی رسول سر خویش را بیرون کشیده،و به حیات سیاسی ننگین خویش ادامه بخشد. اینکه وی چقدر در این بازی کثیف موفق خواهد بود، آنرا سیر حوادث و شاید هم شتاب معاملات بعدی به اثبات خواهد رسانید
[wzslider]
مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم به ما می آموزد که در انتخابات تحت سیطره ی اشغالگران ، اصولا سخنی از انتخاب و انتخابات نمی تواند در میان باشد. از سویی رژیم دست نشانده مجالی ازبرای نامزد شدن افراد با وجدان فرا نمی گذارد، و از سوی دیگر، هیچ با وجدانی ننگ شرکت در انتخاباتی پوشالی را فرا نمی پذیرد. نیز مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم به ما می آموزد که اگر هم پای اشغال در میانه نباشد، در رژیم های بورژوا بروکرات کمپرادور نمی توان امید به برگزاری انتخابات دموکراتیک داشت. چنین رژیم هایی مخالف هرگونه دموکراسی شدن میباشند، زیرا که این رژیم ها کاملا وابسته به امپریالیسم اند. لهذا، یگانه راه ممکن و صحیح همانا مبارزه مسلحانه و رفتن بسوی انقلاب قهرآمیز است؛ انقلابی که بساط امپریالیسم، فئودالیسم و بورژوازی بروکرات کمپرادور را در افغانستان بر خواهد چید. چنین انقلابی تنها از مسیر جنگ ممتد خلق به پیروزی خواهد رسید. همانگونه که رفیق کبیر جوزف استالین میگفت: در انتخابات این مهم نیست که کی چقدر رای بدست می آورد، در انتخابات مهم آنست که کی رای ها را می شمارد»، انتخابات در زیر سرنیزه های حاکمیت های پوشالی قطعا محلی از برای اعراب نداشته، و در صورتی که میدانیم که پوشالیان برسر اقتدار و اربابان شان اند که نتیجه ء انتخابات را تعین میکنند، لهذا، دیگر نمی توان با «بازی های انتخاباتی» سخنی از دموکراسی به میان آورد. تز رفیق استالین، یک تز صحیح بوده، و مارکسیست-لنینیست-مائوئیست ها بر آن اند که: هرگز نباید دنبال «انتخابات» و کریتینیزم پارلمانی روانه گشت. تنها راه ی صحیح و مترقی،همانا رفتن بسوی مبارزه ء مسلحانه و راه اندازی جنگ خلق است. سازمان کارگران افغانستان(م.ل.م) انتخابات پوشالی 1393 را قاطعانه تحریم میکند و خلق های آزادیخواه ء کشور را به مقاومت انقلابی در برابر رژیم پوشالی و اربابان آن رژیم فرا میخواند.
رویزیونیست های تسلیم طلب و تسلیم شده نیز در شمارسایر دشمنان خلق، به تایید انتخابات پوشالی و سهمگیری در تطهیر و مشاطه گری آن دخیل اند. برخی از حلقات که بی آزرمانه و دروغ آجین خویشتن را تالی راه ی پرافتخار شهید مجید کلکانی میدانند، همانگونه که طی بیش از 12 سال اخیر یوغ شرم تایید رژیم پوشالی را بر گردن نهاده اند، باز بیشرمانه اینک به اشرف غنی احمد زی «کمپاین» میکنند. چنین عناصر و حلقات، پیوندی با مبارزه ملی-رهایی بخش ندارند چه رسد به آنکه خویشتن را «چپ» و تالی اندیشه های روشنگری بخوانند!
احزاب، سازمانها و نهاد های راجستر شده در وزارت عدلیه رژیم پوشالی همه غلامان حلقه بگوش اشغالگران بوده و (چه باید کرد و چه نباید کرد) را از باداران خارجی خود فرا می گیرند. شماری از این احزاب، سازمانها و نهاد های راجستر شده، بقایای وطن فروشان «خلقی»، پرچمی، سازایی، سفزایی و تفاله های رویزیونیست های سه جهانی و سنتریست های بدنام بوده و اینک سر در آخور امپریالیسم امریکا-شرکا خم نموده، و به دستور اشغالگران به مشاطه گری «انتخابات 1393» مشغول اند. یوناما این احزاب، سازمانها و نهاد های وطن فروش را اخیرا جدا گانه و بعضا کتلوی هشدار داده است که در «فعالیت» های خویش، چه در راستای «مبارزات انتخاباتی»و چه در سایر عرصه ها، حتی میتوانند با طالبان وارد «ائتلاف» ها و مفاهمه شوند،اما هرگز به مائوئیست ها نزدیک نشوند! یوناما همچنان مشخصا اعلام داشته است که یگانه دشمن عمده ء رژیم و آینده ء سیاسی کشور، مائوئیست ها میباشند!
نخست باید گفت که منظور یوناما از مائوئیست ها هیچگاه احزاب سرکاری و تسلیم شده نظیر «حزب همبسته گی افغانستان» یا سازمانهای انجویی نظیر «سازمان انقلابی افغانستان» که «کلید» شان به دست امپریالیست ها است، نمی باشد. بخشی از (ساما) که به اشرف غنی احمد زی کارزار می نماید، نیز نیست. زیرا که اگر چنان می بود، اشرف غنی هرگز از دستور اربابان خویش چشم نمی پوشید و سامایی ها را در آغوش نمی گرفت. واضح است که سامای شهید مجید با کاسبکارانی که به خون شهید مجید خیانت نموده اند، ربطی ندارد. یوناما هرگز امثال (رهایی) و (سامای بعد از مجید) و (سازمان انقلابی) را بنام مائوئیست نمی شناسد. (بگذریم از اینکه این سازمانها نیز هرگز مدعی (مائوئیست) بودن حتی در حرف نیز نبوده اند، و مائوئیسم را نیز قبول ندارند.) یوناما از مائوئیست ها همان نیروی رزمنده ای را خاطر نشان میکند که مائوئیست بوده، خویشتن را مائوئیست میخوانند، و رهبری جهانی صدر مائو در انقلاب جهانی را تایید نموده و شعار (جنگ خلق) را به مثابه استراتیژی جهانی خویش اتخاذ کرده اند، و همانند رفقای هندی شان با شعار و عمل «جنگ خلق» به مصاف ارتجاع می شتابند. نخست باید گفت که مائوئیست های کشور هرگز ننگ نزدیک شدن و یا همسویی با احزاب، سازمانها و نهاد های راجستر شده در وزارت عدلیه رژیم پوشالی را نمی پذیرند. مائوئیست های کشور آن نهاد ها را به مثابه ء نهاد های مزدور طرد و تقبیح نموده و در آینده نیز طرد و تقبیح می نمایند. این را یوناما و اشغالگران نیز میدانند. پس چرا یوناما و باداران رژیم؛ غلامان حلقه به گوش خویش را از نزدیکی با مائوئیست ها الحذر میدهند؟ منظور یوناما آن است که مبادا غلامان حلقه به گوش شان «اشتباها» از خط قرمز تعین شده توسط امپریالیست ها عبور و تجاوز نموده و هوای رو آوردن به خط انقلابی-رهایی بخش را در سر پرورند. از سوی دیگر، یوناما با این جلسات «سری» خویش با مزدوران حلقه به گوش خویش، به آنها تفهیم میدارد که باید در برابر مائوئیست ها آشتی ناپذیر باشند. همانگونه که منموهن سینگ مرتجع، مائوئیست ها را بزرگترین خطر داخلی در سراسر تاریخ هند خوانده بود، اینک اشغالگران امپریالیست، مائوئیست های کشور را بزرگترین خطر برای آینده افغانستان خوانده اند، و به این ترتیب، نهاد های سرکاری را در برابر مائوئیست ها از لحاظ سیاسی-ایدئولوژیک تجهیز و مسلح میکنند! از دید یوناما و اشغالگران، یگانه نیروی سیاسی انقلابی-وطن پرست در افغانستان، مائوئیست های این کشور میباشد. یوناما برای غلامان حلقه به گوش خویش اعلام کرده است که مائوئیست ها، یگانه نیروی چپ کمونیست بوده، و دشمن عمده به شمار میروند. از همین سبب است که غلامان خویش را هشدار میدهد که هرگونه «سمپاتی»با مائوئیسم در حکم خود کشی سیاسی برای آنها میباشد! مائوئیست های افغانستان این افتخار را دارند که به مثابه ی یگانه رقیب اشغالگران و به مثابه ی یگانه نیروی سیاسی که خار چشم رژیم پوشالی و باداران آن است، مطرح بوده و توان آن را دارا اند که خواب و قرار را از چشم اشغالگران بربایند. آری! تروتسکیست های شرمسار ( سازمان سوسیالیست های کارگری افغانستان) و سایر رویزیونیست ها (نظیر رویزیونیست های ساا) هرگز اسباب «مزاحمت» برای اشغالگران نیستند. اشغالگران تنها از مائوئیست ها به مثابه ی یگانه خطر واقعی نام میبرند. این خود نشان میدهد که پس از انتخابات دروغین 1393، اشغالگران و کوانتل پرو مستقیما به جنگ قاطع در برابر مائوئیست های کشور خواهند شتافت. اشغالگران کاملا آگاه اند که رادیکالیسم مائوئیست ها در منطقه ، تنها به هند و نیپال (منظور آن بخش هایی از مائوئیست های نیپال است که پاراچندیسم و رویزیونیسم موهن بیدیا را رد میکنند) محدود نبوده، بلکه این رادیکالیسم، در بنگلادیش نیز محسوس بوده، و به همین ترتیب تا به افغانستان گسترده است. امپریالیست ها از این کمربند سرخ هراس دارند، و مبارزه آنها علیه مائوئیست های کشور، بخشی از مبارزه ء امپریالیست ها علیه ء مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم در سراسر جهان میباشد. بگذار احزاب، سازمانها و نهاد های سرکاری به یوناما و اربابان خویش خط تسلیمی بدهند و آنان را اطمینان دهند که از خط قرمز عبور نخواهند کرد. مائوئیست های کشور، آن نهاد های سرکاری را قاطعانه رد نموده، و مادامیکه آنان در سنگر دشمنان خلق قرار دارند و ننگ سرکاری بودن را با خویش دارند، مورد لعن و نفرین مائوئیست های کشور قرار دارند. مبارزه علیه آن نهاد های سرکاری، بخشی از کارزار بایکوت و تحریم انتخابات سرکاری 1393 بوده، و همانگونه که آن انتخابات سرکاری حمله ء امپریالیست های اشغالگر بر خلق های ما محسوب میشود، کارزار تحریم قاطعانه ء آن انتخابات از سوی مائوئیست های کشور، ضد حمله ء خلق های ما میباشد، ضد حمله ای که هیچگونه نوسان و تزلزلی را نمی شناسد. اگر «طالبان» که خود ساخته و پرداخته ء اشغالگران اند، به دروغ و محض جهت منحرف ساختن ذهنیت عامه «اکت»و ادای تحریم در می آورند، مائوئیست های کشور قاطعانه و قهرمانانه در برابر سناریو های امپریالیستی قرار گرفته اند. از همین رو است که یوناما «طالبان»و تفاهم و «ائتلاف بستن» با آنها را جواز میدهد و اما مائوئیست ها را به مثابه ء یگانه نیروی ضد رژیم و ضد اشغال معرفی میکند. مائوئیست های کشور، همانگونه که افتخار مقاومت در برابر سوسیال-امپریالیسم روس را داشتند، اینک نیز قاطعانه و قهرمانانه در برابر اشغالگران امریکایی-شرکا نبرد پیگیر خویش را ادامه بخشیده اند. داعیه ء «جهاد» علیه «کفر» جهادی های بنیادگرا، با لمیدن شان بر کرسی های پارلمان و «وزارت خانه ها» باد شد و به هوا رفت، و جهادی ها که مولود امپریالیست های «غربی»بودند، یکصدا «زنده باد جامعه جهانی» گفته و رژیم پوشالی و دست نشانده ء»جمهوری اسلامی افغانستان»را با قانون اساسی پوشالی و ملحقات و ضمایم پوشالی آن به رسمیت شناخته و بخش معتنابهی از ساختار قدرت را مشمول شدند. گلبدین نیز در این برهه، بنا بر صواب دید اربابان امپریالیست اش، بیش از این نشکیفت،و به «انتخابات»اقتدا کرد! به این ترتیب می بینیم که به جز مائوئیست های کشور،هیچ نیرویی وجود ندارد که با رژیم پوشالی و باداران آن، به دشمنی بپردازد. تنها مائوئیست ها اند آن نیرویی که خلق ها آنها را به مثابه ء یگانه نیروی سیاسی رهبری کننده ء مقاومتگر و انقلابی میشناسند. لهذا، مسلم است که خلق ها پیرامون رهبری کبیر مائوئیست های کشور گرد خواهند آمد. این موضوع از همان آغاز تجاوز امپریالیستی بر افغانستان برای روشنفکران متعهد آشکار بود که یگانه نیروی پیگیر و تا آخر استوار در برابر اشغالگران امپریالیست، مائوئیست های کشور است. حال، همه خلق های کشور به وضوح یکبار دیگر دریافتند که همانگونه که مائوئیست های کشور پیگیرترین و صادقترین فرزندان این آب و خاک بودند و در برابر اشغالگران «شوروی» نبرد کردند، اینک نیز این نیرو اند که یگانه نیروی رهبری سیاسی مقاومت گر در برابر اشغالگران را تشکیل میدهند. از همین رو است که این نیرو شایسته گی و توانایی کسب رهبری نبرد مقاومتگرانه ء خلق ها در برابر اشغالگران را دارا بوده، مایه ء نگرانی جدی امپریالیست ها اند. از همین رو است که اشغالگران امپریالیست مائوئیست ها را یگانه نیرویی میداند که باید مورد لعن و غضب قرار گیرند! مائوئیست های کشور باید با متانتی تام با پابندی به اصول، آماده ء پذیرش کلانترین خطر ها شده، و رهبری مبارزه ء انقلابی-رهایی بخش را به عهده گیرند. این مبارزه از کانال جنگ خلق میگذرد. لهذا، شعار اصولی ما همانا «جنگ خلق» و ادامه ء جنگ خلق تا برافگندن اهریمنان اشغالگر، استعمارگر و تا نابودی امپریالیسم و جامعه ء طبقاتی میباشد. در این راستا، اندیشه ء راهنمای صدر اکرم یاری به مثابهء تطبیق خلاق حقیقت عام مارکسیسم-لنینیسم-مائوئیسم در پراتیک مشخص جامعه ء ما، ستاره ء سرخ راهنمای ما میباشد. برای مائوئیست های کشور، صدر اکرم یاری یعنی جنگ خلق تا کمونیسم. اما برای رویزیونیست ها، صدر اکرم یاری یعنی کسی که نگذاشت نیای ایدئولوژیک رویزیونیست های امروزی یعنی اپورتونیسم در سازمان جوانان مترقی سکانداری کند! از همین سبب است که اپورتونیست های اکونومیست، سه جهانی ها و سنتریست ها، هم-آوا شده و تا میتوانند در برابر خط سرخ صدر اکرم یاری، صف سیاه ء خویش را بسیج میکنند.
رویزیونیست های (سازمان رهایی) و کودکان سرکش (سازمان انقلابی) اش همراه با سایر رویزیونیستان هم-قماش شان، در شمار نیرو های تسلیم طلبی اند که سالیان متمادی از در مماشات و مشاطه گری با اشغالگران و جناح (تکنوکرات) رژیم پوشالی پیش آمده اند. در حقیقت این رویزیونیست ها، بخشی از جناح به اصطلاح چپ مشاطه گر رژیم بوده اند. (سازمان انقلابی) و هم-سلکان اش، نه تنها (جنگ خلق) را حتی در حرف نیز به رسمیت نمی شناسند بلکه در برابر مائوئیست ها و مشی جهانشمول جنگ خلق اعلام جنگ نموده اند. آنان با شعار دروغین ( در راه سوسیالیسم، به پیش) میخواهند خاک در چشم توده ها بریزند. حال آنکه مائوئیست ها صریحا اعلام میدارند که بدون جنگ خلق سوسیالیسمی نضج نخواهد گرفت. هم از این رو است که مائوئیست های کشور پیوسته جنگ خلق را شعار داده و در آن راستا کار و پیکار خویش را ادامه بخشیده اند. اما رویزیونیست ها، به لفاظی ها و دشنام نامه نویسی های چندش آور رو آورده، و به تنها چیزی که نمی اندیشند ( و با در نظر داشت طینت رویزیونیستی شان، نمی بایست هم بیاندیشند) جنگ خلق است! رویزیونیست های تسلیم طلب (سازمان انقلابی) و هم-سلکانش نیز در شمار دشمنان خلق بوده، و با مشاطه گری های خویش، خلق را فریفته و از لحاظ طبقاتی، در کنار بورژوازی بیروکرات کمپرادور قرار گرفته، و به تریبون (تطهیر تیوریک) این بورژوازی مبدل گردیده اند.
انتخابات 1393 همانند انتخابات قبلی یک انتخابات پوشالی و نمایشی و مشاطه گرانه است. این انتخابات بزرگترین توهین به اراده ء خلق افغانستان است. این انتخابات خلق های ما را به ریشخند میگیرد و ایشان را فرا میخواند که به مزدوران امپریالیسم و مرتجعان رای بدهند. از خلق ها میخواهد که به قصابان خویش رای بدهند. از خلق ها میخواهد که اشغال مملکت و پوشالی بودن رژیم را پذیرا شده و تن به انقیاد ملی دهند. همه نامزدان این انتخابات پوشالی، اعلان کرده اند که در صورت برنده شدن، ننگ امضاء ی «پیمان امنیتی» با امپریالیسم امریکا را از جان و دل پذیرا شوند! برگزاری چنین انتخاباتی یکبار دیگر صحت این تز مائوئیستی را به اثبات میرساند که: انتخابات و لمیدن در پناه توهمات بورژوا-بروکراسی راهء حل نیست! راه حل، مبارزه مسلحانه ء انقلابی و راه اندازی جنگ خلق تا کمونیسم است!
جنگ خلق آری! انتخابات هرگز!
جنگ خلق آری! پارلمانتاریسم هرگز!
تایید » انتخابات» 1393، کرنش در برابر سگان زنجیری اشغالگران است!
انقلاب زنده باد!
سازمان کارگران افغانستان(م.ل.م)[wzslider autoplay=»true»]
سازمان کارگران افغانستان (مارکسیست-لنینیست-مائوئیست، عمدتا مائوئیست) 